Ieder Holland Festival is er minstens 1 voorstelling waarvan heel veel mensen zich afvragen waarom die geprogrammeerd is. Dit jaar valt die eer te beurt aan ‘Bestiaire d’Amour’ van en met Isabella Rosselini. We zoeken even naar antwoorden.
1: Het is dus wel Isabella Rosselini.
Op het gevaar af dat er mensen zullen zijn die over hun energiedrankje heen uitroepen ‘Who ze f*** iz Izabella Rozzelini?!’, het grootste deel van het Holland Festival-publiek gaat alleen al om haar naam naar deze voorstelling. Het is namelijk Het Meisje uit Blue Velvet en Wild at Heart van David Lynch. Daar is een hele generatie mee geïnitieerd. De generatie die het eerste met cocktails ontwaakte uit de macramé-nesten van de jaren zeventig. Voor hun ouders blijft het altijd nog de dochter van Ingrid Bergman. Die van Casablanca.
2: Het gaat dus wel ergens over.
Ze was het meisje van Blue Velvet en Wild at Heart en werd 14 jaar lang het Gezicht van make-up merk Lancôme. Probeer daarna nog maar eens een serieuze filmcarrière te doen. Dat bedacht Isabella ook, en dus koos ze voor het uitbuiten van haar universitaire studie ethologie (Diergedragkunde). En in plaats van Jane Goodall achterna te gaan, en te leven met gorilla’s, die overigens ook uitzonderlijk klein behangen blijken te zijn, besloot ze tot het geven van publieke hoorcolleges die allemaal haar reputatie van kinky filmster combineerden met haar oprechte zorg om het milieu, de dieren en de toekomst. Grappig. Op een soort verpleegtehuisachtige manier.
3: Jean Claude Carrière schreef dus wel mee.
Dat is wel een naam. De man is in zijn eentje zo’n beetje verantwoordelijk voor de hele moderne Franse film van de vorige eeuw. Hij schreef ze bijna allemaal, of werkte eraan mee. Wat hij precies aan ‘Berstiaire d’Amour’ heeft bijgedragen is echter hoogst vaag.
4: Ze maakt dus wel ontzettend leuke filmpjes
Klopt. Soort Theo en Thea zonder Thea en Theo. Maar met dus die vaag kinky reputatie die Rosselini heeft overgehouden aan haar David Lynch-tijd. Die filmpjes zijn inderdaad apart. Leuke animaties, mooi vormgegeven.Aandoenlijk.
Dus waarom werkt het niet?
Op 1 moment wordt Isabella Rosselini persoonlijk. Wanneer ze een plaatje laat zien van haar moeder en vertelt dat mensen soms zeggen dat het niet altijd mogelijk is om vooruitgang te boeken in de evolutie. Dat de natuur ook niet op vooruitgang gericht is, maar op aanpassing, op diversificatie. Hier schemert even de Dochter Van… door. En we weten allemaal hoe moeilijk die het hebben. Voor ons, veeleisende toeschouwers, is dat ene momentje van mogelijke kwetsbaarheid net iets te weinig om Isabella echt in onze armen te sluiten. En daar waren we eigenlijk wel voor gekomen. Denk ik.
Voor echte natuurerotiek hebben we namelijk de BBC.
Nederlands 
English (UK) 
Français 