Een paar stevige missers, afgewisseld met veel onmisbaar moois in week 3 van het Holland Festival #hf11

De Dodo had het druk, deze derde week van het Holland Festival. Gelukkig opnieuw met een spannende mix van mooi, raar en bijzonder. Zoals het hoort, eigenlijk. Wat het Holland festival helemaal spannend maakt is dat dat soort uitersten zich soms binnen één programma kunnen afspelen, zoals bij het Nationale Ballet, of zelfs binnen één voorstelling, zoals bij De Russen van Toneelgroep Amsterdam.

Het programma rond Robert Wyatt, dinsdag te zien in het Muziekgebouw aan het IJ, was in veel opzichten bijzonder. De opzet, met de stem van de legendarische zanger van Soft Machine slechts op band, en de begeleiding live door de zeer professionele muzikanten van het Franse Orchestre National de Jazz, was bijzonder. De muziek soms hallucinerend, maar het geheel een beetje afstandelijk. We troffen wel een mooi verhaal aan onder het publiek: een vader zie zijn zoon latterlijk naar Robbert Wyatt had vernoemd. Zie vanaf minuut 3 in het filmpje.

De ontmoeting tussen moderne dans-topper Sacha Walz en moderne muziek lieveling Wolfgang Rihm leverde mooie delen om, maar bij elkaar opgeteld was er geen meerwaarde, constateerden we. De voorstelling riep dus vooral vragen op. En dat is eigenlijk weer mooi. Soms.

De Russen waren donderdag nog niet af, en dat is helemaal niet vreemd. Van Ivo van Hove, directeur van Toneelgoep Amsterdam en initiatiefnemer van dit megaproject, weten we dat zijn voorstellingen vaak pas is de laatste dagen voor de première echt vorm krijgen. Wat we donderdag zagen was een ruwe diamant, waar nog heel wat aan geslepen moest worden. De voorstelling duurde die avond ook tot ver na twaalven. Vrijdag, zo vernamen we, was het stuk waarin Tom Lanoye Tsjechovs Platonov en Ivanov samenvoegt, een uur korter, en zaterdag was er nog en half uurtje van af. Dat komt de kwaliteit alleen maar ten goede. Bijkomend voordeel is dat de toeschouwer uit de provincie nog een trein kan halen.

Vrijdag maakten onze muziekmedewerkers Lonneke Regter en Henri Drost mooie dingen mee in respectievelijk het Muziekgebouw aan ’t IJ en het Concertgebouw. Regter zag een visueel aantrekkelijk spektakel met een paar valse noten van de Irrepressibles, Drost kon zich verliezen in het werk van Thomas Ades, dat bekend terrein was, maar dat mocht de pret niet drukken. Integendeel.

Minder goed had theaterrecensent Robbert van Heuven het getroffen bij The Select. Hun toneeluitvoering van Hemingway’s The Sun Also Rises was volgens Van Heuven te braaf, te Amerikaans, en dat was in tegenspraak met de kracht die eerdere literatuuruitvoeringen van dit markante gezelschap hadden uitgestraald.

Evenmin gelukkig werden onze dansrecensenten Maarten Baanders en Fransien van der Putt van het dubbelprogramma van het Nationale Ballet. De choreografie van Sidi Larbi Cherkaoui, waar velen reikhalzend naar hadden uitgekeken, was volgens onze critici te inhoudsloos, en dat gold ook voor het hyperesthetische stuk van david Dawson dat na de pauze werd gedanst. Al met al in het Muziektheater dus geen fijne avond.

Heel fijn was het wel op zondag. Niet alleen bereikten ons via Twitter berichten dat het helemaal goed was gekomen met De Russen van Toneelgroep Amsterdam, zelf waren we heel bij met de Nederlandse première van de opera Cricket Recovers van Richard Ayres, naar het werk van Toon Tellegen.

We kunnen dus opnieuw terugkijken op een Holland Festivalweek die verliep zoals het hoort: een paar stevige missers, afgewisseld met veel onmisbaar moois.

Volgt u ook ons youtube-kanaal. Of neem een abonnement op ons kanaal op eLinea. Allemaal gratis.