La danse d'avant-garde n'est-elle pas trop noble ? Est-elle encore viable en ces temps culturels difficiles ? J'aime aussi regarder vise à dissiper ce malentendu. Le festival rapproche plus que jamais la danse expérimentale du public.
Suzy Blok stelde J'aime aussi regarder al voor de zevende keer samen. Het hele jaar heeft ze voorstellingen van jonge dansmakers gescout. ‘Behalve hoge dans-kwaliteit was mijn criterium dat het fysieke voorstellingen met een hoge performance-kwaliteit moeten zijn. Ik bedoel daarmee dat de makers direct met het publiek communiceren. Er is dus geen ‘vierde wand’ die de performers van het publiek scheidt. Daardoor is er een grote nabijheid en intimiteit met het publiek. De performers zitten dicht op de huid, niet alleen in de communicatie met de toeschouwers, maar ook ruimtelijk. Het publiek ziet de performances dus van dichtbij.’
Het fysieke is een belangrijk expressiemiddel in het festival, maar niet het enige. ‘Ik ben ook op zoek gegaan naar beeldende-kunsthappenings met een fysieke component. Geluidskunstenaars bijvoorbeeld passen ook goed in het festival. En er is een voorstelling van Fabien Prioville over nieuwe technologie en communicatie, waarin hij skype gebruikt.’
Behalve door het soort voorstellingen en de directe communicatie met het publiek maakt J'aime aussi regarder experimentele performances toegankelijk door letterlijk alle deuren van Paradiso open te gooien. In alle ruimtes, van de kelder tot de bovenste verdieping, zijn performances te zien. Men kan in en uit lopen, tussendoor een drankje nemen en zich de hele avond en nacht onderdompelen in verrassende voorstellingen. ‘Dat geeft een toegankelijkheid die je in normale theaters niet hebt. Behalve performances zijn er dansfilms van Cinedans te zien. En er is een installatie, Blowjob, die je één op één kunt meemaken. Ook zijn er performances die gemaakt zijn met beeldend kunstenaars, zoals Federica Dauri met Egon Schrama en Andrea Miltnerová, die met lichtontwerper Jan Komarek werkt. Het zijn geen gemakkelijke voorstellingen, maar de sfeer is wel toegankelijk. Dat maakt het festival bijzonder.’
Wat ook bijzonder is, is dat het publiek na de performances mag blijven dansen, op zaterdag tot vijf uur in de ochtend. ‘We maken een natuurlijke overgang van kijken naar bewegen. J'aime aussi regarder gaat naadloos over in I Like To Dance Too. Gil Arrazi verzorgt de overgangsact, om ongeveer kwart over twaalf. Hij is een heel goede danser, winnaar van international experimental battle ‘Juste Debout’ in Parijs. En we hebben goede dj’s. De hele nacht door zijn er speciale acts en kleine pop-ups tussen het dansende publiek. Kijken en zelf dansen gaan zo in elkaar over.’
Er is een overvloed aan performances te zien. In de bovenzaal, waar maar plaats is voor een beperkt aantal toeschouwers, worden de performances herhaald, zodat iedereen alles kan zien.
Festival I Like To Watch Too, Paradiso, Amsterdam, za 6 juli (zaal open 20.30 uur) en zondag 7 juli 15.00 – 18.00 uur.
Met:
Fabien Prioville, Expérience sur les corps de chat
Imme van der Haak, Beyond the body
Sébastien Ramirez en Hyun-Jung Wang, AP15
Gil Arrazi, overgangs-act naar disco
En verder: Fernando Belfiore, Spitfire Company, Panama Pictures, Andrea Miltnerová, Arno Schuitemaker, Federica Dauri, Guy Nader & Maria Campos, Clara Amaral
Artistieke leiding: Suzy Blok
Français 
Nederlands 
English (UK) 
