Mannelijke balletdansers hebben helden. Al sinds de balletopleiding. Een paar ervan zijn tijdloos, zoals Vaslav Nijinsky, Rudolf Nureyev en Mikhail Baryshnikov. Daarna lopen de smaken uiteen, afhankelijk van in welke periode je danste en welke stijl jou vooral ligt: Anthony Dowell, Peter Martins, Carlos Acosta, of meer recent Sergei Polunin en Daniil Simkin.
Vorige week overleed een van mijn danshelden: Patrick Dupond. Een beau garçon met veel flair, techniek, en de nodige magie. Hij schopte het tot Étoile (ster) bij het ballet van de Parijse Opera en werd er later zelfs als jongste directeur ooit aangesteld.
De keren dat ik als tiener Patrick met de al even legendarische danseres Sylvie Guillem in de lessen zag bij het balletgezelschap van de XXe eeuw van Béjart in Brussel waren een sprookjesachtige ervaring. Tijden dat ik dankzij veel bluf, mazzel en hulp van de Nederlandse danser Jozef Tari met sterren als Shonach Mirk, Jorge Donn, en John Neumeier tijdens een gala gewoon meedeed in de studio. Patrick was echter een categorie hoger dan de rest. Vanwege zijn sprongen, duizelingwekkende draaien, en een jong prinselijke look. Plus de gouden medaille die hij won bij het gevreesde balletconcours in Varna aan de Zwarte Zee.
Een flap jeté had hij wel (een grote sprong waarbij hij zijn benen van elkaar naar een hoek van minimaal 180 graden zwiepte) en hij deed dan ook graag jazzy dans met een flirt naar show. Je zou hem de Patrick Swayze van het ballet kunnen noemen, de swingende acteur (en ex-balletdanser) die op 57-jarige leeftijd overleed. De clown uithangen kon hij trouwens ook, dat hij in een laken gehuld ons gezelschap kwam opvrolijken tijdens vroege uurtjes in de lobby van een grand hotel in Reggio Emilia, toonde aan dat helden ook mensen zijn.
Frappant dat ik nu een video van hem en Sylvie Guillem ontdek in een pas de deux van Rudi van Dantzigs ballet Niemandsland, hetzelfde stuk wat ik ooit met Anna Seidl danste. Het duurde even voordat ik doorhad dat de on-balletachtige, onhandig haast aandoende choreografie herkende als die van Rudi. Treffend dat de eigenzinnige Hollandse choreograaf en de schizofrene muziek van Sytze Smit de twee balletsterren aan banden wisten te leggen en zo franje tot serieuze kunst maakte.
Patrick is er na een ziekte plots niet meer. Hij werd 61 jaar. Hij laat zijn partner Leila Da Rocha achter, een vrouwelijke basketbalspeler die buikdanseres werd en voor wie hij een leven als homoseksueel verliet. Kenmerk van een persoon die in alles zijn eigen weg ging.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
){kind=link}