Choreograaf Arthur Rosenfeld nam op 5 februari 2017 (voorlopig) afscheid van een lange danscarrière. Een die vooral steunt op zijn vrouw, danseres Ana Teixido. Zo’n afscheid gaat bij Rosenfeld niet zonder slag of stoot. Het veld ruimen voor een ander, wie wil dat nou echt? Exit pursued by a bear, gebaseerd op een zonderlinge regie-aanwijzing van Shakespeare, gaat door tot het bittere eind. Een leven lang in dans samengebald in een voorstelling.
Verlegen om aandacht
Met een krullende wijsvinger sommeert Ana Teixido een schuchtere toeschouwer in het publiek het toneel op te komen. Er klinkt een niets-aan-de-hand-muziekje. Arthur zinkt weg in zijn stoel, wrijft langs zijn neus, wil er niet zijn. We scanderen als publiek zijn naam en vooruit: hij geeft gehoor aan de groepsdruk. Eenmaal op het podium begrijp je waarom Arthur het toneel niet op wilde. Hij is onhandig met aandacht. Sterker nog, hij bevindt zich in een identiteitscrisis. Arthur wil geen Arthur zijn, of heten. De vele voicemails die hardop worden afgespeeld bevestigen zijn onzekerheid: ‘Je belde me al 27 keer, die voorstelling van je wordt vast en zeker heel goed’.
Oppepper
Dan schiet Rosenfeld door in een portie positive self talk, zoals je dat in Amerika via de televisie krijgt ingelepeld. ‘I am the greatest!’ De onbeholpenheid van de joods-Amerikaanse dansmaker lijkt centraal te staan. Als stille kracht is daar Ana Teixido. Ze danst met Arthur duizeligmakende duetten, in stilte, synchroon, op elkaar afgestemd en ingeseind. Ze sleurt hem mee, stuurt hem aan, past een nekklem toe, houdt hem overeind. Ze vergeeft hem zijn interesse in langbenige meiden en richt hem naar de grond, met de broek op zijn knieën.
Wat een vrouw. Zo’n anker kan de lichtvoetige kunstenaar wel gebruiken, want ook de verwarring in het leven van Rosenfeld neemt steeds meer toe. Tegenover de verschillende personages die aantreden (een jongleur, een goochelaar, een kleedster, een verleidelijke auditante) verschrompelt de creatieve intellectueel tot een kleine, oude man. Wat moet je met zo iemand als ik, lijkt hij te zeggen. Ana vleit zich stilletjes tegen hem aan. Ze draagt een berenpak.
Weemoed aan slot
‘Arthur Rosenfeld wil zijn verleden afronden om alleen nog vooruit te kunnen kijken. Maar hoe kun je in één voorstelling bijna 45 jaar als danser, maker, baas en enfant terrible opsommen?’, stelt Maas. Het lukt, want je raakt door deze meeslepende avond doordrongen van een bijzonder dansleven. Dit eerbetoon laat een permanente, niet-Amerikaanse smile op je gezicht achter.
L’Chaim!
Nederlands 
English (UK) 
Français 
