Het leuke aan de Fringe is de afwisseling. Zaterdagavond zag ik VOS, een stuk van Slawomir Mrozek, sprankelend gespeeld door Wouter van Oord. Gehuld in een shirt van het Nederlands elftal, met de naam VOS op de rug, speelt Van Oord met overtuiging twee monologen. De spanning is voor aanvang van zijn gezicht te lezen, maar is weg zodra de acteur begint. Een mooi staaltje teksttoneel, in regie van Albert van Andel, tussen de vele meer experimentele stukken in het Fringe-programma.
Bijzonder zijn natuurlijk de voorstellingen op locatie. Hoe komt een plek de voorstelling ten goede? Dat laat Dunne Muren goed zien. Het stuk speelt in Amsterdam Noord. Ik steek het IJ over met de pont waar een bus klaar staat. Ik krijg een koptelefoon op mijn hoofd en stap in. De Van der Pekstraat, de steel van een tulp waarbij de bloembladen de omringende straten zijn, is de centrale straat in deze wijk. De huizen zijn van beton, ze hebben ramen met gordijnen ervoor en allemaal dezelfde donkerblauwe voordeur.
In de bus waan ik me in een museum. Voorbijgangers horen in dit museum en ik projecteer de informatie die ik hoor op de mensen die langslopen. Bewoners blijven hier hangen, gebruiken deze plek als tussenstation of kunnen de plek die ze hier ooit hadden niet meer terugvinden. Theatercollectief Roma B. toont in Dunne Muren de ziel van Noord. Drie verhaallijnen vertellen verleden en heden van deze wijk. Ik vraag me af of een voorbijganger bij het stuk hoort of niet. Twee Marokkaanse jongens kijken op als een van de acteurs midden op straat woest met een bezem om zich heen slaat. Dunne Muren legt een woonwijk en zijn bewoners niet onder een vergrootglas door hen mee te nemen het theater in, maar neemt het theater mee de wijk in. Confronterend en aanstekelijk theater.
Beide voorstellingen gezien op zaterdag 4 september.
VOS nog te zien tot en met maandag 6 september, Dunne Muren speelt nog tot en met zaterdag 11 september.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
Reacties zijn gesloten.