Een tentje dat voor zeeanemoon op het droge mag spelen, de vier pootjes parmantig in de lucht. Acteurs die een kopje thee drinken en een potje kaarten. Het oogt allemaal heel onschuldig. Wat begint als een wonderlijke fotoroman groeit stilaan uit tot een rebus van aanzienlijke lengte. "My private Himalaya" heeft veel weg van een wandelende tentoonstelling, met een windmachine in de rol van de grote 'curator'. Vadertje Tijd blaast uiteindelijk alle beelden op één grote, desolate en indifferente h...
You can now log in to continue reading!
Welcome to the Culture Press archive! As a member, you have access to all, over 4,000 posts we have made since our inception in 2009!
(Recent posts (less than three months old) are available for all to read, thanks to our members!)
Become a member, or log in below:
You must be logged in to post a comment.