Op heel verschillende plekken kunnen mensen soms hetzelfde idee hebben. En nog somser leiden die gelijke ideeën allebei tot iets prachtigs. Een paar jaar geleden speelde mimegezelschap Kassys dankzij het Brabantse theater Bis de prachtig droevige tragedie ‘Kommer’, waarin collega’s zinloze tijd doorbrachten in een rouwkamer vol leaseplanten. Ieder gratuit zinnetje werd uitvergroot door machtig hulpeloze gebaren tot in het absurde door te voeren, ten koste van de leaseplanten. Het Japanse Cheltfish Theater maakt in Hot Pepper, Air Conditioner and the Farewell Speech van hetzelfde principe gebruik om een heel ander verhaal te vertellen.
Conversaties op de werkvloer hebben zelden veel om het lijf, en volgens ingewijden (zie het filmpje) is dat in Japan extreem het geval. Regisseur Toshiki Okada heeft die betekenisloze conversaties teruggebracht tot hun kale essentie en ze vervolgens vermenigvuldigd. Daar maken de spelers vervolgens ballet van, op prachtig coole loungemuziek. Dat ballet is een uitvergroting van de gebaartjes, houdingswisselingen en rekoefeningen die iedereen in een enigszins normale ongemakkelijke gespekssituatie ook doet. De combinatie is even hallucinerend als hilarisch.
Markanter nog is het, dat de figuren op het toneel ondanks het minimale dat we van hen te zien krijgen, uitgroeien tot volwaardige karakters, met elk een eigen grote, en vooral tragische levensgeschiedenis. Hoe Okada dat voor elkaar krijgt, is moeilijk te omschrijven, maar hoe dan ook een wonder dat wel vaker optreedt met grote kunst.
We zouden hier de millenium-oude traditie van de penseeltekening de schuld van kunnen geven. Feit blijft dat dankzij het theater en een van voldoende ironie voorziene boventiteling de culturele kloof moeiteloos wordt overbrugd. Samen met de Japanners aan de andere kant van de globe verbazen we ons over hoe we met elkaar omgaan, en hoe belachelijk ons normale gedrag eigenlijk is.
Gezien: 12 juni 2011 in Frascati Amsterdam.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
Comments are closed.