Met haar hemeltergend mooie stem lijkt Shara Worden tijd en ruimte te ontstijgen #hf12

Shara Worden stuitert lenig over het podium van het Bimhuis, gehuld in een rare, veelkleurige sprookjesoutfit met pluche bolletjes. En ze zingt de sterren van de hemel, met waanzinnige timing en souplesse.

Haar hemeltergend mooie stem lijkt te dansen met een geweldige dynamiek. Van beangstigende subtiel en ijl, van warm en diep resonerend tot sidderend hoge uithalen op orkaankracht. Ze lijkt tijd en ruimte te ontstijgen.

In het programma All Things Will Unwind speelde Worden een groot deel van de nummers van haar gelijknamige plaat, ondersteund door haar vaste drummer Brian Wolfe, violaspeler Nadia Sirota en een gelegenheidsensemble van altviool, cello, viool, fluit, klarinet en trompet. De ongelooflijk strakke set werd aangevuld met een stel oude krakers zoals Workhorse, die – hoe kan het ook anders, dat materiaal is natuurlijk veel beter ingesleten – vooral in de laatste maten ontaarden in virtuoze, woest kolkende improvisaties tussen Wolfe en Worden. En weer valt op hoe goed Worden en consorten hun dynamiek beheersen. Van héél subtiel en minimalistisch tot wilde kolereherrie. Maar het is precies raak. Elke keer, en in elk nummer.

Ik heb All Things Will Unwind nu al een tijdje in huis, en hoe interessant en subtiel die plaat ook is, ik kan de verpletterende indruk van Wordens eerdere albums Bring Me The Workhorse en A Thousand Shark’s Teeth moeilijk loslaten. Deze zijn namelijk aanzienlijk meer zwartgallig en duister van klank en thematiek. Worden praat daarover in mijn guerrilla interview, hier. In contrast heeft All Things Will Unwind een veel vrolijkere en optimistische sfeer, en neigt meer naar kamermuziek en cabaret – niet in de laatste plaats dankzij de uitgebreide, sprookjesachtige tringel-trangel instrumentatie.

Niet bepaald iets wat ik normaal bij singer-songwritermuziek erg aantrekkelijk vind. Goede muzikanten moeten namelijk LIJDEN. Toch? Ik zat dus met enige reserve in het Bimhuis. En, toen Worden bij wijze van opening in haar Sesamstraatoutfit en cartoonmasker vrolijk over het toneel begon te stuiteren, vreesde ik het ergste. ‘Dit wordt héél erg shiny happy people!’

Maar dan begint ze te zingen…

En met een ontwapenend enthousiasme krijgt ze de zaal aan haar voeten. Met het hartverscheurende wiegeliedje voor haar zoontje, I Have Never Loved Someone tot de afsluiter: het rockende Inside A Boy. Drie keer moet ze terugkomen voor een encore. Waaronder een spectaculaire versie van Nina Simones iconische uitvoering van Feeling Good. En zo verlaat ik de zaal. Diepgeraakt. Feeling good.