Geen oorlogsverschrikkingen of folterende vluchtelingenproblematiek vanavond 5 november, maar onverwacht intiem worden op het toneel met een vreemde vrouw. Dat kan je overkomen tijdens Dancing on the Edge. Het sympathieke, tweejaarlijkse festival met artiesten uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika is tot en met 14 november in diverse steden te zien.
Ooit begonnen door rasondernemer en danser Gary Feingold is het oorspronkelijke dansfestival Dancing on the Edge – confronting dance from the Middle East – uitgegroeid tot een breder festival van kunsten. ‘Art can ask questions, bring people together, point out the power of difference, and offer new views to break through ingrained patterns.’ Vanavond zie ik in het Korzo-theater Miniatures: een dansroute van korte voorstellingen over liefde. Waarvan er een wel heel dichtbij kwam.
Document
Een kalende man met baard, gestoken in het pak van een afwezige professor, legt een jurkje neer op het toneel. Hij is alleen. Van wie het jurkje is, is onduidelijk. Maar de man zegt het veel, hij wil er veel over schrijven. Want hij strooit enveloppen over het jurkje, werpt ze steeds hoger op, tot ze naar beneden dwarrelen. Mirhan Tomasyan (Turkije) vervolgt zijn solo met Westerse moderne dansbewegingen op een niet-Westerse snelheid en lichtheid. Zoals in zijn steeds terugkerende draaiende duik naar de vloer, als een uitvlucht uit zijn wanhoopsdenken.
Reality
De voorstelling verplaatst zich en boven in een studio staat plots een kale vrouw in een wit gewaad op. Met haar indringende ogen monstert ze de toeschouwers. Ze klimt bij een van hen op schoot en samen beginnen ze een duet. Het lijkt scripted reality: ingestudeerde en gespeelde werkelijkheid. Lijkt, tot de vrouw mij opmerkt. En recht op me afkomt.
Interactie
Voordat ik het besef drentel ik achter Imen Smaoui (Tunesië) de studiovloer op, waar het publiek in U-vorm om ons heen zit. Als recensent heb ik het voordeel te kunnen schuilen in de veiligheid vanachter een bureau maar nu zit ik pontificaal op het podium. En Imen begint een wilde solo. Dan staat ze voor me en kijkt me van ongeveer tien centimeter afstand in de ogen. Die indringende ogen, weet je nog. Ik ken Imen niet, maar als twee individuen van verschillende plekken op de wereld maken we contact. ‘Ik ben beter in lichaamstaal dan in woorden’ legt ze tijdens een nagesprek uit.
Meer
De drie andere miniaturen zijn van Cristiano Carpanini (Frankrijk), Hazem Header en Ezzat Ismail (Egypte) en Nejib Ben Khalfallah (Tunesië). Header en Ismail beginnen in Keso Dekker-achtige kostuums gebroederlijk naast elkaar en werken met horten en stoten naar een coming out toe, in de film Mirage danst Nejib Ben Khalfallah een naakte, verlaten solo in de woestijn en Cristiano Carpanini beeldt een relatie uit met een beminde die er niet is. Door peinzend wasgoed te vouwen.
Schetsen
Iedereen bij Miniatures kreeg de opdracht binnen een week een solo uit te werken over de liefde. Dat levert een kennismaking op met interessante en minder interessante schetsen en ideeën van dansmakers uit andere culturen. Ik werd op Dancing on the Edge in ieder geval even uit mijn cocon geschud.
Nu jij.
Bekijk de speellijst van Dancing on the Edge
Nederlands 
English (UK) 
Français 
