Jaren geleden profileerde Nederlands Dans Theater zich met de kreet “challenging dance”. Die is goed van toepassing op Straight Around. Deze voorstelling van het jongerengezelschap NDT2 ging 18 februari in première tijdens Holland Dance Festival in Den Haag. Het gezelschap maakt het zijn publiek niet direct makkelijk met de vier gedanste stukken, maar voor wie zich weet in te leven is er veel te genieten.
Straight Around koppelt ouder materiaal aan gloednieuw werk: twee korte balletten die grootmeester Hans van Manen in de jaren negentig voor NDT schreef en twee wereldpremières van de jonge choreografen Edward Clug en het duo Sharon Eyal en Gai Behar.
De avond begint met Two van Van Manen, een van zijn liefdesduetten, maar het is een gedoemde liefde die ontaardt in steeds meer geweld en een onherroepelijk afscheid. De focus ligt in deze uitvoering te veel op perfectie in de dans en dat gaat ten koste van het gevoel en de spanning tussen de personages, die bij Van Manen zo essentieel is. Wat ook niet meehelpt is het ingeblikt klinkende geluid, waardoor Berceuse élégiaque van Ferruccio Busoni modderig overkomt.
Het tweede werk van Van Manen, Solo, is een vreugdevolle manifestatie van mannelijke kracht en virtuositeit. Op de Eerste Vioolpartita van Bach springen en draaien Greg Lau, Helias Tur-Dorvault en Miguel Duarte als blije saters vol adrenaline over de vloer. Als drie kanten van dezelfde persoonlijkheid nodigen zij elkaar nu eens uit, verjagen elkaar dan weer. De drie dansers zijn heel verschillend van fysiek en expressie, maar vertolken toch overtuigend samen één karakter.
Eyal en Behar
Het laatste werk voor de pauze, Feelings van Eyal en Behar, moet even op gang komen. Het Israëlische duo biedt geregeld tegenwicht aan de cerebrale kant die NDT-choreografieën nogal eens aankleeft. Dat geldt ook voor Feelings, maar anders dan de extatische sfeer die hun eerdere werken voor NDT kenmerkt. In deze productie ondergaat solist Alice Godfrey, meer en meer een gezichtsbepalende danser van het gezelschap, verschillende stemmingen. Wanneer zij met haar vinger haar emoties in de lucht uittekent, lijkt zij er grip op te krijgen en daarmee ook op het publiek. De beheersing van haar gevoelens krijgt vorm in een grote groep uniform bewegende, gebogen gestalten die haar bewegingen slaafs spiegelt. Tot er een barstje in de unisono komt en haar gevoelens hun eigen weg beginnen te gaan. Mede door de hypnotiserende muziek van Ori Lichtik, de afwisseling tussen solo- en groepswerk en de emotionele expressie van Godfrey is Feelings beklemmend en aangrijpend. Aan het eind zit nog een vreemde verrassing.
Mens en machine
Na de pauze volgt Handman van de Roemeens-Sloveense Edward Clug, die vorig jaar voor het eerst een stuk voor NDT maakte. Handman is een speelse, zij het iets te lange mix van ontmoetingen: in groepen of in duo’s en trio’s. Mensen die vanuit hun kleine, emotionele mens-zijn machinale dingen doen of ondergaan. Gewild of ongewild worden hun bewegingen tot patronen en raderwerkjes, wat verrassend en soms ook grappig uitwerkt. Handen en voeten staan centraal. Het past allemaal naadloos op de muziek van Milko Lazar, die met piano en drums repetitieve, minimalistische soundscapes neerzet.
Alles bij elkaar zien we niet meer dan vijftig minuten werkelijke dans, maar daarmee is Straight Around niet te kort: de vier stukken vragen aardig wat concentratie van de toeschouwer en bieden genoeg stof tot nadenken. De invloeden zijn divers, de voice-overs die de laatste tijd (te) vaak opduiken bij NDT zijn aangenaam afwezig. De gekozen werken vertonen, misschien met uitzondering van Two, een samenhang in het zoeken naar contrast: tussen groep en eenling, overheersen en overheerst worden, mens en machine, mens en gevoelens.
Daarmee is Straight Around geen binnenkomer voor beginnend danspubliek. Wel een rijkgeschakeerde voorstelling waarin de jonge dansers schitteren.
Gezien: 18 februari 2016, Theater aan het Spui, Den Haag. Tournee tot en met 31 maart. Info en tickets www.ndt.nl
English (UK) 
Nederlands 
Français 
