De Passie – niet voor lijdzame volgers

Saai hoor, al die films, reclames en youtube-filmpjes waarin altijd maar weer naar dezelfde (achtergrond)muziek gegrepen wordt. Bij een verstilde scène of zielige docu krijgt de kijker Pärt voorgeschoteld. Spannend klinkt zo,  en als het noodlot toeslaat hoor je dit.

Gewoontedieren

Ach, ook film-docu-& TV-makers zijn net gewone mensen en grijpen graag naar hetzelfde. Dommage! Want er is zoveel meer te ontdekken. Daar help ik dan af en toe een beetje bij zullen we maar zeggen. Neem nu de Matthäus Passie. Geweldig stuk. Daar moet je bij zijn. Minstens één keertje uitzitten (en het tot je laten doordringen). Vaker gaan kan natuurlijk. Maar om dan te denken dat dat het enige Passie-stuk is en het bij Bach te laten…. zonde!

Levensbehoefte

Er is veel meer mooi klinkend werk dat over lijden gaat. En even heel kort door de bocht: over lijden horen is zelf ’n beetje lijden (iets met spiegelneuronen enzo) waardoor er weer ruimte ontstaat voor licht & lucht. En dat is iets waar ook de hedendaagse mens natuurlijk meer dan ooit nood aan heeft.

Luisterend afzien

Meer lijdensmuziek beluisteren dus. Fado, Flamenco, smartlappen zat. Maar voor een-soort-van officiële passie kun je zeker ook bij de hedendaagse (klassieke) muziekwereld terecht. Muziek met zeggingskracht. Muziek waarvan je de maker ook nog gewoon kunt bevragen over zijn werk.

Mijn alternatief voor de Matthäus is een specifiek werk van componist David Lang. Verstild, verfijnd en indringend. Luister maar naar een deel  uit The Little Match Girl Passion:

A suivre!