Als je de eerste maten van Bachs Matthäus uitvoert op een flink versterkte elektrische piano, gebeurt er iets in de zaal. De onheilszwangere noten klinken in een grote zaal met laag plafond, en dan komen dansers op die daar een bundel energie tegenaan gooien waarvan je diep in je stoel gedrukt zou worden. Als je een stoel had. Maar tijdens dit spektakel in de repetitiezalen van ICK Amsterdam heb je geen stoel. Je zit, staat, hangt op houten banken, en dat houdt je actief. Alsof dat nodig zou zijn, want de kracht die die unieke dansers overbrengen is al genoeg.

ICK Amsterdam, het Amsterdamse stadsgezelschap voor moderne dans, onder leiding van Pieter C Scholten en Emio Greco, bestaat 30 jaar en dat vieren ze met een best wel uniek (gratis toegankelijk) feest. Donderdagavond 10 juli begon het met een vrolijke act met een rhinoceros en vanaf dan dendert het door tot vrijdagavond in de nachtelijke uren. Ik heb de eerste 2 uur meegemaakt en kwam er blij, opgefrist, en vol energie vandaan.

Geen recensie

Geen recensie dus van een doorgewinterd danscriticus, maar een hoogstpersoonlijke dagboeknotitie van een overdonderd verslaggever. Dankbaar voor een intense avond. 

Het gezelschap heeft ervoor gekozen om het feest alleen maar met dans te vullen. Het programma bestaat deze dagen vooral uit dans. In mootjes van steeds drie kwartier tot een uur brengen dansers een compilatie van hoogtepunten uit voorstellingen van de afgelopen dertig jaar. Het resultaat is pure dans en een ode aan de lijven en vooral ook de bezieling van al die unieke dansers.  

Het ensemble dat de twee eerste onderdelen van het feest uitvoert is een samenstel van unieke mensen, lang niet iedereen is klassiek geschoold. De lijven zouden ook niet altijd door de selectie van een klassiek balletgezelschap heen komen, maar juist dat maakt het allemaal zo menselijk. Het fragment uit de voorstelling ‘Le Corps du Ballet’ uit 2011 dat langskomt in het festival zegt het allemaal. Hier geen kadaveresthetiek van spatgelijk gedrilde balletlijven, maar de typische ballet-bewegingen uitgevoerd door mensen die er allemaal hun eigen ding mee uitdrukken, die plezier uitstralen en die emoties laten zien. 

Niet klappen

ICK Amsterdam heeft het allemaal: de zeggingskracht en de energie die dans zo verslavend kan maken om naar te kijken. Het is topsport, maar dan bedreven door mensen met een hart en een ziel. Het is ook een rare avond, omdat we wel mogen klappen, maar de dansers geen applaus komen halen. Aan het einde van hun onderdeel gaat er een handdoek over het bezwete lijf, een fles water in de droge keel en staan ze klaar voor de volgende ronde, met nieuw publiek. Ons prettig uitgeput achterlatend. 

Over dit programma valt niets te mekkeren, of het moest het onhandige kassasysteem met qr-codes zijn voor de drankjes tussendoor. Hopelijk hebben ze bij een volgende gelegenheid eraan gedacht om een paar tientjes te besteden aan een pinapparaatje. Maar hé, we komen natuurlijk niet voor de drankjes. Geen tijd voor. Door naar de volgende ronde. Het kan nog – vandaag.