Les salles de jazz font demi-tour. Jazzenzo peut à nouveau écrire ce qu'il veut.

Het is verrukkeluk wanneer grote kranten kleine media klakkeloos overschrijven, en dat ze dat gratis doen? Ach, ze hebben het ook moeilijk. Zo is het kleine niche-weblog Jazzenzo na ruim een jaar gerehabiliteerd dankzij een artikel dat de chef kunst van de Volkskrant vorig jaar had overgenomen van deze site. Waar het om ging? De recensent en columnist van het uit de oude Stichting Jazz Utrecht-fanclub stammende weblog Jazzenzo had een tamelijk op de vrouw geschreven klaagschrift gepubliceerd over het jubileum van het Amsterdamse BIM-Huis. Niet netjes, beetje onsmakelijk, maar om nou gelijk met 7 toonaangevende jazzpodia de herenclub van Jazzenzo geen vrijkaarten meer uit te reiken? Dat gaat ver. 

Te ver, vond ik, en met mij (een week later) de chef kunst van de Volkskrant, die nu, een jaar na dato, wordt ingevlogen door de programmeur van TivoliVredenburg als degene die het verlossende woord sprak. Grote namen onder elkaar, zullen we maar zeggen. 

‘Privilege’ opgezegd

Hoe formuleert TivoliVredenburg de U-bocht? “Het opzeggen van het privilege vrijkaarten te krijgen voor onze concerten gebeurde naar aanleiding van verschillende publicaties die naar mijn mening zelfs voor amateurjournalistiek niet boven het minimum te verwachten niveau uitkwamen. Toen is april 2024 door een aantal podia en festivals collectief besloten om geen accreditatie meer te verlenen aan Jazzenzo. Die actie werd vergeleken met de cancelcultuur, en de persvrijheid zou ook hier aan banden worden gelegd. Niets was minder waar, we wilden alleen niet bijdragen aan dergelijke schrijfsels door kaarten zomaar weg te geven."

De heren van Jazzenzo mochten gewoon kaartjes kopen en schrijven. Deze verdediging achteraf is een beetje jammer, maar het maakt nog maar eens duidelijk hoe lastig het is om journalistiek te bedrijven in tijden van Trump, Musk en – vooral –  influenceurs. Kaartjes kopen in een frequentie waarin je als medium serieus genomen kunt worden, kost honderden, misschien zelfs duizenden euro’s. Per maand, als je drie of vier keer week op pad gaat, openbaar vervoer meegerekend. 

Zelfkritiek

Met een vrijkaartenstop ontzeg je een journalistiek medium zijn bestaansrecht. dat de zeven jazzpodia het niveau van het geschrevene te laag vonden, is een slechte reden: zo beroerd was het niet eens, en dat ze een keer hadden geschreven dat een toonaangevend jazzmusicus met een kater op het toneel had gestaan, was geen amateurisme, maar scherp observatievermogen. En dat mogen we wel van journalisten vragen. Dat de musicus in kwestie vervolgens hel en verdoemenis over de journalisten afriep, was niet nodig geweest. 

TivoliVredenburg gaat verder: “Ik mailde de afgelopen maanden diverse keren met de hoofdredactie, die het zeer siert ook zelfkritisch te zijn. Laten wij dus een punt zetten en Jazzenzo en diens schrijvers – die geen dag niet welkom waren – ook weer vrijkaarten geven. Wie weet heeft het iedereen toch wat gebracht. Daar hou ik me aan vast: dat we ook in het huidige Nederland, ondanks grote meningsverschillen en een andere kijk op de ‘waarheid’, toch samen blijven bouwen aan en geloven in een betere wereld."

Tien maanden

Een vrede sluit je inderdaad niet binnen 24 uur, zoals sommige staatshoofden beweren. Dat er dus maanden aan keiharde onderhandelingen aan vooraf zijn gegaan, wil ik graag geloven. Zo’n stuk in de Volkskrant moet je ook goed laten rijpen. Een maand of tien. 

Dat het daarbij vooral gaat om het redden van reputaties en het voorkomen van gezichtsverlies, geloof ik ook. De gezamenlijke actie van de zeven grote podia in april vorig jaar, was ongehoord. Het was wel degelijk een aanval op de persvrijheid. Het zou alleen geoorloofd kunnen zijn wanneer Jazzenzo onwettig gedrag zou vertonen, gewelddadig was, of in het openbaar zou urineren, dan wel gratis bier zou jatten. 

Dat gebeurde allemaal niet. 

Jazzenzo bestond al heel lang, en als je dat té lang vindt, als podium, ga je een kop koffie met ze drinken. Dat je aarzelt bij iedere nieuwe blogger die zich voor je perslijst aanmeldt, is logisch, maar dit waren geen beginners.

Laat deze U-bocht eenmalig zijn, en nooit meer nodig. De journalistiek heeft het al moeilijk genoeg, en de cultuurjournalistiek al helemaal.