In de rijke traditie van schrijvers die elkaars bloed wel kunnen drinken en de ander schuimbekkend met de pen te lijf gaan, orkestreerde Writers Unlimited een ‘polemiek’. Abdelkader Benali verwoordde in dit debat de stem van het volk, en Saskia De Coster die van de elite. Beiden hakten op elkaar in met hulp van moderator Elsbeth Etty. Resultaat: veel onsamenhangend getreiter.
Writers Unlimited is het leukste literaire festival ter wereld. Wij kunnen het weten, want we zijn er nu alweer twee keer geweest. Of de vergelijking met al die 20 miljoen andere literatuurfestivals in de wereld helemaal zuiver is, weten we niet. We weten wel dat heel veel van de schrijvers die Writers Unlimited bezoeken, het met ons eens zijn. Althans gedurende die paar dagen en vooral nachten in januari.
Een paar redenen.
Schrijvers praten graag, en mensen praten graag over, met en via schrijvers. Hoezeer dat ook reden kan zijn om een literatuurfestival te organiseren, het is ook de reden waarom
At 1 strip of 1000 woorden sprak blogger en columnist Peter Breedveld met drie invloedrijke tekenaars, Barbara Stok, Peter van Dongen en Thé Tjong-Khing aan de hand van geprojecteerde afbeeldingen uit hun prachtige werk. Het ontspannen gesprek was een verademing tussen het overige woest-geëngageerde debatgeweld op het festival.
Of Tahmina Akefi een goed schrijfster is, durf ik niet te zeggen. De Afghaanse schoonheid kan in ieder geval zinnen aan elkaar plakken, en weet er ook nog een erotisch laagje overheen te gieten. Maar of zij hiermee de gemiddelde stuiverroman overstijgt, of dat ze toch niets anders te bieden heeft dan oriëntaalse softporno? Lastig.
“We gebruiken de sociale media niet omdat het cool is,” zegt de Tunesische internetactivist Sami Ben Gharbia. “Maar in een dictatuur is het de enige manier om mensen te informeren over wat er echt gaande is. Om de demonen in de samenleving te bevechten. Ik ben niet een techny geworden omdat het leuk is. Ik had gewoon bruikbare kennis nodig over internetcodes, om mijn burgeractivisme mogelijk te maken.”
We spraken op Writers Unlimited 2013 kort met de vrouw die sinds een paar jaar workshops Dichten geeft aan scholieren. En we vroegen ons maar weer eens af of ze aan rap niet voldoende hadden, die kids. Nee. Zo blijkt. En ze legt het helder uit.
Met een bomvol programma zoals Writers Unlimited 2013 wil het wel eens gebeuren dat je, ook als professioneel journalist, ondanks alles toch ergens té laat komt binnenvallen, en dan nog net een glimp opvangt van iets heel moois. In dit geval, na de krachttoer van Amos Oz en Adriaan van Dis, was dat het spoken word optreden van de Keniaanse Ngwatilo Mawiyoo. Mea culpa daarvoor.
Hoeveel mannelijke geslachtsdelen Yasmine Allas in haar hand had gewogen. Dat was even de vraag tijdens het tot nu meest schaamteloze programma-onderdeel van Writers Unlimited. Deze latenight talkshow ging in op de vraag hoe schaamteloos schrijvers hedentendage eigenlijk durven te zijn. Kristien Hemmerechts, altijd goed voor een paar ferme statements, trof haar gelijken in
En dan kun je dus zomaar het hoogtepunt van de eerste Winternacht missen omdat je het niet meer trekt om met een presentator mee te willen. De Vlaamse auteur Bart van Loo schijnt, aldus menig twitteraar, prachtige zinnen te hebben uitgesproken in het programma ‘Daar geef ik mijn leven voor’, maar dat was ver na twaalven en ik was toen al
Tijdens de aftrap van Winternacht 1 bracht publicist Bas Heijne de twee literaire giganten Amos Oz en Adriaan van Dis nader tot elkaar. Wat is er van hun vroegere idealisme overgebleven? Oz’ spervuur van prachtige oneliners bleek lastig te temmen en zorgde voor een hilarisch, maar beetje onevenwichtig gesprek.
De Libanese schrijfster Hanaan as-Sjaikh (Beiroet, Libanon, 1945) opende donderdag 17 januari Wrtiters Unlimited met een vlammend betoog tegen de Arabische schaamtecultuur. Deze is volgens de schrijfster wier boeken Het verhaal van Zahra, Vrouwen tussen hemel en zand, Beiroet blues and Alleen in Londen in het Nederlands zijn vertaald, zo diep in
Writers Unlimited Special - One of the important guests at Writers Unlimited is Roland Colastica. This Curaçao author made his debut in 2012 with the children's book 'Fireworks in my head'. The book was enthusiastically received, and has since grown into a modest bestseller. Major strength of the story is its colourful and rhythmic style, but just as important is
Het waren mooie dagen, de vier dagen dat we verslag deden van Writers Unlimited (v/h Winternachten) in Den Haag. We zagen een nieuwe zelfbewuste generatie schrijvers uit Afrika, maakten debatten mee en speelden – in de foyer van het Haagse Theater a/h Spui – voor VJ tijdens de salsadansles. Daniël Bertina en Wijbrand Schaap deden hun best om zoveel mogelijk…
Opvallend toch, hoe de zinnen van een schrijver, eenmaal uitgelicht, na diens dood kunnen worden voorzien van galmende vertolkingen. Vooral Gustaaf Peek moet, wil hij echt recht doen aan Haasse, iets doen aan zijn nogal borstklopperig overkomende vroomheid, maar ook een doorgewinterd kunstenaar als Kees ’t Hart mag al citerend de toon matigen.
Het is ongelooflijk wát een energie de mannen van Manar kunnen opwekken. Deze zes – in djellaba’s gestoken – percussionisten spelen Dekka al Marrakchia: een waanzinnig opzwepende vorm van traditionele Marrokaanse drum ’n bass feestmuziek en religieuze Gnawa. Na een plechtig, bijna ritualistisch begin – waarbij de band in ganzenpas het podium van het Theater aan het Spui komt opsjokken, begeleid door de dreigende klanken van twee enorme toeters – barsten de drums los en staat de dansvloer vol swingende bezoekers.
In het debat Burger King & Burgerschap geven Patrick van der Hijden, David van Reybrouck, Chris Keulemans and Samuel Vriezen hun visie op de staat van de burger. Publiek mag, maar hoeft niet, meedoen. Hieronder de column Staat van Verwenning, voorgedragen door Patrick van der Hijden – als aftrap voor het debat.
“Ons leven is in de achttiende eeuw uitgevonden.
De leden van de hogere klassen – de elite – hadden een eigen huis, vaak met tuin. Ze stuurden hun kinderen naar school en die begonnen daarna een vervolgopleiding. Ze hadden vrije tijd en kwamen over het algemeen op tijd op hun afspraken, door de horloges die ze droegen en de trekschuiten die op tijd vertrokken (ze klaagden bij vertraging). Burgers die buiten de stad woonden, forensden – met de koets, dat wel. Ze dronken koffie om wakker te blijven. Ze bezochten restaurants met menukaarten. Ze werden ingeënt tegen de pokken en hadden huisdieren. Een geweldige bron over dat leven vormt het dagboek van Otto van Eck, die daar op tienjarige leeftijd onder druk van zijn door de Verlichting bezielde ouders aan begon, in 1791. Daar ontleen ik bovenstaande voorbeelden aan.
Dit leven wordt aan het begin van de eenentwintigste eeuw niet door een kleine minderheid geleefd, maar door een groot deel van de Nederlanders. Die moeten het wel zonder personeel doen. Dat is namelijk vervangen door technologie.
Er is iets bijzonders aan de hand met Afrika. De nieuwe generatie schrijvers uit Nigeria, Ghana en Zuid Afrika die rondloopt op Writers Unlimited staat anders in de wereld dan hun ouders. Of, sterker nog, het feit dat ze daar op een heel andere manier mee omgaan, met die voorouders, definieert hen als iets volkomen nieuws. Ze presenteren zich zelfbewuste, moderne wereldburgers.
Eind jaren tachtig was John N. Gray (South Shields, 1948) adviseur van Margaret Thatcher – Gray: “I was just a small mote of dust in her administration” – nu is hij felle criticaster van alles wat met het neoconservatieve gedachtegoed te maken heeft. Op Writers Unlimited voelde publicist Bas Heijne hem aan de tand.
Dinaw Mengestu deelt zijn achternaam met de voornaam van één van Ethiopië gewezen dictators. “Vooralsnog ben ik schrijver, maar aspireer een carrière als dictator.” Dictators ontstaan niet in een vacuüm, stelt Mengestu. “Wij als burgers scheppen onze leiders.” In zijn voorgedragen verhaal geven de burgers al hun dromen uit handen. Ze schuiven al hun verantwoordelijkheid af richting de machthebbers. En…
Lief en best lekker, al gaf een aantal van de gasten aan minder gecharmeerd te zijn van de hutspot met jus die de Haagse Hapjes voor hen hadden klaargezet. De meeste gasten hadden liever wat meer kruiden gehad bij hun welkomstmaal. Vanavond staat Afrika op het menu. De lokale peperboer zal wel een feestje hebben wegens omzetverhoging, vermoeden wij.
His voice is low, and when he talks, he does so calmly and thoughtfully. He regards his humour - very British - as a side effect that is more accidental than intended. This makes Helon Habila a perfect guest for the opening night of Writers Unlimited, The Hague's literature festival better known as 'Winternachten'. The Nigerian can tell stories, but...
He is now a publisher, and the man who was director of the Dutch Foundation for Literature until last year will be quite happy with that. As director of the Bezige Bij, one of the country's largest publishing houses, he will surely never again have to submissively toast the sarcastic State Secretary for Culture Halbe Zijlstra. At least the relief was audible in Pröpper's...
Ze woont inmiddels in Noorwegen, nadat ze haar vaderland Iran moest verlaten wegens eigen mening. Ze zat vijf dagen vast, en in de beruchte Evin-gevangenis in Teheran is dat een eeuwigheid. Nu is Asieh Amini vrij in een vreemd land, en krijgt ze van Oxfam-Novib de PEN-Award uitgereikt. Een mooie opening voor het Writers Unlimited Winternachtenfestival, dat met deze uitreiking…
English (UK) 
Nederlands 
Français
You must be logged in to post a comment.