Netflix’ The Witcher heeft een identiteitscrisis. Maar als je aflevering vijf haalt, wil je wel weten hoe het afloopt.

Met veel bombarie werd Netflix’s The Witcher aangekondigd. Op wat opmerkingen na over Superman in een witte pruik, was en is er veel interesse voor de verfilming van Andrzej Sapkowski’s fantasy boekenreeks. Opvolger van Game of Thrones. Met de manier waarop die is geëindigd? Nee, bedankt! Ik ben zelf niet bekend met de boeken of de games, maar Netflix’s beschrijving van The Witcher las amateuristisch weg. Het prikkelde niet. Hoewel er nog geen enkele aflevering is uitgezonden of gestreamd, is het al bekend dat er een tweede seizoen komt.

Ondanks alles kon ik de verleiding niet weerstaan om de screeners van The Witcher te bekijken; om te begrijpen waarom het zo’n hype is. Dit begrijpen is niet helemaal gelukt. The Witcher heeft last van een identiteitscrisis; qua verhaal en concept lijkt het een serie te zijn voor het jongvolwassen publiek, maar met het aanwezige heftige geweld en – niet te vergeten – een overdaad aan vrouwelijk naakt, is het beter geschikt voor de wat oudere kijkers. Doordat een duidelijke kern ontbreekt is de enigszins zwakke plot en gebruik van typische vrouwelijke fantasy stijlfiguren storend.

Geweld en naakt.

The Witcher lijkt dezelfde formule te volgen als Game of Thrones: binnen een korte tijd vliegen de naakte borsten je om de oren. Net als het rauwe geweld. Het verhaal speelt zich af in middeleeuwse tijden en dat wordt heel vaak als vrijbrief gebruikt voor dit soort scènes. Op zich vind ik het geen probleem. Nederland is het land van onder andere Turks Fruit, dus ik raakt niet zo snel van slag van wat ontblote lichaamsdelen. Echter, het moet wel enigszins functioneel zijn.

Daarnaast, wat mij helaas ook nog steeds opvalt, is dat de balans tussen vrouwelijk en mannelijk bloot ver te zoeken is. In tegenstelling tot andere dingen in het leven, vervult de man hierin de ondergeschikte rol. Waar Game of Thrones of Watchmen nog wel eens een ‘naakte’ (nep)penis in beeld brengt, toont The Witcher alleen maar vrouwelijk naakt. Wat uiteraard ook niet kon ontbreken was seksueel geweld. Ik heb letterlijk met mijn ogen gerold toen er binnen 30 minuten al werd gesproken over verkrachting. Bovendien had ik toen ook al minstens vier paren blote borsten gezien.

Carrière versus moederschap.

Yennefer, een van de personages in The Witcher, heeft door haar misvormingen – zoals een bochel – een traumatische jeugd achter de rug. Volgens een vaak toegepast stijlfiguur groeit zij uit tot een vrouw die hunkert naar macht en controle, maar ook naar liefde. The Witcher is gebaseerd op een boekenreeks, dus dit dicteert de route van de show met betrekking tot het plot, maar het is zo jammer om weer een verhaallijn te zien waarin vrouwen succesvol en mooi kunnen zijn, maar daar wel iets voor op moeten offeren; in dit geval moederschap.

Volgens showrunner Lauren Hissrich komen elementen zoals racisme, xenofobie en feminisme wel aan bod: “wat je van jezelf kwijtraakt in ruil voor het verkrijgen van een vaardigheid.” Juist. Het is blijkbaar nog steeds het een of het ander. Prima, ik sta hier helemaal achter als de serie hiermee aan wil geven dat niet iedere vrouw een moeder wil zijn. Echter, dit was natuurlijk te mooi om waar te zijn, want wanneer Yennefer een obstakel ervaart en ze een stap terug moet doen in haar magische carrière, wordt ze overvallen door moedergevoelens en heeft ze spijt van haar eerdere keuze. Uiteraard speelt het zich af in middeleeuwse tijden, maar het publiek –ervan uitgaande dat deze ook een deel uitmaken van de doelgroep– bestaat uit vrouwen die in de eenentwintigste eeuw leven.

Als je toch bezig bent…

Als je eenmaal bewust bent van de bovenstaande elementen, dan is het moeilijk om The Witcher’s weergave van vrouwen als positief te zien. Is de vrouwenstam die in de bossen leeft à la de Amazones wel zo slim en machtig? Op het aspect van moedergevoelens na, wat uiteraard zorgt voor conflict binnen de groep, zijn er ook verschillende ‘plot bunnies’ waarbij je letterlijk en figuurlijk zucht, omdat je het van verre aan zag komen.

Niet te vergeten dat, om wraak te nemen op een man, natuurlijk zijn vrouwelijke geliefde en hun dochter moeten worden vervloekt. Niet de man zelf. Volkomen logisch.

Het feit dat elke aflevering een speurtocht is naar een mythisch monster kan ik waarderen, net als de prachtige omgeving waarin het gefilmd is. Om eerlijk te zijn, als je tot aflevering vijf bent gekomen, dan wil je de laatste drie ook zien om erachter te komen hoe het seizoen eindigt.

Goed om te weten

The Witcher is vanaf 20 december te zien bij Netflix.