Op vrijdag 20 september leidde Grammy-genomineerd componist Miho Hazama in de Conservatoriumzaal in Amare de big band van het Koninklijk Conservatorium. En hoe.
Dancer in nowhere
Een sprongetje. Een plié op een been. Een relevé op de tenen. Een plié op twee benen. Het hoofd opzij en als een klok ritmisch naar de andere kant en terug. Een halve arabesque en een soort glissade. Maar vooral veel port de bras: het betere armenwerk.
Miho Hazama kan zo de stervende zwaan dansen, die bekende pas seul van choreograaf Michel Fokine. Soepele, zijdezacht knikkende bewegingen van haar polsen en handen, de armen vragend uitgestrekt naar het collectief van jazz-studenten voor haar.
Ze wil ze doen bewegen en aanmoedigen. Met grote bewegingen van onder naar boven alsof ze een enorm blok of zelfs de hele blazerssectie wil optillen. Ze maakt kleine bewegingen, voordat ze een van haar composities gaat inzetten. Soms trekt ze zich helemaal terug aan de zijkant om de spelers alle ruimte te geven.
Eigen werk
Naast composities van Herbie Hancock en Thelonious Monk staan er vier werken van Miho Hazama op het programma.
De eerste compositie Tokyo Confidential is als modern jazz meteen fascinerend. Drummer Leo Giger begint dapper het muziekstuk dat knap lastig is, tempowisselingen kent en veranderingen in een rijk klankenpalet heeft. Het is niet voor niets dat Hazama genomineerd was voor een Grammy in de categorie Best Large Jazz Ensemble Album.
De titel van het album? Dancer In Nowhere.
Somnambulant is ook fascinerend. Een wereld van slaapwandelen waarin je meegenomen wordt door verschillende slaapfases. Eerst langzaam en magisch en dan ritmisch versnellend. Opvallend naast het koddige Mini’s March is Miho’s vierde compositie vanavond: Your Scenery Story.
Geïnspireerd door die ellendige periode die we pandemie noemden. De tengere Hazama legt uit dat ze dit werk maakte toen ze eenzaam in haar appartement zat tijdens de lockdown in New York. Ze stelde zich allerlei reizen voor en wilde die reizen delen met haar luisteraars. Het kenmerkt de positiviteit van de nu 37-jarige componist en dirigent.
Contrast
Niet direct wat je zou verwachten van de leider van een big band. Dit muziekgenre staat erom bekend dat het gedomineerd wordt door mannen. Hazama is daarin een heilzame verschijning en ze weet het maximale te halen uit de studenten van de afdeling Jazz van het Koninklijk Conservatorium.
Die studenten zitten vers van de zomer nog maar net in de schoolbanken. Het is immers pas 20 september. In een week zo georganiseerd een evenement op de planken zetten is fenomenaal, en in de danswereld geheel ondenkbaar.
Ook waren er al kansen om uit te blinken. Voor onder anderen Leo Giger (al genoemd) en blazers Antonio Sanchez Torralbo en Khin Zheng.
In november is opnieuw een concert te verwachten van de KC Jazz Big Band. De ambitieuze Miho Hazama, in Nederland ook bekend door haar samenwerking met het Metropole Orkest, gaat ondertussen in de VS op tournee met haar programma Beyond Orbits.
Ze is de komende maanden zo druk met haar hectische reisschema. Ze kan me daarom niet snel uitleggen waarom ze eerder de titel Dancer in Nowhere koos. We kunnen er alleen naar raden. Ik doe maar een gooi: het antwoord ligt dieper, is intrigerend en gelaagd. Net als haar muziek.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
