What the (circus) world can learn from sex worker Sabine Maringer #circolo2023

Wijbrand Schaap:

Welkom bij de Cultuurpers Podcast. In het Engels deze keer. Omdat we met Oostenrijk praten in een online sessie met Sabina Maringer,  MA. Ik zie dat je  een wetenschapper bent, maar daarnaast ben je een circusartiest en dominatrix. Je bent een professionele sekswerker, wat een interessante combinatie is. We zijn in gesprek omdat je volgende week vrijdag 13 oktober de keynote houdt van het seminar van Festival Circolo in Tilburg. Het gaat over het onderwerp ‘consent’. Toevallig hebben we in Nederland net de première gehad van een film gemaakt door Tamar van den Dop, die zelf actrice is. Ze toonde de gezichten van acteurs die kijken naar erotische scènes waarin ze speelden in Nederlandse films. Ze heeft hen daarover geïnterviewd. Er waren best interessante dingen over generaties: jongere en vooral vrouwelijke acteurs die heel blij waren dat er sinds een paar jaar intimiteitscoördinatoren op de filmset zijn en de oudere generatie die het allemaal een beetje te veel betrokkenheid van andere mensen vond. Dat is dus een issue op dit moment, ook na de MeToo-affaires. Sabine Maringer, je bent van alles op dit moment. Vertel  eens wat over jezelf. Hoe ben je bij het circus betrokken geraakt?

Sabine Maringer

Ik begon op jonge leeftijd te werken als lichttechnicus en maakte snel carrière, waarna ik mezelf afvroeg: wat komt hierna? Ik was 24 en ontmoette een Duits straatcircusgezelschap en bij toeval werd ik verliefd op hun techniek en op hun theatergezelschap en de manier waarop ze samenleefden en het gemeenschapsleven deelden. Ik verhuisde naar Frankfurt am Main. Dit was mijn stap in de circuswereld. Het was niet gepland, het overkwam me.

Wijbrand Schaap

En je andere beroep naast je studie is dat je een professionele sekswerker bent, je bent een dominatrix. Kun je me daar iets meer over vertellen? Hoe is dat zo gekomen?

Sabine Maringer

De afgelopen 18 jaar heb ik circus gedaan, ik had mijn eigen bedrijf, ik toerde veel door Europa, ik produceerde in Wenen en ik werd eigenlijk moe van veel dingen met betrekking tot mijn beroep: het toeren, de industrie, een vrouwelijke performer zijn, het tijdmanagement, mijn lichaam. Ik werd ouder en wilde verandering, ik wilde van beroep veranderen. En dat sekswerk kwam overkwam me ook. Ik zat in de tuin met wat vrienden en een van de vrouwen kwam uit de kast en zei: “ik ben een femdom”. En ik zei, wat is dat? En ze legde ons dat uit en terwijl ze praatte, voelde ik meteen: ‘boem, dit is mijn volgende beroep’. Daarna volgde ik workshops, opleidingen. Zo maakte ik mijn stap naar dominatrix, professioneel sekswerker.

Wijbrand Schaap

Dat is een interessante keuze. Vorige week stond in een krant in Nederland een interview met vier of vijf acteurs en actrices die naast hun acteercarrière ook sekswerker waren. Dus het is minder vreemd dan het misschien klinkt voor sommige mensen. Je zei dat je ontevreden was over de manier waarop het in het circus ging. Maar dan lijkt het voor een heel normale burgerlijke omstander vreemd dat je voor sekswerk hebt gekozen waar misschien ook allerlei nare dingen bij komen kijken, want de  seksindustrie is ook niet erg geliefd om zijn goede arbeidsomstandigheden, om het zo maar eens te zeggen.

Sabine Maringer

Ik moet zeggen dat ik me kan voorstellen dat dit het beeld is dat mensen hebben. Maar in werkelijkheid werk ik in een studio in Wenen. We zijn een team. We worden geleid door vrouwen. Dat betekent dat er geen mannen bij betrokken zijn. We zijn allemaal zelfstandig. We nemen onze eigen beslissingen. We creëren onze eigen werkomgeving. Niemand vertelt me wanneer, wat of hoe ik iets moet doen. Dus het draait allemaal om mij en mijn eigen beslissingen, grenzen en limieten.

Wijbrand Schaap

Wauw. Ja, dat is krachtig. Dus je kwam op dit idee na een circuscarrière van 18 jaar. Kun je ons iets meer vertellen over hoe dit tot stand is gekomen en waarom de circuswereld zo’n slechte indruk op je maakte.

Sabine Maringer

Ik heb een voorbeeld voor je. Ik zat in een partner-acrobatiekduo, en voor mensen die mij niet zien: ik ben 1 meter 75 lang en ik woog vroeger 68 kilo. Dus ik ben geen gebruikelijke acrobatische partner. Ik heb geen normaal partner-acrobatieklichaam. De meeste mensen zullen denken dat ik de basis was, maar dat is niet waar. Ik was de flyer, en we vormden een vrouwelijk duo. Dus dat was erg onconventioneel en ik kreeg veel commentaar te verduren. Ik kreeg te maken met body shaming. Ik kreeg te maken met veel commentaar van boekers, publiek, collega’s, vrienden en familie. Dat was echt moeilijk om te verwerken. Ik stopte met optreden en stapte over naar dominatrix, kwam wat aan en verloor mijn spieren. En wat zo krachtig voor me was, was dat ik ondanks mijn verandering veel waardering kreeg van mijn gasten. In het begin voelde dat heel vreemd omdat mijn lichaamsbeeld kapot werd gemaakt door de industrie. Ik wilde altijd een heel dun, heel klein persoon zijn en nu word ik bewonderd om wie ik ben.

Wijbrand Schaap

Ja, dat is interessant, 1 meter 75 en 68 kilo, dat lijkt me een heel normaal persoon. Maar in het circus is dat niet het geval.

Sabine Maringer

Nee, niet als je een vlieger bent in een partneracrobatisch duo.

Wijbrand Schaap

The vlieger is degene die opgetild wordt en al het bovenstaande doet.

Sabine Maringer

Correct.

Wijbrand Schaap

Ja. Circus, zoals ik het de afgelopen jaren heb leren kennen, is ook een heel democratische, een heel sociale sport, een kunstvorm, die heel erg geëmancipeerd is, emancipatoir ook. Maar het beeld dat je net gaf is veel repressiever, veel meer regels stellen voor hoe je eruit ziet, hoeveel je weegt. 

Sabine Maringer

Ik had het gevoel dat ik me moest houden aan dit lichaamsbeeld, waarvan ik dacht dat je het moest hebben, omdat je een acrobatisch partner bent. Dus kreeg ik te maken met eetstoornissen. Ik had veel trauma’s met betrekking tot mijn lichaam.

Wijbrand Schaap

En heb je dit ook om je heen gezien? Bij collega’s?

Sabine Maringer

Dit geldt niet alleen voor mensen die zich als vrouw identificeren, maar ook voor mensen die zich als man identificeren, want er bestaat ook een soort beeld hoe iemand die zich als man identificeert eruit zou moeten zien of ze denken dat het op hen geprojecteerd wordt.

Wijbrand Schaap

Ja. Ik voel me meteen een beetje schuldig, want ik had afgelopen zondag een interview met zes oudere acrobaten van in de zestig en ik gaf ze complimenten over hoe ze eruit zagen. Het was heel pezig, mensen die nog steeds heel enge acts konden uitvoeren. Dus ik werkte ook mee aan deze beeldvorming van circusmensen. Kan het veranderen?

Sabine Maringer

Ja, ik denk dat het al aan het veranderen is, maar er moeten nog veel aanpassingen worden gedaan omdat het nog steeds is alsof verschillende soorten lichamen in verschillende technieken of velden binnen het circus worden geplaatst. Ik denk dat mensen gewend zijn om een specifiek lichaam met een specifieke techniek te zien. Het is aan de circusscholen en de sociale opleidingen om mensen met verschillende lichaamstypes te vragen om verschillende technieken uit te proberen. Als mensen met verschillende lichaamstypes dan de professionele weg opgaan, carrière maken en op het podium te zien zijn,  zullen ook het publiek en de boekers hun perceptie veranderen. Maar we moeten bij het allereerste begin beginnen, en mensen met verschillende lichaamstypes aanmoedigen om deel uit te maken van het circus. Mensen met verschillende lichaamstypes zijn tot dezelfde dingen in staat. Ze zien er alleen een beetje anders uit dan we nu denken dat het eruit zou moeten zien, of we zijn opgeleid, getraind, of we raken eraan gewend.

Wijbrand Schaap

Omdat jij daar het levende bewijs van was. Iemand van 175 en 68 kg kon ook acrobatisch vliegen.

Sabine Maringer

Ja, en we moesten onze aanpassingen doen. Dus mijn vrouwelijke partner kon niet elke truc met mij doen en ik kon niet elke truc met haar doen. We moesten dus echt kijken waartoe we in staat waren en waar onze grenzen lagen en die ook accepteren en kijken hoe we om onze grenzen en mogelijkheden heen konden werken.

Wijbrand Schaap

Ja, dat was ook het punt met de oudere acrobaten, de mensen van 60, dat ze ook om hun beperkingen heen moesten werken. Ja, ik denk dat er ook het onderwerp van ‘consent’ is. We hebben altijd het publiek dat erg veeleisend is of dat geacht wordt erg veeleisend te zijn, of waarvan de circusartiesten denken dat ze erg veeleisend zijn. Ze willen hoger, beter, sneller, gevaarlijker. Ik zag een beeld op een festival in Wenen, ik denk over een circusartiest die aan het begin van de vorige eeuw de rivier de Donau overstak, ik denk op een koord en er toen in viel omdat hij dacht dat het publiek meer wilde. Ik bedoel, hoe ga je daarmee om? Je hebt leraren, je hebt publiek, je hebt producenten die het beste en het meeste willen en je hebt een bepaald idee van wat het beste en het beste is.

Sabine Maringer

Ja, ik denk dat dit een weerspiegeling is van de maatschappij waarin we leven: hoger, sneller, groter. Maar waar leidt dit ons naartoe? Ik bedoel, er is ergens een grens en ik kan me voorstellen dat, in plaats van gevaarlijker of hoger of extremer te gaan, om te zien wat er in ons zit, welke verhalen kunnen we vertellen in het circus? Welke onderwerpen kunnen we aansnijden en bespreken?

Wijbrand Schaap

Ja, dus bij ‘consent’ houd je de keynote. Je kunt iets weggeven, want niet iedereen die hier luistert zal bij Keto zijn. Dus waar zal het over gaan?

Sabine Maringer

Het zal gaan over ideeën over hoe een constante cultuur in het circus eruit kan zien. Ik kan nu nog geen antwoorden geven, omdat we nog aan het begin staan. We staan nog maar aan het begin om met elkaar over dit onderwerp te praten, omdat het zo nieuw en vers is. En het idee van ‘consent’ is iets dat we misschien al een beetje gebruiken, maar slechts in minimale mate. En ik zal hopelijk de mensen aanmoedigen om het idee van ‘consent’scultuur naar hun scholen, producties, groepen en trainingscentra te brengen.

Wijbrand Schaap

Wat betekent ‘consent’ in deze context?

Sabine Maringer

In de inleiding zei je dat er zogenaamde intimiteitscoaches zijn om acteurs in een productie, filmtheater of wat dan ook te helpen zich op hun gemak te voelen als ze seksuele of zeer fysieke scènes spelen. Ik denk dat dit een heel goede eerste stap is. Maar je kunt ‘consent’ in principe in elke situatie toepassen. En dit gaat niet alleen over intimiteit of seksualiteit. Het gaat ook over hoe je op het podium wordt gepresenteerd, over de rollen en het personage dat je speelt. Het gaat ook, vooral in de podiumkunsten, over welk kostuum ik draag, voel ik me er echt zelfverzekerd in, kan ik echt vrij zijn? En over de choreografie zelf, over welke lichaamsdelen ik echt met vertrouwen aan het publiek laat zien? En is er een mogelijkheid om de choreografie zo te veranderen dat ik bepaalde lichaamsdelen niet aan het publiek hoef te laten zien? Ik verwijs hier gewoon naar een splitsing, die heel gebruikelijk is in dans en circus. Maar als een vrouwelijk of een mannelijk persoon een split doet, is het eigenlijk een pornografische act omdat je je vagina en je kont in hun geheel laat zien, ook al is het bedekt, om het publiek compleet te maken.

En heb ik daar echt vertrouwen in of kunnen we de choreografie zo aanpassen dat het niet gebeurt en je het van achteren kunt zien omdat iedereen al weet, oké, ze doet een split. Dus moet ik echt haar vagina van dichtbij bekijken, ook al is die afzichtelijk? En het gaat ook over wanneer je in een onderwijssituatie zit. Dus als een leraar iemand vraagt om een bepaald spel of een choreografie te laten zien, ben je dan blij om dat te doen? We zijn getraind om te zeggen, ja, ik doe deze oefening voor iedereen, maar ik kan me herinneren dat ik me vaak niet zelfverzekerd voelde om het te doen, maar ik deed het omdat mijn leraar me dwong om het te doen en er was geen cultuur van ‘consent’ geven. Ik voelde dat ik het moest doen omdat ik dan misschien word afgewezen in de volgende klas of als ik op auditie ben en er wordt me gevraagd om bepaalde dingen te doen, dan ben ik bang dat ik de baan niet krijg omdat ik nee zeg. ‘consent’ gaat ook over hoe ik als persoon benaderd wil worden door een ander. Ik houd er niet van om door bepaalde mensen geknuffeld te worden. Misschien is het gewoon een hallo, een verbale begroeting of handen schudden of wat dan ook. Het begint echt met het kale, als de basis van een ontmoeting en relatie tussen mensen.

Wijbrand Schaap

Ja. In de film die ik zag van Tamar van den Dop, zeiden de oudere acteurs dat kunst ook gaat over het verleggen van je grenzen, over het overschrijden van grenzen. Dit is wat ze zeggen. Het is ook een discussie hier. Het is niet mijn standpunt, maar in discussies over deze ‘consent’skwestie zeggen ze, nou, als alles met ‘consent’ is, krijgen we alleen maar hele tamme, hele kreupele kunst, we willen dat iets grenzen overschrijdt. Als leraren op school zeggen, nou, als je een grens ervaart, dan moet je die overschrijden. Dat is de standaardprocedure op scholen met fysieke kunsten. Moet dit veranderen?

Sabine Maringer

Ik weet dat we gedwongen worden om grenzen te overschrijden en onze grenzen te verleggen. En ik denk dat er in principe niets slecht is aan het idee, maar we hebben een veilige ruimte en een ruimte van ‘consent’ nodig om ons geleid en veilig te voelen en gezien te worden om misschien grenzen te overschrijden. En ik denk dat het veel gemakkelijker is voor mensen om grenzen te overschrijden als ze dat willen, als ze ook de mogelijkheid hebben om nee te zeggen, dat wil ik niet. Als ik dat doe, doe ik mezelf pijn. En vaak kan het niet bewust overschrijden van een persoonlijke grens uiteindelijk een trauma opleveren voor die persoon. En dat willen we niet. Ik weet dat dit het idee is dat je meer en meer en meer moet geven, maar is dit echt waar? En dan heb ik nog een tweede gedachte. Het gaat over, oké, als we niet gedwongen worden om grenzen te overschrijden, waar halen we dan vandaan wat we moeten zeggen? Onze energie, ons belang om verder te gaan van dus wat is dan onze gedreven energie die we gebruiken om dat te doen? Dus ik denk dat we dan ook moeten veranderen om te vinden hoe we dan kunnen werken en trainen en we moeten een nieuwe bron van energie vinden om dingen te doen als we niet gedwongen worden.

Wijbrand Schaap

Kun je ons iets vertellen over de energiebron? Wat is de bron van energie? Waar kun je deze bron vinden?

Sabine Maringer

Passie, misschien, maar geen passie waarbij ik pijn moet voelen om te creëren, maar een passie die voortkomt uit mijn diepste hart en interesse in dingen en vanuit een plek waar ik me veilig voel om een stapje terug te doen, te stoppen, opzij te stappen, na te denken en van gedachten te veranderen.

Wijbrand Schaap

Is dit wat je hebt geleerd van het feit dat je een sekswerker, een dominatrix bent geworden? Want het lijkt mij dat dit een soort betrokkenheid is waarin dingen waar je ‘consent’ voor moet geven veel meer gereguleerd zijn, ik denk bijna dan in het circus.

Sabine Maringer

Ja. Dus hoe ik het idee van circus en ‘consent’ met elkaar verbond, was eigenlijk niet mijn idee. Het was een gesprek dat ik had met iemand die positieve seksfeesten organiseert in Wenen en ik geef workshops op die feesten om nieuwkomers kennis te laten maken met het idee van BDSM. Na mijn optreden dronken we een drankje aan de bar en we hadden het over mijn vorige leven en ik vertelde haar over mijn carrière als circusartiest. En toen vroeg ze me uit het niets, hé, ik ben geïnteresseerd. Hebben jullie een ‘consent’-cultuur in het circus? En ik had zoiets van, wacht, ik moet nadenken. En toen moest ik nee zeggen. En ze zei, maar waarom? Jullie zijn zo fysiek, jullie zijn zo hecht. Jullie delen ook zoveel intimiteit. Niet alleen door het lichaam te delen, maar ook je gedachten en verbeelding en de ruimte samen. Waarom heb je dat niet? En ik had op dat moment geen antwoord en ik had het gevoel van, ja, dit is de ontbrekende schakel om een veilige ruimte te creëren om de circusomgeving beter te maken, laten we zeggen. Dus een beetje voor iedereen en voor iedereen. Ik bedoel echt iedereen. En het gaat niet om de artiesten, het gaat ook om de cultuurwerkers, de mensen die de festivals leiden, de mensen die op festivals werken of docenten. Iedereen en het publiek.

Wijbrand Schaap

Ja, omdat wij, het publiek, ook een beetje training nodig hebben, denk ik, want ik ben al mijn hele leven professioneel theaterrecensent, sinds mijn dertiger jaren. En ik weet ook dat veel moderne dansers soms ook oudere mannen in het publiek herkennen. Die er niet waren omdat ze van de danstechniek hielden. Ze waren liefhebbers van schaars geklede vrouwen die vreemde dingen uitvoerden. Ik bedoel, dit is iets waar bijna nooit over gepraat wordt, maar het gebeurt zeker, denk ik, in theater, vooral in het Nederlandse theater, waar naakt heel vaak wordt opgevoerd. Dus er is ook een manier van wel, dat er nog steeds niet over gepraat wordt. En jij zegt dat we erover moeten praten.

Sabine Maringer

Ja, we moeten erover praten. Dus ik denk dat als ik het kan gebruiken in mijn dagelijkse praktijk als dominatrix, iedereen dat kan toepassen in hun dagelijkse praktijk van hun beroep. Cultuur heeft tijd nodig en de bereidheid om na te denken over je eigen grenzen en behoeften. En er is moed voor nodig in een maatschappij waarin ons gevraagd wordt ja te zeggen om nee uit te drukken. En wat de consent-cultuur zo moeilijk maakt, denk ik als je er de eerste keer over nadenkt, is dat ook voor ons en ook voor mij nog steeds, het ontvangen van een nee pijn kan doen. Maar we moeten onze perceptie van het krijgen van een nee veranderen. Als we het veranderen in bedankt dat je me een nee hebt gegeven, dit is een geschenk omdat je eerlijk was, je bent trouw gebleven aan jezelf. Bedankt voor dit moment, dan kunnen we het veranderen. En de nee is ook altijd een kans om in actie te komen en een bepaald moment of een bepaalde activiteit waarin we ons bevinden opnieuw vorm te geven. Zodat iedereen zich welkom, gezien, gerespecteerd en veilig voelt.

Wijbrand Schaap

Dit klinkt geweldig. Het klinkt ook heel gemakkelijk. Maar ik denk dat hoe kun je mensen in de praktijk trainen? Hoe kun je deze mentaliteit veranderen?

Sabine Maringer

Ja, als ik denk aan het veranderen van een gewoonte, moet je oefenen, falen, oefenen en falen tot het een gewoonte wordt. Het maakt geen deel uit van onze gewoonten in een sociale ontmoeting om dit te doen. Dus niemand kan dat van niemand verwachten. Ik denk dat ze van de ene seconde op de andere kunnen veranderen, want ja, gewoontes veranderen is werk en je moet investeren. En vooral met consentcultuur moet je je persoonlijke werk doen, je moet gaan zitten en nadenken over vroegere situaties hoe voelde ik me en wat wens ik echt voor mezelf? En daar dan trouw aan blijven. En het leuke van een constante cultuur is ook dat als de hele omgeving verandert, mijn nee misschien ook kan veranderen in een ja omdat ik me veilig voel bij een bepaalde groep of persoon of omgeving. Ja.

Wijbrand Schaap

Op deze vrijdag van het seminar geeft u ook workshops. Hoe werkt zo’n workshop?

Sabine Maringer

Tijdens dit seminar hebben we dus vier geweldige workshoponderwerpen. En ik moet de andere ook noemen omdat ze zo belangrijk zijn. We geven een 360 graden overzicht van de ‘consent’cultuur in het circus. Dus laten we beginnen met een van mijn collega’s. Zij zal denk ik meer een duidelijke discussie houden over de ‘consent’cultuur tussen artiesten en publiek. We zullen een workshop houden over de consentcultuur in de trainingssetting tussen de docent en de student. En we zullen een workshop houden waarin ze het zullen hebben over inhoudscultuur in de professionele productie van het maken van een voorstelling, denk ik. En ik zal me richten op jou als persoon, dus we zullen werken aan het creëren van een taal om te praten over je grenzen en limieten. We zullen nadenken over verschillende contexten en situaties. Want ik denk dat als we het over aanraken hebben, dat als je door één persoon in een specifieke situatie wordt aangeraakt, dat niet betekent dat het door een andere persoon in een andere situatie hetzelfde is. En we zullen proberen een landschap van aanraking te creëren om mijn lichaam en mijn behoeften met betrekking tot aanraking beter te leren kennen. En we zullen veel spelletjes doen om te ervaren hoe het is om ‘consent’ te geven of nee te zeggen en hoe je daar emotioneel mee omgaat. Ja. Dus mijn workshop gaat eigenlijk over jezelf.

Wijbrand Schaap

Klinkt erg interessant. Ik zit volgende week vrijdag in de trein, dus ik kan er niet bij zijn. Ik hoop dat sommige collega’s er wel zullen zijn. Ja. Ik denk dat dit een geweldige ervaring is, ook voor mensen buiten de circuswereld natuurlijk.

Sabine Maringer

Ik denk dat je dit idee van consentcultuur kunt toepassen op families, vrienden, vrijetijdsgroepen, waar dan ook, als je wilt. Je kunt het overal toepassen. Een interessant ding, ik stuur een vriend waarvan ik denk dat hij in staat is om mij feedback te geven over deze toespraak. Ik stuurde hem de opzet van mijn toespraak en hij zei: “Whoa, je zult die mensen shockeren.

Wijbrand Schaap

Echt waar?

Sabine Maringer

Ja, zei hij, je zult ze choqueren. En wees je ervan bewust dat veel mensen misschien moeite zullen hebben met wat je gaat zeggen, omdat je Circus Wereld op zijn kop zet. Nou, en ik ben echt geïnteresseerd of dit waar is of niet. Ik ben zo opgewonden over hoe de mensen dit idee van inhoudscultuur, dat ik aanstaande vrijdag aan hen zal presenteren, zullen opvatten.

Wijbrand Schaap

Ja. Dus je gaat daarin verder dan wat we net in deze podcast hebben besproken.

Sabine Maringer

Ja.

Wijbrand Schaap

Heb je iets achter de hand?

Sabine Mainger

Ja, dat heb ik. Natuurlijk.

Wijbrand Schaap

Oké. Het maakt het extra speciaal om er voor mensen te zijn. Ik vroeg me nog af, omdat je het sekswerk combineert met het feit dat je een MA bent, heb je ook een studie.

Sabine Maringer

Ja, ik heb mijn master gehaald in performing in public space. En dat is heel goed, want ik heb mijn master gehaald aan de Fontys Universiteit. Ja. Dus ik kom terug naar de universiteit waar ik mijn master heb gehaald. En dit is voor mij echt een grote eer om terug te komen als keynote speaker, ook al heeft het niets met het onderwerp te maken. Maar ja, ik voel me erg goed. En een van mijn collega’s zal ook een workshop geven tijdens deze seminardag. Dus ja, ik ben echt blij.

Wijbrand Schaap

Ja. Geweldig feest, denk ik. Ik denk dat het heel leuk is omdat je op hetzelfde moment dat je deze keynote geeft en je onderzoek doet, je ook werkt aan een soort bevrijding van dit hele taboe over sekswerk. Heb je moeite gehad om te vertellen over deze combinatie van jou als BDSM’er en Circus en het geven van een zeer serieuze keynote over een zeer belangrijk onderwerp?

Sabine Maringer

Ik denk dat ik het gevoel heb dat het makkelijker is voor mensen om mij en het onderwerp met elkaar in verband te brengen omdat ik een dominatrix en een sekswerker ben en omdat ‘consent’, in mijn beroep, alles is, het is het kader, het is de basis. Als er geen ‘consent’ is, kan ik niet werken. ‘consent’ is dus het kader waarin ik werk. En ik denk dat dit het makkelijker maakt voor de mensen. En ik denk ook dat je tegenwoordig niet meer zo aangeklaagd wordt omdat je sekswerker bent. En ik heb ook het gevoel dat als ik een universitaire titel achter de hand heb, als ik een artistieke carrière achter de hand heb, het makkelijker is voor mensen om mij als persoon te respecteren. Omdat ik een sekswerker ben, denk ik dat het mensen op de een of andere manier helpt om te zeggen, oké, ze is veranderd, maar ze is niet gedwongen om dat te doen. Dat is haar beslissing, haar persoonlijke beslissing. Interessant. Dus, oké. Ik ervaar veel nieuwsgierigheid van de mensen die openstaan om te luisteren en ik denk ook dat mensen in deze creatieve industrie opener zijn. Ik weet niet hoe het in andere contexten zou zijn, maar hier voel ik me nu echt vrij om te zeggen wie ik ben in mijn professionele leven.

Wijbrand Schaap

Ja, nou, daarover gesproken, we naderen de 45 minuten, wat staat voor de podcast.

Sabine Maringer

Oké, prima.

Wijbrand Schaap

We kunnen hier uren over praten, denk ik. Maar u zult het hier vrijdag in Tilburg nog uren over hebben.

Sabine Maringer

Nee, niet urenlang.

Wijbrand Schaap

40 minuten lang. 40 minuten ook. 40 minuten. Oké. Dan is er meer in Tilburg. Ik wil je heel erg bedanken voor je openheid en je bereidheid om dit gesprek te houden zodat mensen nog naar het seminar kunnen gaan. Volgens mij is het nog niet uitverkocht, dus heel erg bedankt. Sabine Marringer, is er nog een laatste gedachte die je aan onze luisteraars wilt meegeven?

Sabine Maringer

Ik wil je bedanken voor je goede vragen. Ik had het gevoel dat ze een goed gesprek tussen ons op gang brachten. En ze dwongen me om heel open over mijn onderwerp te praten. Dat is echt fijn. Ik had het gevoel dat u echt een veilige, fijne sfeer had gecreëerd waarin ik me gezien en veilig voelde om te spreken. Heel erg bedankt.