In Amare vonden voor het eerst de eindvoorstellingen plaats van een van de nieuwe bewoners van de Haagse cultuurkolos: de dansvakopleiding van het Koninklijk Conservatorium. Wat valt op?
De pandemie voorbij
Vorig jaar nog konden in het oude conservatorium maximaal 50 bezoekers de eindvoorstelling bezoeken, met mondkapjes op en met 2 stoelen afstand tot elkaar. Het nieuwe danstheater in Amare was afgelopen zondag helemaal afgeladen. Ouders uit verre landen waren zelfs aanwezig, terwijl in 2021 dansleerlingen in ons kikkerlandje moesten zien te overleven met alleen online contact met familie in het buitenland. Deze voorstelling aan het eind van het seizoen vormde daarmee voor iedereen een ultieme uitlaatklep.
Leven in klassiek ballet
In gedeelten uit La Sylphide op muziek van de Noor Herman Severin Løvenskiold, het Flower Festival in Genzano op muziek van de Denen Edvard Helsted en H.S. Paulli, en het klapstuk Defilé op de Piet Hein Rhapsodie van Peter van Anrooy, wordt die uitlaatklep goed benut. Ballet is natuurlijk puur pronken. De mooiste kant van jezelf laten zien, je techniek demonstreren en als het even kan je gevoel van beheersing en interpretatie de ruimte geven.
En dat niet in je eentje. Wat dacht je van een mooi opgemaakte danseres die met een stralende lach naar je toekomt, badend in het theaterlicht, omdat ze jou als partner nodig heeft en jij haar het vertrouwen kan geven dat het wel goed komt met die dans samen. Gouden momenten beleef je aan zo’n opleiding en dat maakt het ook zo romantisch. Als jongetje stoer mee marcheren, als aankomend ballerina een kleine solo dansen of allemaal naar een slotpose snellen in het eerder genoemde Defilé. Dat laat kinderharten wel kloppen. Ook in de onderdelen werelddans zoals Spaanse of Slowaakse dansen veel opwinding, passie en levenslust. Maar dan komt de hedendaagse dans haar hoofd om de hoek steken.
Mood indigo
Het toneelbeeld is vanaf nu zwart en de dansers bewegen in de choreografieën van onder andere Michael Shumacher, Edward Clug, en Paxton Ricketts in het halfdonker in een uitgelichte middencirkel. Het lijkt alsof de toekomst onzeker is en iedereen zich voorzichtig aan elkaar vast probeert te houden, of steun zoekt in contact met de grond bij het vloerwerk. Dat kan ik er allemaal wel van vinden maar de leerlingen voelen zich als een vis in het water in deze dans. Ze kunnen helemaal zichzelf zijn en voelen zich als persoon serieus genomen. Ze hoeven niet de mooiste kant van zichzelf te laten zien, integendeel. Niemand steekt boven de rest uit, er zijn geen uitgesponnen relaties maar de groep is er voor elkaar.
Zeker drie van de moderne stukken die ik in de zondagmatinee-bezetting zag kunnen zo in een reisvoorstelling door het land geboekt worden. (Dat is precies de bedoeling van het Dans Ensemble van het conservatorium.) Vooral het eerste fragment uit Indigo Rose van Jiří Kylián waarin twee koppels als fluweelzachte sculpturen in contrast tot elkaar snel of langzaam bewegen. Is het omdat Valentina Scaglia zo’n goede repetitor is, heeft zij de keuze voor de beste dansers, willen de dansers zich extra inzetten voor dit werk, of is de choreografie gewoon perfect? Ik weet het niet maar dit oogde heel volwassen.
Amai Amare
Het nieuwe Amare zelf zegt ook iets over de wereld waarin we leven. Karaktervol, kleurrijk, creatief en een speels gebruik van de ruimte: dat was het vorige danstheater. De gemeente Den Haag nam het echter mee achter de schuur en, enfin, nu is er een elegant doch zakelijk, efficient en massaal gebouw voor in de plaats gekomen. De romantiek moet je er zoeken; het zijn de decoratie op het voordoek en de loge-achtige ingangen bij de zaal die nog iets aan de verbeelding overlaten. Het is te hopen dat ook Amare kleur en leven krijgt en dat een groot choreograaf hier inspiratie vindt voor een optimistische toekomst. Het schijnt dat er een in Amsterdam deze week 90 is geworden.
2022.programma.eindvoorstelling-Def
English (UK) 
Nederlands 
Français 
