Lichamen worden weggesleept onder luid applaus en gejuich: een symbolischer begin had Nederlands Dans Theater niet kunnen bedenken. Met Start Again benadrukt het internationale balletgezelschap een ballingschap tot 2019 bij de haven in Scheveningen. Een lastige locatie, want afgelegen. Maar ook een dynamische plek. Een Nederlandse choreograaf zou er geheid een choreografie verzinnen met veerboten, kotters en reddingsboten. NDT kiest echter voor de traditionele toneeldoos binnen: de gastchoreografen van Le voyeurisme draaien daar hun hand niet voor om. Of juist wel.
Optische illusie in The Missing Door
Het lijkt of je in een Noord-Frans woonhuis van Van Gogh bent in deze blauwe hoek op het toneel. Er zou zomaar een fles absint nodig kunnen zijn om te verklaren wat je ziet. Zeven gecompliceerde personages komen in een pop-up prentenboek tot leven, als The Beanery in het Stedelijk Museum. Het is illusionaire dans: op onverklaarbare wijze bewegen objecten, décorstukken en menselijke ledematen. De relaties en gebeurtenissen met een hoog en verontrustend ad hoc-gehalte doen je als een Netflix-serie snakken naar meer.
Onconventionele aanpak in The Lost Room
En dat meer volgt. Terwijl het publiek klapt en het doek open is veranderen toneelmensen het décor en lopen dansers af en aan. We zijn klaar voor de première van deel twee. Locatie: een hotelkamer. Een plek die privé is en juist niet want Jan en alleman komt er ook. Dertien performers, waaronder de oudere ex-Scapino danser Bob Verbrugge treden af en aan. Met als hoogtepunt een subliem intieme pas de deux en een bedscène zoals je die niet eerder zag (een hoofd dat om een romp heen rolt). Ook adembenemend zijn de wervelwinden van lichamen en de manier waarop ze als in een stofzuiger weer verdwijnen. Franck Chartier is een perfectionist.
Stop Motion
Paul Lightfoot is een dichter. Kijk maar op Instagram. En naar zijn balletten. Maar het is na het tarten van de waarneming door Carizzo/Chartier even lastig landen in dit meer traditionele werk van Léon & Lightfoot. Toch ontstaat in het stuk voor acht dansers een verheven gevoel bij de diverse duetten, de solo van Prince Credell in het witte stof, en het bewegend fotoportret van dochter Saura van Léon & Lightfoot. Het choreografenduo leunt flink op externe middelen (film, foto, props, décor) terwijl de meeste kracht ligt in simpele dansbewegingen aan het eind.
Plein d'espoir
Dat de dansers van NDT binnen zeven weken ideeën uit de leefwereld van Franck Chartier wisten te beheersen verdient een compliment. ‘Zij zijn geweldig, ik niet’ merkte de choreograaf voor aanvang bescheiden op. Nu de uitdaging om het hele seizoen vanuit stad en land publiek naar het Théâtre Zuiderstrand te blijven trekken. Met een gewaagde aanpak zou dat zomaar kunnen lukken.
The Missing Door: Gabriela Carizzo
The Lost Room: Franck Chartier
Stop Motion: Sol Léon & Paul Lightfoot
Français 
Nederlands 
English (UK) 
