Cultuurpers doet het anders. We brengen professionele journalistiek, maar zetten daar geen betaalmuur omheen. In plaats daarvan vragen we jou, als lezer, om zelf te bepalen wat deze verhalen je waard zijn. Wil je een algemene donatie plaatsen? Dat kan: Draag bij aan Cultuurpers!
Het strijkkwartet geldt als uitvinding van Joseph Haydn; Goethe beschouwde het als het nec plus ultra van instrumentale muziek. ‘Men hoort vier intelligente mensen die zich met elkaar onderhouden’ zei de dichter hierover. ‘Je gelooft iets van hun conversatie te begrijpen en de eigenzinnigheden van de instrumenten te leren kennen.’ Die mogelijkheid krijgen we volop van 27 januari t/m 3 februari, tijdens…
A Quattro Mani’s pop-uprecente Afke Bohle gaat de uitdaging aan om met haar zoons een boek te lezen. Na goede ervaringen met Suzie Ruzie en De Groene Hand-serie van Susan van ‘t Hullenaar waagt ze zich nu aan Tori, het recente kinderboek van Brian Elstak in samenwerking met schrijfster Karin Amatmoekrim, dat wordt aangeprezen met: ‘eindelijk een boek voor álle kinderen’.…
Ze is net ingevlogen en heeft amper tijd gehad om te lunchen. Na afloop van het interview vist Nigella Lawson (57) daarom snel even een boterhammetje uit een plastic zakje uit haar tas. De succesvolle Britse televisiekok heeft een moordend schema voor de promotie van haar nieuwe kookboek, en meer dan dit zit er tussen de interviews niet in. Een…
Hoe moet je rouwen? Is er wel een manier om te rouwen, of ben je aan het noodlot overgeleverd? Hoe ga je om met iemand in de rouw? Rouwtherapeute Julia Samuel helpt al 25 jaar mensen die een dierbare verloren hebben. Ze weet inmiddels hoe het wel en vooral niet moet. In maart van dit jaar, een paar dagen voordat…
Ik weet een geheim is de twaalfde thriller in de serie rondom rechercheur Jane Rizzoli en patholoog-anatoom Maura Isles. Schrijfster Tess Gerritsen bereikte er een miljoenenpubliek mee, maar verlangt naar meer. Als de hoofdpersonen van de thrillers van Tess Gerritsen hebben rechercheur Jane Rizzoli en patholoog Maura Isles inmiddels wel wat meegemaakt. Toch schrikken ze van de staat waarin ze…
Hoe zou Italië ervoor staan, een jaar na de aardbevingen, hadden we ons afgevraagd. Wat zou er over zijn van het eeuwenoude cultureel erfgoed in deze prachtige streek op het grensvlak van Umbrië, Marche en Lazio? Waarom hoor je er in het nieuws eigenlijk nooit meer iets over? Zelf zijn wij, Vivian de Gier en Marc Brester, inwoners van net…
Rule of Three is een stuk voor drie dansers: Steven Michel, Julien Josse en Courtney May Robertson. NAH maakt live de muziek, het licht is van Jan Fedinger en er zijn enkele teksten van Lydia Davis. Rule of Three kwam de vorige maand uit in De Singel in Antwerpen, en de Nederlandse première is vandaag in de Stadsschouwburg te Amsterdam.…
Op 11 september 1985 vond de grootste treinramp in de Portugese geschiedenis plaats. Bij Alcafache botste een internationale exprestrein op een lokale boemel. Van tientallen passagiers werd nooit iets teruggevonden. Ze waren totaal verkoold in de verzengende vlammenzee. De Portugese schrijver João Ricardo Pedro reconstrueert in zijn verbluffende roman Onderweg hoe één van die vermisten op die plek terechtkwam waar…
Goede timing blijft altijd lastig. Net nu de middenstand klaar staat voor het Sinterklaasseizoen maakt de Raad van Toezicht van Kunstencentrum Witte de With bekend dat de naam gaat veranderen. Die naam kwam ter discussie te staan in de golf van publieke opwinding over appropriatie, unionistische beelden en genoegdoening voor het slavernijverleden van Nederland. In eerste instantie leek het te…
Als hij als kind een autootje kreeg om mee te spelen, hoorde of zag je hem de hele dag niet. Want hij houdt wel van mensen en treedt graag op, maar buiten het podium is rapper Glenn de Randamie (32), alias Typhoon, het liefst in zijn eentje. Dan heeft hij rust, humor en creativiteit voor tien. ‘Hoe meer ik alleen…
Ze bestaan al 25 jaar maar bruisen alsof ze gisteren zijn opgericht. Met de creatie van een kunstwerk bij vliegveld Eelde – vanaf vandaag live te volgen – én exposities op 25 locaties in en rondom Groningen vieren de kunstenaars van het internationale kunstenaarscollectief toyisme hun jubileum. Eigenzinnig, origineel en geëngageerd zijn misschien wel de belangrijkste kenmerken van dit internationale…
Hij is een getormenteerde, eenzelvige en tegendraadse kerel, maar ook een van de beste rechercheurs die het politiecorps van Oslo rijk is. En: een zeer geliefd personage. Harry Hole is terug, in de nieuwe thriller De dorst van Jo Nesbø. Of het interview een paar uur later kan, want hij heeft last van een jetlag. De populaire Noorse bestsellerauteur Jo…
Setan Jawa is de nieuwste film van de vooraanstaande Indonesische regisseur Garin Nugroho (1961). Het is een ‘stomme’ film, geschoten in zwart-wit door Teoh Gay Hian. Hij was vorig weekend tijdens het Holland Festival te zien in het Muziekgebouw aan t IJ. De muziek bij de film wordt live gespeeld door Rahayu Supanggah Gamelan Orchestra en het Nederlands Kamerorkest. Geïnspireerd…
Op woensdag 21 juni worden de Zilveren Griffels, Zilveren Penselen en Paletten en de Vlag en Wimpels uitgereikt – de opmaat voor de de uitreiking van Het Gouden Penseel en Het Gulden Palet in september en de Gouden Griffel in oktober. Interview met de Gouden Griffel-winnares van vorig jaar, Anna Woltz, over schrijven, volwassen worden en de Griffels natuurlijk. Door Tijmen…
Later, als ik groot ben… Juriste Susan van ’t Hullenaar (1970) droomde er altijd van om schrijfster te worden. Toen haar 12,5-jarig werkjubileum naderde, besefte ze: ik moet nú de stoute schoenen aantrekken, anders gaat het niet meer gebeuren. Ze gaf haar baan op, werd eigen baas als tekstschrijver en pakte haar pen – nou ja, de computer. ‘Ik gaf…
Flexing is een streetdance-stijl uit Brooklyn, New York. Dertien mannen, drie vrouwen sterk is de formatie die in verschillende gedaantes (HyperActive, MainEventt, Ringmasters) furore maakte in Amerika, van de lokale talentenshow Flex in Brooklyn naar America’s Best Dance Crew. Nu is de crew onder leiding van pionier Reggie (Regg Roc) Gray op wereldtournee met een voorstelling, die ze met de…
Op het Anton de Komplein is het minder gezellig dan op het dak van Parking 58 in Brussel, waar ik danse de nuit eerder zag. Boven Zuid-Oost is de maan verstopt achter een dikke nevel, voelt het plein groot en leeg aan zo zonder de markt. De voorstelling van choreograaf Boris Charmatz/Musée de la Danse, ook vandaag en morgen nog…
Rito de Primavera, begin deze week te zien tijdens het Holland Festival, is een groepschoreografie voor vijftig jonge dansers. Choreograaf José Vidal heeft zich losjes gebaseerd op Sacre du printemps, het stuk van Stravinsky en Nijinsky voor de Ballet Russes uit 1913. Flarden van de muziek van Stravinsky zijn door DJ Jim Hast in 4-kwart beetz omgezet, terwijl Vidal het rituele aspect van het offer, essentieel voor de vele versies die er in de loop van de twintigste eeuw gemaakt zijn (naast de oerversie van Nijinsky, o.a. Massine, Béjart en Bausch), tot een minimum heeft teruggebracht.
Wat overblijft is een overweldigende visuele ervaring van een uit het donker opdoemende gigantische massa dansers. De coördinatie van de groep, die nu eens wild door elkaar danst, dan weer in lange optocht over het podium cirkelt, is indrukwekkend. Het levert een fascinerende, ogenstrelende esthetiek op, maar de groepsdans vormt op geen enkele manier een uitdaging voor de toeschouwer. Je zou het een berg kitsch kunnen noemen, of opium voor het volk. In ieder geval is het een vorm van spektakel, die ik het Holland Festival onwaardig acht.
De voorstelling begint als een schoolreisje. Nabij de kassa worden toeschouwers in groepjes voorbereid op wat komen gaat. Vriendelijk wordt hen verzocht om bij binnenkomst van de theaterruimte de schoenen uit te trekken, om vervolgens op blote voeten, hand in hand met medetoeschouwers, een wandeling door het donker te maken. Regelmatig roept er iemand luid om stilte, de voorstelling is namelijk al begonnen. Ook de zenuwachtige manier waarop het publiek, dat zich na de instructies in rijen dient op te stellen, wordt weggemarcheerd naar de voorstellingsruimte twee panden verder, heeft iets ongemakkelijks.
De inwijding van de bezoekers gaat verder in de Zuiveringshal, wanneer zij hand in hand met het koele zand aan hun voeten door het pikkedonker gaan. Het levert één van de weinige ambigue momenten op tijdens Rito de Primavera. Waar gaat dit heen? Welk sprookje worden wij hier binnengeleid? Van welke toeristenboot zijn we afgevallen, om nu de rituelen bij te wonen van welk volk ook al weer?
Aanvankelijk krijgt de totaal-ervaring, waar zoveel hedendaagse attractieparken naar op zoek zijn, werkelijk gestalte. Een half uur lang staar ik naar een podium in het donker. Ik zie en voel dat daar heel veel mensen zijn, ik denk naakt want soms is er een uitgekiende flits van zacht licht, maar het dominante duister belet mij er grip op te krijgen. Etherisch gezang, gecomponeerd door Andrés Abarzúa – één enkel akkoord klinkt klaterend uit vele kelen – begeleidt een half uur lang de entree van alle andere toeschouwers.
De tribunes staan rondom het speelvlak. Het zijn enkel de rode en witte fietslampjes van de gidsen van de vele groepjes toeschouwers, die je enige oriëntatie geven in de ruimte. Het heeft iets van Kuifje in Takatukaland. Een publiek dat betaalt om bij een wonderbaarlijk, nog nooit vertoond, voorjaarsnymfen-ritueel te zijn.
De kunstmatigheid van de setting geeft een bepaalde spanning. In het duister kun je je als toeschouwer van alles voorstellen bij wat komen gaat. Maar op zeker moment gaan de fietslampjes uit, een teken dat alle toeschouwers zitten, en trekken de dansers allen een broek aan. Het licht neemt toe en de eerste beetz annex stravinsky verdringen het gezang. Als na de onzekere introïtus het eigenlijke spektakel een aanvang neemt, wordt de logica ervan al te duidelijk. Een perfect georganiseerde groepschoreografie neemt over.
In wat volgt wordt niets aan het toeval overgelaten. En dat is ook geen luxe met zoveel dansers in het halfduister, temeer omdat ook nog eens de helft nieuw is in het werk, want van de afdeling Moderne Theaterdans van de Amsterdamse Hogeschool. De groep maakt pulserende bewegingen, dialogeert met een naaste, rent in groepen, begint opnieuw te zingen, posteert zich en heft zo nu en dan een enkeling in de lucht.
Maar net zoals het duister went, zo went ook de groep. Het zijn allemaal heel jonge mensen, die redelijk ontspannen samen dansen. De onbevangen houding waarmee de gecompliceerde groepschoreografieën worden uitgevoerd is ontroerend. Er spreekt een naïef soort overgave of geloof uit.
Maar gaandeweg gaan de effecten, van de groepschoreografie, van het licht dat de fotografische vergezichten creëert, de repeterende zang en beetz vervelen. De herhaling van zetten is effect-belust, retorisch, zichzelf bevestigend. Nergens een moment van debacle, van hapering. Niemand die een vraag heeft, niet mee kan, zich vergist
A Quattro Mani’s pop-uprecente Afke Bohle ging de uitdaging aan om met haar oudste zoon een boek te lezen. Na het eerste deel in De Groene Hand-serie van Susan van ’t Hullenaar volgt al snel het tweede. En wat schetst haar verbazing: nu duurt het wachten op deel drie eigenlijk te lang… Mijn jongste zoon is dol op boeken, maar…
Boris Charmatz was gedurende vele edities van het Holland Festival te gast met indrukwekkende, provocerende, maatschappelijk geëngageerde, fijnzinnig gecomponeerde en conceptueel sterke dansvoorstellingen: Aatt enen tionon en Con forts fleuve (beide in 2001); 50 years of dance (2010), Enfant (2011) en Manger (2015). Zijn nieuwste choreografie, danse de nuit, ging vorig jaar september in Genève in première. Tijdens het Holland Festival…
‘Iedereen heeft een Appel. Iedereen heeft een Corneille. Niemand heeft een Van Merwijk. Dus is de vraag of Van Merwijk wel goed is. Dat weet niemand. Dan is het de uitdaging dat een paar grote mensen een Van Merwijk gaan kopen. Daarna wil iedereen een Van Merwijk hebben. Als dat gebeurt ga ik weer ander werk maken, want ik wil…
Een van de hoogtepunten van het jaar is altijd de presentatie van ‘de cijfers’ door de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties (VSCD). Die zijn namelijk onverminderd positief. Al jaren. En dus is het al jaren een uitdaging om uit te zoeken waarom die positieve cijfers zo lastig te rijmen zijn met het beeld van de werkelijkheid. Dat helemaal niet zo…
De roman Haar naam was Sarah (negen miljoen verkochte exemplaren) maakte Tatiana de Rosnay wereldberoemd. In Parijs draagt ze zelfs een pruik als ze niet herkend wil worden. Dat ze kampte met anorexia hield ze jarenlang geheim. [bol_product_links block_id=”bol_592be29ab4765_selected-products” products=”9200000075700087,1001004010207707,9200000077515228,9200000011255053″ name=”a4m” sub_id=”de rosnay” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”549″ cols=”2″ show_bol_logo=”0″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″] Acht levensvragen…
In de opdracht die kunstenares Elisa Pesapane kreeg van het Rijksmuseum van Oudheden kwamen haar passies samen: tekenen, de oudheid, onderzoek en portret. Vanaf vandaag zijn er in het RMO twaalf tekeningen te zien over ‘le solitaire des ruines’: de militair ingenieur Jean Emile Humbert, op zoek naar de stad Carthago. Portret De Italiaans-Nederlandse kunstenares Elisa Pesapane (1977) is onder meer…
De 57ste Biënnale van Venetië brengt de wereld samen en de kunstwereld naar Venetië. Het tweejaarlijkse kunstevenement is dit jaar grootser dan ooit. Hier kom je te weten wat er ‘trending’ is in de hedendaagse kunst. Iedereen vindt iets van dit evenement en we leven in een tijd dat alles en iedereen langs de meetlat wordt gehouden: ‘Ben jij er geweest?…
Français 
Nederlands 
English (UK)
Vous devez être connecté pour poster un commentaire.