Een groot deel van ons leven besteden we aan het redden van onze reet. Daar kun je dan maar beter een beetje vrolijk over doen, want maakbaar is het leven toch al niet. Het zijn geen kleine levenswijsheden die René Geerlings, de nieuwe baas van Maas Theater en Dans uit Rotterdam, in zijn eerste stuk als artistiek leider inzet. Toch zag ik een dergelijke moraal voor grote mensen van zes jaar en ouder zelden zo flitsend en grappig verbeeld als in De Grote Red Je Reet Show.
Manon Nieweboer, een prettig vaste verschijning in het betere jeugdtheater, speelt een fijn non-binaire spelshowleid*ster (ik hou even de Duitse indeling aan), die met hulp van een sponsor annex floormanager in een peperpak vijf kandidaten alle hoeken van de zaal laat zien. Inzet is de overwinning van een aantal uitdagingen die we herkennen uit spelshows en talentenjachten op tv. Dat live tv-gevoel brengt Maas Theater en Dans goed over het voetlicht: het loopt gesmeerd en het publiek doet goed mee, ook als ze van de floormanager op commando moeten klappen of huilen.
Seventies
Er hangt een prettige seventies sfeer in de zaal, en dat wordt ook nog eens ondersteund door een paar strakke discodans-scenes, waar de vijf heren (in alle kleuren van de seventies regenboog) aardig bedreven in zijn. Het overtuigt, zweept op en swingt lekker mee.
Uiteindelijk heerst totale willekeur. Logica ontbreekt en dat betekent dat tot de laatste minuut niet te achterhalen is wie waarom gaat winnen. Het lijkt zowaar het echte leven wel. Het is fijn zoiets weer eens mee te maken in een vol theater, waar echte mensen kijken naar echte mensen die echte dingen doen. Thuis wacht immers de hel van Squid Game op Netflix, en in die serie gaat het net even wat minder zachtzinnig toe met het commentaar op onze gameshow-cultuur.
Fijn dat René Geerlings geen bloed, maar alleen rode pepers nodig heeft om zijn punt te maken.
Good to know
English (UK) 
Nederlands 
Français 
