![](https://cultureelpersbureau.nl/wp-content/uploads/2013/06/Oerol-2013-263.jpg)
![](https://cultureelpersbureau.nl/wp-content/uploads/2013/06/Oerol-2013-263.jpg)
Deze inhoud is alleen beschikbaar voor de leden van Cultuurpers. Word lid.
Je staat er eigenlijk weinig bij stil, hoe raar stilstaan in een winkelcentrum als Hoog Catharijne is. Tenminste: als je niet stilstaat met je hoofd naar een etalage of je vingers in een bak fastfood. De code om met glazige blik door een shopping mall te zweven is zo algemeen dat het ook voor jezelf wennen is wanneer iets je dwingt om opeens
Een gezellig groepje dames dat lachend en kletsend binnenkwam, verlaat beduusd en betraand de zaal. Van slag, beschaamd, zo zie ik alle bezoekers naar buiten komen. Wat met woorden moeilijk te omschrijven is, staat op hun gezicht geschreven. Exhibit B van Brett Bailey is meer dan indrukwekkend. Het is een expositie die confronteert en raakt.
Wie aan de misvatting lijdt dat dans gaat over schoonheid wordt door Gisele Vienne genadeloos uit de droom geholpen. Haar stukken gaan over pijn. Soms bloederig en expliciet, soms gesublimeerd maar niet minder krachtig. The Pyre is een overweldigend stuk dat de toeschouwer duizelig achterlaat.
Meeuw, een vroeg toneelstuk van Anton Tsjechov, gaat over toneel zoals zijn al even beroemde toneelstuk Kersentuin over kersenteelt of vastgoedfraude gaat. Niet dus. Het lijkt een fout die toneelkunstenaars wel vaker maken en die Tsjechov in zijn 115 jaar oude stuk aanhaalt: denken dat alles altijd over jou gaat. Daarom is het Thomas Ostermeier, gelauwerd Duitsch regisseur, niet zo kwalijk te nemen dat zijn regie van De Meeuw bij Toneelgroep Amsterdam over theater gaat.
Er bestaat dus figuratieve muziek. Muziek die, net als een figuratief schilderij, een tamelijk accurate afbeelding van de werkelijkheid biedt. De compositie ‘Hurricane Transcriptions’ van Sonic Youth-gitarist Lee Ranaldo is zo’n plaatje:
‘The Pyre’, de nieuwste voorstelling van de internationaal rijzende ster Gisèle Vienne, lijkt aanvankelijk minder verontrustend dan haar eerdere werk. Stukken als ‘Jerk’ (2008), gebaseerd op het waar-gebeurde verhaal van een jonge seriemoordenaar, en ‘This is how you will disappear’ (2010), met een donker bos in de hoofdrol, waren slechts op enkele plekken in Nederland te zien. Hopelijk brengt dit optreden tijdens het Holland Festival daar verandering in. Gisèle Vienne studeerde ooit harp, daarna filosofie en is uiteindelijk als poppenspeler opgeleid. Maar Vienne ziet zichzelf vooral als een beeldend kunstenaar die werkt met tijd, op een podium, waar verschillende ritmes, motieven en figuren samenkomen.
Mannnen en vrouwen samen op de dansvloer, het is in grote delen van de moslimwereld nog steeds verboden. Twee jaar geleden stond de dansvoorstelling ‘Nya’ op het Holland Festival, een stuk geschreven op de huid van negen Algerijnse dansers, merendeels B-Boyz van de straat, maar ook de zoon van een balletlerares uit Algiers deed mee. Dit jaar keerden de Franse choreograaf Abou Lagraa, zijn vrouw Nawal Ait Benalla en een groot deel van de Algerijnse cast terug in het Holland Festival met een stuk waarin ook vrouwen dansen.
Ach, what the heck. We kunnen het stuk natuurlijk eerst zelf bestuderen en er dan met een gepeperde reactie en duiding op komen, en die komt ook zeker nog. Maar waarom
Maria is gearresteerd bij een demonstratie en in een cel gegooid naast een heroïneverslaafde, terwijl haar zus Martha zojuist een opvang voor daklozen is begonnen. En Lazarus, ja, Jezus brengt ook hier hem weer tot leven, met ronduit adembenemende klanken. En dan zijn we nog niet eens halverwege.
‘Dat mannen en vrouwen in de islamitische wereld van elkaar gescheiden leven, dat is een grote frustratie,’ zegt choreograaf Abou Lagraa. ‘Daar gaat El Djoudour over.’
Door zijn achtergrond heeft Abou Lagraa een bijzondere, verhelderende kijk op deze problematiek.
Als al na het eerste kwartier de helft van de middenrij de zaal uitvlucht, en je kijkt op je horloge, en je denkt, mijn god we moeten nog ruim vijf uur, dan is er iets grondig mis met de voorstelling. ‘Shéda’, van de Congolese theatermaker Dieudonné Niangouna, is een krankzinnige bak chaos van onsamenhangende tirades. Aan één stuk door schreeuwend gedeclameerd door twaalf hyperactieve Afikaanse en Europese acteurs, ieder met een vast personage, die als goden terugkeren naar aan apocalyptische wereld, à la Mad Max, en elkaar met bizarre teksten om de oren slaan. Allemachtig, er is geen touw aan vast te knopen. Maar toch blijft het fascineren. Waarom?
Amsterdam, 5-6-2013 – Het is moeilijk onbevangen naar een productie te gaan die al zoveel stof heeft doen opwaaien als Sunken Garden van Michel van der Aa. Deze ‘eerste 3D-opera’ werd na de première in het Londense Barbican Theatre afgelopen april neergesabeld als ‘slaapverwekkend’, maar ook bejubeld als ‘de toekomst van opera’.
Met een heus gala presenteert de Reisopera 2.0 zichzelf. En ontdoet gelijk het gala van het stoffige imago. Met dank aan het Nederlands Blazers Ensemble.
Een explosie op een vol marktplein kostte 24 levens, waaronder 7 kinderen. Wanneer het dorp een jaar later die tragedie herdenkt, valt een jongetje uit het raam en verdwijnt een meisje voor
Tjitske Reidinga, onze favoriete actrice, die midden in haar golden years zit, komt met een nieuwe zomerkomedie: ‘Een Ideale Vrouw’. De blondine die theatermensen al heel lang kenden, maar gewone mensen pas leerden kennen door de tv-serie Gooise Vrouwen, mag drie jaar lang zelf bepalen wat ze doet in het Nieuwe Delamartheater, en dus gaat ze nu voor Mad Men.…
Het boekingskantoor stuurt enthousiaste mails rond, en sommige Britse kranten schijnen het maar niks te vinden, Maar toch. Martin en Mariëlle zijn door naar de halve finale van de ITV-show Britain’s Got Talent. En dat schijnt een hele prestatie te zijn. Oordeel zelf.
Zou Gilles Jacob, de directeur van het filmfestival van Cannes, het als een buitenkansje zien of een knieval voor Amerikaanse studio’s? Dat Baz Luhrmann’s The Great Gatsby woensdag de openingsfilm is betekent zeker spektakel en veel aandacht. Maar het is geen wereldpremière,
De Verleiders, de grote theaterhit van het afgelopen seizoen, voert de juryselectie aan van Het Theaterfestival 2013. De door een groep acteurs en cabaretiers, waaronder Pierre Bokma en
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.