While things are rumbling in the Amsterdam dance and performance world due to a total lack of solid support for development and experimentation (see Alarm Letter), choreographer Ola Maciejewska is showing the impressive Bombyx Mori at Veem House of Performance this weekend. Maciejewska is a fine example of a talented maker who has taken refuge elsewhere because of the crumbling art climate in the Netherlands. After...
That 10 million is officially in. The art world is doing its best to sound grateful. The employers in the performing arts, gathered in the NAPK, have sent Bussemaker a thank you. Because she is not cutting 300 million from culture, but only 290 million. The extra money raked together last year by various lobbyists and parties is now anchored in the...
Vacancy: Advisors one-off grants - Amsterdam Fund for the Arts (AFK) From 1 March 2017 The Amsterdam Fund for the Arts (AFK) invests in art that enriches life in the city. The AFK provides grants to artists and cultural organisations, drives innovation and stimulates the quality, dynamism and pluriformity of Amsterdam art. The AFK supports both experiment...
Amsterdam Fund for the Arts (AFK) seeks a member for the Supervisory Board from 1-1-2017 The AFK invests in art that enriches life in the city. The AFK provides subsidies to artists and cultural organisations, drives innovation and stimulates the quality, dynamism and pluriformity of Amsterdam art. The AFK supports both experimentation and proven quality,...
‘We zijn destijds, onder invloed van de populisten, wellicht te ver gegaan in onze aanval op de kunstsubsidies.’ Dat verklaarde Jeroen Hatenboer, VVD’er en cultuurwethouder van de gemeente Enschede, tijdens het jaarlijkse Paradisodebat aan het einde van de Uitmarkt 2016. In het kader van de sorrycampagne van het huidige kabinet best een interessant voetnootje, en helemaal passend in de komende…
De wereld verandert nogal en het is fijn als kunstenaars daar iets mee doen. Festival Boulevard biedt gelegenheid aan Lizzy Timmers om een poging te wagen. Die poging, uitgevoerd in een wat verlopen cultureel centrum in een heuse Bossche krachtwijk, mag er zijn. Terugkeerturk heet deze semidocumentaire voorstelling. Timmers heeft zich verdiept in jonge, hoogopgeleide, goed ingeburgerde Turken die Nederland…
I experienced by far one of the most impressive theatre experiences of my life on Friday 5 August 2016. I was a guest at 'Zvizdal - Chernobyl so far, so close' by the Flemish company Berlin, in co-production with Het Zuidelijk Toneel. I saw this 'documentary installation' in an empty factory hall in Den Bosch, where the work is a beautiful resting point in...
“Things happen, and then they happen again, but not the same way, not quite; such is the logic of the biennial. And then there are things which have never happened before, and which happen now and in a time that seems somehow out of time, or takes our “now” out with it.” [hints]“Dingen gebeuren, en dan gebeuren ze weer, maar niet…
Het Fonds Podiumkunsten maakte de toekenningen voor de periode 2017-2020 bekend. Wat betekent dat voor de danssector? Pluriformiteit en ‘doorbloeding’. Terwijl iedereen met vakantie is, maakt het Fonds Podiumkunsten de subsidietoekenningen voor de podiumkunsten voor de periode 2017-2020 bekend. En het werd nog eens onderstreept: het fonds heeft te maken met een eerder ingezette budgetvermindering van dertig procent. Dat zou…
De gevolgen van de kunstbezuinigingen door het vorige kabinet worden eindelijk duidelijk. Het Fonds Podiumkunsten maakte vandaag de winnaars en verliezers bekend van de slag om de vierjarige subsidies. Vanaf 2017 zal de Nederlandse kunstwereld een stuk kleiner, schraler en armer zijn dan tot 2013 het geval was. Grote namen zijn verdwenen, tradities afgebroken, terwijl wat er nieuw is een uiterst onzeker bestaan tegemoet gaat.
A major retrospective of the work of Fernando Botero (1932) is on show at the Kunsthal in Rotterdam, entitled Botero: Celebrate Life! The rush of opening such an exhibition takes energy out of him, but strangely enough painting never exhausts him, he says in his studio in Monaco. 'I have never experienced anything more fulfilling than painting or sculpting. Painting takes you out of everyday reality. You forget your body - even your existence. It's intense, but while painting I don't feel any fatigue, even after working for seven or eight hours. Whereas at a cocktail party, I am exhausted after only half an hour.'
In onze participatiesamenleving is Community Art ‘hip, hot & happening’. Er zijn dan ook veel projecten en initiatieven die amateurs en professionals samenbrengen. Gelukkig maar, want hoe breder kunstuitoefening en -beleving gedeeld en gedragen worden door zoveel mogelijk mensen, hoe mooier de wereld wordt, vind ik dus.
This way from row nine, it is like being knee-deep in carnations yourself. The heads of the audience in front of me merge silently into a forest of stems crowned with pink, through which dancers carefully step back and forth like leggy chickens.
The find is great: Nelken by Pina Bausch depicts paradise as a place where you have to be careful or things will go wrong. The carnations force the dancers to be careful. As a spectator, you go along with them, without all the underlying thoughts immediately coming through to you.
Austrian politician Jörg Haider labelled its work Weltkatzenmusik. When his far-right Freiheitliche Partei Österreichs joined the government in 2000, it led to mass protests. At one such rally, Olga Neuwirth (Graz, 1968), under the title 'Ich lass mich nicht wegjodeln', denounced his anti-intellectual and anti-cultural agenda. The rest is history: Haider drove himself to pieces in 2008, Neuwirth...
Once, Johan Maurits van Nassau-Siegen had the Mauritshuis built with money earned in Brazil, including in the slave trade. Now a Brazilian is exhibiting in that same Mauritshuis with perfect 3D replicas of the backs of famous paintings. He made five new ones especially for this exhibition. Four well-known masterpieces from the Mauritshuis, but also a painting relating to the Brazilian adventures of the time.
Zaterdag 4 juni 2016 was ik aanwezig bij de koninklijke opening van het Holland Festival en ik kon er geen recensie over schrijven, want ik zat op de voorste rij van de Amsterdamse Stadsschouwburg. Omdat het podium verhoogd was, keek ik tegen een zwarte muur aan, waarboven alleen de voorste acteurs zichtbaar waren. De achterste en onderste helft van het toneelbeeld waren mij volledig ontgaan.
Ik schreef dat op, en het Holland Festival stelde mij ruimhartig in de gelegenheid om de voorstelling nog een keer te gaan zien, vanaf een betere plek. Tegelijk vertelde de organisatie dat de eerste drie rijen van de Stadsschouwburg bij deze voorstelling zouden worden gecompenseerd. Ik ging dus nog een keer naar Amsterdam, op maandag 6 juni.
Voorafgaand aan de voorstelling, tijdens het niet eten van een zwartverbrande hamburger in schouwburgrestaurant Stanislavski, hoorde ik van de keurige mensen aan het tafeltje naast mij dat de voorste stoelen tegen scherp gereduceerd tarief werden aangeboden, en dat mensen zoals zij die al een kaartje hadden gekocht de keuze hadden om dus een deel van het geld terug te krijgen of op de wachtlijst te gaan staan voor een plek met betere zichtlijnen. Of het hun uiteindelijk gelukt is een van de plekken met beter zicht te bemachtigen, weet ik niet. De voorstelling
Op dezelfde dag dat in Arnhem onze koning Sonsbeek 16 opende, was er ook een feestje rond de Phoenixsee in Dortmund. Daar opende namelijk Emscherkunst 2016, en voor wie daar nog nooit van gehoord heeft: het is de voortzetting van eerdere kunstmanifestaties in het Ruhrgebied, het voormalige industriehart van Europa. Ik ben er zelf al een keer wezen kijken, 6 jaar geleden, en had gemengde gevoelens: is het investeren in kunst werkelijk een geschikte methode om een door de economie in de steek gelaten gebied te redden?
Wunderbaum. Onder liefhebbers van fris en jong toneel bracht dit collectief van makers in het begin van deze eeuw iets teweeg. Hemelbestormers waren ze, opgegroeid onder de vleugels van Johan Simons, waar ze het jeugdelftal van diens legendarische Theatergroep Hollandia vormden. En omdat destijds echt iedere jonge maker iets moest met de wereld, wilde JongHollandia, later Wunderbaum, dat ook. Maar omdat ze in het postideologische tijdperk leefden en dagelijks zagen hoe de idealen van hun docenten, ouders en mentoren op niets uitliepen, werd het vooral een club van twijfelaars. En daar waren ze dan wel weer heel goed in.
The show Sketches/Notebook (2013), which has its Dutch premiere at the Holland Festival on 6 June, is virtuosic, radical and extremely gentle. Choreographer Meg Stuart loves small scale, even when she occupies the biggest stages with partners like the Volksbühne (Berlin), Théâtre de la Ville (Paris) or the Münchner Kammerspiele. Details win out over big lines and often play a leading role in pieces that scrutinise human behaviour incredulously.
Sketches/Notebook stands out
Ivo van Hove is de beste theaterregisseur van Amerika. De Nationale Opera haalde pas nog een Oscar voor de International Opera of the Year en nu heeft Carmien Michels, de Nederlandse kampioen Poetry Slam, de derde trede van het erepodium op de WK Poetry Slam bereikt. En dat in het jaar waarin gedoodverfde Girowinnaars de sneeuw in vallen, autocoureurs op weg naar…
Tongzoenen, paaldansen, voorbinddildo’s en anale penetratie associeer ik doorgaans niet met de danskunst en verwacht ik niet in een stadsschouwburg, maar voor Florentina Holzinger en Vincent Riebeek lijkt niks te gek. “Europa’s meest provocatieve performance duo” – in de woorden van Rainer Hofmann, artistiek directeur van Spring festival – liet zich voor ‘Schönheitsabend‘ inspireren door hun voorgangers, die begin 20e eeuw de dans opnieuw uitvonden met taboedoorbrekende choreografieën. In drie aktes presenteren Holzinger en Riebeek zichzelf als voortzetters van die traditie en zoeken ze de grenzen op van het theater.
Impeachment proceedings, social unrest, corruption: recent reports on Brazil paint a not very optimistic picture. Yet this very country is the focus of the major annual large sculpture exhibition in The Hague. The reason: the Olympic Games, later this year in Rio. But does the suspension of President Roussef make Brazil a risky cooperation partner for an exhibition?
On Monday 23 and Tuesday 24 May, the VSCD met, and the Congres Podiumkunsten (@congresPK) was going on at the Nijmegen Concert Hall De Vereeniging. I went to check it out and discovered some new things.
Things have changed in Dutch theatre since the beginning of this century. Somewhere around the year 2000, I was a guest at a meeting of the Association of Theatre and Concert Hall Directors, and it was a bizarre experience. I found myself among a gathering that could best be described as a gentlemen's club, where the number of upstanding municipal officials exceeded the number of artistically inspired theatre lovers.
Now, 16 years later,
Dit is een bespreking van een voorstelling die alweer voorbij is, en waar ik bovendien zelf aan meewerkte. Dat mag helemaal niet. Maar het is ook een verhaal over vluchtelingen in Europa, een theater dat boven de wolken zweeft, een kerkje van marsepein, tunnels in Palestina en 49 trekken. Dus ik doe het toch.
Afgelopen weekend, tijdens het Kunstenfestivaldesarts, voltrok zich een mirakel in de Koninklijke Vlaamse Schouwburg te Brussel. Scenograaf Jozef Wouters en zijn ploeg waren neergestreken in de oude zaal met koepeldak. Tien jaar geleden helemaal gerenoveerd, is ‘de Bol’ nu een ouderwets lijsttheater voorzien van de nieuwste theatertechniek. Inclusief die 49 trekken, en daar draaide het om.
Aan een trek,
‘Dit regiem heerst ook over je na je dood. Het regiem steelt je verhaal. Ze gebruiken je om hun eigen verhaal te vertellen. Nabestaanden worden gedwongen om verklaringen te onderteken dat de dode is vermoord door de oppositie. Het regiem gebruikt de doden om de levenden te onderdrukken.’ De Libanese kunstenares Tania El Khoury heeft een statement gemaakt: Gardens Speak (Tuinen Spreken). Een installatie, een immersieve[hints]definitie: onderdompelend, waardoor je de echte wereld om je heen vergeet.[/hints] voorstelling, waarin de toeschouwers zelf acteur zijn. Een voorstelling die bestaat uit een berg aarde waaruit zacht stemmen klinken vanonder grafstenen. Die voorstelling komt in juni naar Amsterdam, als een van de voorbeelden van de nieuwe Holland Festival-programmering door festivaldirecteur Ruth MacKenzie.
De berg aarde waarin en waarop de installatie zich afspeelt staat voor de vele duizenden anonieme achtertuingraven in Syrië. In het begin van de Syrische burgeroorlog was de strijd nog vooral een strijd tussen tegenstanders van de dictatuur van president Assad en diens (geheime) politie. De eerste slachtoffers waren vaak nog gewoon studenten die meededen aan vreedzame demonstraties, die pamfletten uitdeelden, of die de begrafenis van een vriend bezochten. Immers: het bombarderen van begrafenisplechtigheden was en is een beproefde methode van moorddadige regiems en misdaadsyndicaten om opstandige netwerken uit te schakelen.
Tania El Khoury hoorde in 2013 van het Syrische alternatief: de privébegrafenis in eigen achtertuin, of bij gebrek daaraan in een anoniem stadspark, zonder grafsteen of herdenkingsplek. Zo’n actie is zowel een uiting van angst als een daad van verzet: dit zijn doden die de regering niet meer kan misbruiken. ‘Het stuk is oorspronkelijk ook niet bedoeld voor het Europese publiek. Het is in Libanon gemaakt en de tekst was ook in het Arabisch. Het laatste waar ik aan dacht was het Europese publiek. Het idee was
English (UK) 
Nederlands 
Français
You must be logged in to post a comment.