Ga naar de inhoud

Don’t F*ck With Artemis: Aluins wraakcomedy biedt troost in tijden van wanhoop

Qua godsdienst hebben we het slecht getroffen met één enkele oppermachtige en alwetende god die ook nog eens Liefde is. Theologen en filosofen verdienen daarom al een paar tientallen eeuwen een dikke boterham aan het verklaren van alle ellende in de wereld, waar God alleen maar liefde is.

Nee. Dan de klassieke Grieken. Bij hen regeerde de vrije wil. Niet zozeer bij de mensen, maar helaas vooral op de Olympus, een in wolken gehulde berg waarop een nogal incestueus zooitje ongeregeld als soort van almachtige godenfamilie elkaar naar het leven stond. Met gewone stervelingen als speelbal. Dat een soap noemen doet geen recht aan het drama waarmee de Grieken hun geschiedenis vol moord, doodslag, seksueel meer dan grensoverschrijdend gedrag en brute genocide behapbaar wisten te maken.

Moordkomedie

Don’t Fuck With Artemis is een stuk van de Utrechtse Theatergroep Aluin, waarin een enkel hoofdstuk uit die millennia overkoepelende tragedie tot theatercomedy is omgebouwd. Nou is dat best lastig, want hoe maak je een comedy van een drama waarin een zoon zijn moeder en haar minnaar vermoordt, uit wraak voor de moord die moeder pleegde op zijn vader en diens seksslavin die hij als buit had meegenomen na tien jaar oorlog in een ver land, waar hij ook nog zijn eigen dochter voor had moeten offeren?

Dat is dus het probleem met de Grieken: die voorgeschiedenis. Die is nogal gecompliceerd, en dat komt weer omdat elke wraak een reden moet hebben. Zo houd je de keten in stand. Uiteindelijk is dan niemand toerekeningsvatbaar, want gedwongen door de historie, en tegelijkertijd dus uitstekend op de hoogte van de vaderlandse geschiedenis. In onze contreien van de wereld is de (eer)wraak uit het dagelijks leven gebannen. Hoewel. Onlangs nog een prachtige schets gezien, tijdens een wandelvakantie door de Middelandse Zee geregistreerd door een paar Vlamingen die op Corsica stuitten op een al decennia durende cyclus van moord en doodslag.

Straatschoffie

Dit was allemaal inleiding voor een beschouwing over de voorstelling van Aluin zelf, die een prettige mix biedt van tragedie en klucht. Klucht en bloedwraak gaan lastig samen. Het maakt de voorstelling erg afhankelijk van de inzet van de spelers. Dennis Coenen, een van de Aluinleden van het eerste uur, speelt de onfortuinlijke Orestes, naamgever van de grote tragedieserie ‘Oresteia’, als een slap straatschoffie die liever achter zijn Nintendo zit dan dat hij zijn plicht als moedermoordenaar doet. Dat werkt aanstekelijk.

Susannah Elmecky is de flamboyante puber Ifigeneia, de zus van Orestes, die via een zijpad in de geschiedschrijving niet door haar vader geofferd blijkt. Haar blije terugkeer in het gekwelde huis van Orestes zet alle ellende in beweging. Dat kost moeder Victorine Plante en stiefpapa Klaas Postmus uiteindelijk best ontroerend het leven.

Je kunt je afvragen waarom Aluin nu, in deze verwarrende en pandemische tijden, met een comedy over klassieke Grieken komt. Ik kon het, na even nadenken, plaatsen, juist omdat we nog steeds een aaneenschakeling van verhalen zijn. Dat geldt voor coronaprotestanten in Rotterdam, net zo goed als een Russische president met een egoprobleem in Oekraïne.

Goed om te weten Goed om te weten
Meer weten over speeldata en tournee: aluin.nl

Waardeer dit artikel!

Blij met dit verhaal? Laat je waardering blijken met een kleine bijdrage! Zo help je onafhankelijke cultuurjournalistiek in stand houden. (Zie je geen knop hieronder, gebruik dan deze link: donatie!)

Vlot doneren
Doneer

Waarom doneren?

We zijn ervan overtuigd dat goede onderzoeksjournalistiek en deskundige achtergrondinformatie essentieel zijn voor een gezonde cultuursector. Daar is niet altijd plek en tijd voor. Cultuurpers wil die ruimte en tijd wel bieden, en voor iedereen GRATIS toegankelijk houden! Of je nu rijk bent, of arm. Dankzij donaties van lezers zoals jij kunnen we blijven bestaan. Zo bestaat Cultuurpers al sinds 2009!

Je kunt ook lid worden, dan zet je je eenmalige donatie om in blijvende steun!

Wijbrand Schaap

Cultuurjournalist sinds 1996. Werkte als toneelrecensent, columnist en verslaggever voor Algemeen Dagblad, Utrechts Nieuwsblad, Rotterdams Dagblad, Parool en regionale kranten via de Geassocieerde Pers Diensten. Interviews voor TheaterMaker, Theaterkrant Magazine, Ons Erfdeel, Boekman. Podcastmaker, experimenteert graag met nieuwe media. Cultuurpers heet het geesteskind dat ik in 2009 op de wereld zette. Levenspartner van Suzanne Brink huisgenoot van Edje, Fonzie en Rufus. Zoek en vind mij op Mastodon.View Author posts

Klein Lidmaatschap
175 / 12 Maanden
Speciaal voor organisaties met een omzet  of subsidie van minder dan 250.000 per jaar.
Geen storende banners
Een premium nieuwsbrief
5 proefabonnementen op de nieuwsbrief
Al onze podcasts
Meepraten over ons beleid
Inzage in de financiën
Exclusieve archieven
Zelf persberichten (laten) plaatsen
Eigen mastodon account op onze instance
Cultureel Lidmaatschap
360 / Jaar
Voor culturele organisaties
Geen storende banners
Een premium Nieuwsbrief
10 proefabonnementen op de nieuwsbrief
Al onze podcasts
Meepraten
Inzage in financiën
Exclusieve archieven
Zelf persberichten (laten) plaatsen
Eigen mastodon-account op onze instance
Samenwerking
Privé Lidmaatschap
50 / Jaar
Voor natuurlijke personen en zzp’ers.
Geen storende banners
Een premium nieuwsbrief
Al onze podcasts
Meepraten over ons beleid
Inzage in de financiën
Exclusieve archieven
Eigen mastodon account op onze instance
nl_NLNederlands