Dans heelt. Kom maar kijken naar Here we live and now.

In turbulente tijden werkt een avondje dans therapeutisch. Zeker als drie voormalige dansers van het Nederlands Dans Theater (NDT) nieuw werk tonen in Here we live and now. Alleen, wie bij de programmatitel een scherpe blik in de actualiteit verwacht, komt bedrogen uit. Here we live and now verwijst vooral naar choreografen die in Den Haag wonen of werken en toont een momentopname van hun ontwikkeling.

Dat geeft niet: de dansavond overstijgt de druk van de actualiteit. En dat is maar goed ook.

Petrichor

Nooit gedacht dat er een naam voor is. Petrichor. De geur die ontstaat wanneer regen op droge grond valt. Probeer het aan iemand uit te leggen wanneer je het ruikt en men kijkt je verwonderd aan. Ook Célia Amada was van kleins af aan verwonderd over het fenomeen, onderzocht het en maakte er een dansstuk van. Daarin wervelen drie danseressen in warme kleuren over de grond op fascinerende elektronische muziek van de Argentijn Ezequiel Menalled. Waar de componist vanachter zijn laptop op het podium minutieus experimenteert met allerlei klanken, is het experimenteel ontleden van dansbewegingen een stuk minder zichtbaar. Dat komt nog.

Dissonance

Want Dissonance van Menghan Lou begint direct met onverwachte bewegingen die langs de meetlat zijn uitgekiend. Terwijl de keurige plissérok en blouse met dichtgeknoopt boordje de jaren 40-verstikking uitdrukt, breekt door de innerlijke verwarring de dans heen. Kalin Morrow en Violet Broersma voeren het perfect uit. Soms lijken ze met hun pruiken op Maddie Ziegler en Allison Holker in het duet op Chandelier van Sia. En ook invloeden van het bevreemdende, Brusselse Peeping Tom zie je terug, ondersteund door een compositie van Thijs Scheele. Choreograaf Menghan Lou heeft een uitgebreid arsenaal aan bewegingen in zijn mars en kan zo door naar het grote podium.

Rhizoma

En dan Rhizoma (‘wortelstok’) van Astrid Boons. Het is een tijd geleden dat ik Lang van Kat Válastur zag en het staat me nog bij. Ook in Rhizoma worden door twee danseressen die eerst androgyne wezens lijken, je zintuigen afgetast. Met compliment aan lichtontwerper Albert Tulling. Rhizoma trekt je een vacuüm in: er is geen turbulente wereld meer, is er nog wel een wereld?

De ledematen lijken weggeslagen onder danseres Astrid Boons en Maria Chiara Mezzadri en na een serie genadeloos klappende kniebewegingen komen ze eindelijk overeind. Het is eigenlijk inclusiedans en van een betoverende soort. Op galmende tonen van rondsuizende klankschalen van de Chileense componist Miguelangel Clerc Parada zet een gigantische vertraging in. Boons beheerst hier de absolute macht van het niets doen. Tot de twee danseressen ineengestrengeld en verbonden met elkaar alles laten voor wat het is.

Alsof je een speld van de grond terug hoort zweven naar waar die vandaan kwam, zo geboeid is het publiek in het eindeloze optreden bij deze try-out.

Here we live and wow.