Wopke Hoekstra, would-be baas van Nederland, stond vorige week op het ijs van een ijsbaan die voor alle Nederlanders behalve Sven Kramer gesloten was. Wegens Corona. De CDA-voorman kreeg een terechte storm van kritiek over zich heen. Na Grapperhaus de tweede topbestuurder van het land die zijn eigen regels alleen voor anderen vindt gelden.
Afgelopen week speelde Laura van Dolron, een door mij zeer gewaardeerde stand-up filosofe, een aantal voorstellingen voor twee professionele personen in Frascati. De kranten – die ervoor waren uitgenodigd – schreven er enthousiast over. Het kon, zo las ik in de Volkskrant, omdat het precies past binnen de regels van wat kan en wat niet kan, qua contact tussen professionals.
Waarom snijdt mij dit zo hard? Is het jaloezie? Is het de FOMO die er nu voor zorgt dat ik er ook graag bij had willen zijn om van dit exclusieve dingetje deelgenoot te zijn? Misschien. Maar harder steekt het me dat dit door de collega’s beschreven wordt als een mooi fenomeen van theater dat de randen opzoekt.
Solidair
Laat ik voorop stellen: van Laura kan ik het me voorstellen. Die wil spelen, hoe en waar ze ook kan, dus als ze daarvoor de regels een heel klein beetje naar haar hand zet: slim. Dat anderen daar niet opkomen. Solidair is het natuurlijk niet. Wél spelen voor publiek terwijl duizenden collega’s gestrand zijn. Maar daarmee is het dus ook een beetje – zo niet volledig – een schaalmodel van wat Wopke deed in verkiezingsroes: een persmomentje halen op een ijsbaan waar vele mensen naar smachten, zeker nu de weergoden hebben laten zien dat ze liever dertig graden boven nul, dan dertig graden onder nul doen.
Neem ik het de journalistieke collega’s kwalijk? Zeker wel. Ik weet niet of er pers was uitgenodigd voor Wopke, maar Laura had zeker pers uitgenodigd. De collega’s voegden zich ogenblikkelijk in hun rol van recensent, want dat is wat je doet als je in een theater wordt uitgenodigd. De collega’s deden dat ook toen ze werden uitgenodigd voor voorstellingen die maar door hoogstens een 200-tal toeschouwers tijdens de hele speelperiode zouden kunnen worden gezien. Geen woord over de absurditeit van dat gegeven.
Driesterrenmaaltijd
Hoeveel mensen sluit je daarmee buiten? Natuurlijk is het de taak van ons, journalisten, om het publiek op de hoogte te stellen van unieke gebeurtenissen, en dat geldt al helemaal voor kunstgebeurtenissen. Maar die dertigpersonenvoorstellingen hebben niets te betekenen voor het lezerspubliek omdat de kans – of de wil – om erbij te zijn vrijwel nihil is. Laat staan een tweepersoonsvoorstelling. Dan ben je toch de reisjournalist die zich in een full service tropisch resort de driesterrenmaaltijden laat welgevallen die de organisatie voor je regelde, en die je lezer nooit zal proeven.
Het ergste resultaat vind ik dat met zulke acties de journalist zich volledig exclusief maakt, of ermee akkoord gaat dat hij in een exclusieve zaak wordt betrokken. Waar lezers niets aan hebben, omdat de kans om hetzelfde mee te maken uitgesloten is.
Sint-Jutte
Misschien kan, ter compensatie, Laura van Dolron een compensatievoorstelling doen, voor alle collega-artiesten en toeschouwers die er nu niet bij konden zijn. Misschien een datum prikken? Als wij, net als de koeien, weer kunnen dansen?
Een locatie die ruim genoeg is, hebben we al: Thialf.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
