Spanje en God. Die twee hebben al heel lang iets met elkaar. En voor buitenstaanders niet altijd in even positieve zin. Spanjaarden vonden de inquisitie uit en bekeerden de hele oorspronkelijke bevolking van Zuid Amerika naar de eeuwige jachtvelden. Wanneer kunstenaars zich in de relatie tussen opperwezen en Spanjaard verdiepen, levert dat ook nogal eens confronterende werken op. Neem Goya. In ieder geval is Spaanse kunst altijd bezwangerd van religieuze – katholieke – thematiek. In het theater was La Fura dels Baus zo’n club die ooit begon als marginaal kettingzagen- en slachthuistheater. Ze hebben inmiddels, tot leedwezen van de oude vrienden, de mainstream van het gothic amusement ontdekt, waardoor hun kitsch die van de kerk verre overschrijdt.
Tijd dus voor iets nieuws, en dan niet alleen een nieuw gezelschap, maar ook een nieuwe visie op die eeuwenoude verstrengeling tussen latijn en religie. Enter Rodrigo Garcia met zijn Carniceta Teatro (Theater de Slagerij). Nog steeds gaat het om God, vlees en bloed, maar wat het gezelschap in de Internationale Keuze laat zien is andere koek. Letterlijk, want het speelvlak bestaat uit een kleine 15.000 ‘buns’, ofwel de kleffe deegwaar die om de hamburgers van MacDonalds heen zit.
Op die deegwaar vindt de ‘Golgotha Picnic’ plaats, een volslagen associatief gebeuren waarin vijf acteurs zich steeds meer verliezen in liederlijkheid rond het thema lijden, christus en gevallen engelen.
De voorstelling is ondanks het soms nogal gore beeldmateriaal verrassend verstild en aangenaam om mee te maken. Dat ligt niet in de laatste plaats aan de teksten van Rodrigo Garcia, die prettig prikkelen. Vrij associërend op het thema Jezus, eindtijd, consumptie en Verlosser komt hij zo op het idee dat de Messias als revolutionair een modderfiguur sloeg: hij had immers slechts twaalf volgelingen, dat doen de populisten en terroristen van vandaag toch beter. En voor levenswijsheid moet je ook al niet bij hem wezen, noch bij een van zijn opvolgers, vindt Garcia: ‘Freud weet minder van de menselijke ziel dan de CEO van Zara stores.’ Of deze: ‘Wie zijn hele leven spaart voor een pelgrimage naar een Indiase goeroe en daarna mediteert verspilt zijn tijd. Je leert meer over de zin van het leven als je vijf minuten kunt praten met de directeur van Coca Cola.’
Enfin, er passeren tussen de bodypaint en anonieme overeters-scènes nog wat briljante en banale teksten over economie en consumptiedwang, en net als het echt vervelend begint te worden verandert de voorstelling compleet van karakter. De bezorgjongen van MacDonalds, tot dan toe een margefiguur in de voorstelling, kleedt zich uit en gaat achter de zojuist opgebrachte concertvleugel zitten. Waarna hij Marino Formenti blijkt te heten en een fenomenaal concertpianist blijkt die uit het hoofd en in opperste concentratie Haydn’s ‘Sieben Leztzte Wörter’ ten gehore brengt. Een klein uur concert is dat, waar de acteurs al even ontroerd naar luisteren als de toeschouwers. Ondanks dat Monty Python-beeld van die naakte pianist.
Aan het eind valt er een engel uit de hemel, gestoken in een lijkwade-tuniek. Misschien is dat binnenkort wel te koop bij Zara.
Gezien op 21 september in de Rotterdamse Schouwburg. Daar nog te zien op 22 september. Information
English (UK) 
Nederlands 
Français 
Comments are closed.