Het AVROTROS Vrijdagconcert koestert zowel de gangbare meesterwerken als minder gehoord en nieuw repertoire. In het seizoen 2017-18 staan liefst vijf (wereld)premières op het programma, waarvan drie gecomponeerd door een vrouw. – Kom daar eens om bij de landelijke orkesten. Vrijdag 17 november klinkt het gloednieuwe dubbelconcert Together Remember to Dance van de Brits/Bulgaarse Dobrinka Tabakova. Zij componeerde het op…
Afgelopen week was in Londen de Frieze Art Week. Een week die wordt gezien als één groot spectakelstuk voor de hedendaagse kunst. Dit jaar voor de 15de keer. De verzamelaars, de liefhebbers en de markt, iedereen komt bijeen. Bovendien wordt de Frieze Art Fair internationaal gezien als één van de belangrijkste indicatoren voor de markt in hedendaagse kunst. Van milimeters…
Zijn werk is wereldwijd te zien in gerenommeerde modemagazines. Majid Karrouch is momenteel een van onze internationale visitekaartjes in de creatieve Industrie. Ik zocht hem op in zijn atelier, dat al even bijzonder is als de beelden die hij maakt. SCENE 1: #Ontmoeting Een tijdje geleden maakte ik via Instagram voor het eerst kennis met het uitzonderlijke werk van een verborgen Marokkaans-Nederlands modetalent.…
Het was net voor de zomer weer bal bij Christie’s, Sotheby’s, Phillips en Bonhams. De hedendaagse kunstveilingen zijn de paradepaardjes van zien-en-gezien worden. En bovendien dé plek van smijten met bakken met geld. Voor de happy few dus. Of beter: een wedstrijdje verplassen voor mannen (meestal – heus – mannen) die de maat slaan bij hedgefondsen en megabedrijven. Score-drift dus;…
‘Mag ik jou vragen: weet jij wat tijd is?’ Greg Nottrots vraag kan niet rechter op de man af zijn, want ik ben de enige toeschouwer. MIjn plek is ongemakkelijk: een in vers grind wegzakkend stoeltje op de curieuze Utrechtse vlakte die door stadsontwikkelaars ‘Berlijnplein’ is gedoopt. Ik ben getuige van een vroege repetitie van De Denderende Tijd. In dat…
Het Amersfoortse Museum Flehite heeft bij Christie’s in Londen de gouache (een met dekkende waterverf gemaakt schilderij) Gezicht op Amersfoort van de 17de-eeuwse schilder Caspar van Wittel aangekocht. De aankoopprijs voor dit Amersfoortse kopstuk was inclusief heffingen ruim 200.000 euro. Van Wittel werd in Amersfoort geboren en vertrok na een leertijd bij Withoos op 21-jarige leeftijd naar Italië, waar hij als…
De plofnies kwam totaal onverwacht. De huisvader achter me, uit met vrouw en vermoedelijk onwillige puberzoon, barstte uit na ongeveer 10 minuten in de voorstelling. Net toen een oorverdovende stilte over het uitverkochte Theater Carré was neergedaald. Zeker vier mensen, waaronder ik zelf, schrokken zich een hartverzakking. Zo luid was een nies nog nooit geweest, maar zo stil als tijdens…
Rito de Primavera, begin deze week te zien tijdens het Holland Festival, is een groepschoreografie voor vijftig jonge dansers. Choreograaf José Vidal heeft zich losjes gebaseerd op Sacre du printemps, het stuk van Stravinsky en Nijinsky voor de Ballet Russes uit 1913. Flarden van de muziek van Stravinsky zijn door DJ Jim Hast in 4-kwart beetz omgezet, terwijl Vidal het rituele aspect van het offer, essentieel voor de vele versies die er in de loop van de twintigste eeuw gemaakt zijn (naast de oerversie van Nijinsky, o.a. Massine, Béjart en Bausch), tot een minimum heeft teruggebracht.
Wat overblijft is een overweldigende visuele ervaring van een uit het donker opdoemende gigantische massa dansers. De coördinatie van de groep, die nu eens wild door elkaar danst, dan weer in lange optocht over het podium cirkelt, is indrukwekkend. Het levert een fascinerende, ogenstrelende esthetiek op, maar de groepsdans vormt op geen enkele manier een uitdaging voor de toeschouwer. Je zou het een berg kitsch kunnen noemen, of opium voor het volk. In ieder geval is het een vorm van spektakel, die ik het Holland Festival onwaardig acht.
Schoolreisje
De voorstelling begint als een schoolreisje. Nabij de kassa worden toeschouwers in groepjes voorbereid op wat komen gaat. Vriendelijk wordt hen verzocht om bij binnenkomst van de theaterruimte de schoenen uit te trekken, om vervolgens op blote voeten, hand in hand met medetoeschouwers, een wandeling door het donker te maken. Regelmatig roept er iemand luid om stilte, de voorstelling is namelijk al begonnen. Ook de zenuwachtige manier waarop het publiek, dat zich na de instructies in rijen dient op te stellen, wordt weggemarcheerd naar de voorstellingsruimte twee panden verder, heeft iets ongemakkelijks.
De inwijding van de bezoekers gaat verder in de Zuiveringshal, wanneer zij hand in hand met het koele zand aan hun voeten door het pikkedonker gaan. Het levert één van de weinige ambigue momenten op tijdens Rito de Primavera. Waar gaat dit heen? Welk sprookje worden wij hier binnengeleid? Van welke toeristenboot zijn we afgevallen, om nu de rituelen bij te wonen van welk volk ook al weer?
Naakt!?
Aanvankelijk krijgt de totaal-ervaring, waar zoveel hedendaagse attractieparken naar op zoek zijn, werkelijk gestalte. Een half uur lang staar ik naar een podium in het donker. Ik zie en voel dat daar heel veel mensen zijn, ik denk naakt want soms is er een uitgekiende flits van zacht licht, maar het dominante duister belet mij er grip op te krijgen. Etherisch gezang, gecomponeerd door Andrés Abarzúa – één enkel akkoord klinkt klaterend uit vele kelen – begeleidt een half uur lang de entree van alle andere toeschouwers.
De tribunes staan rondom het speelvlak. Het zijn enkel de rode en witte fietslampjes van de gidsen van de vele groepjes toeschouwers, die je enige oriëntatie geven in de ruimte. Het heeft iets van Kuifje in Takatukaland. Een publiek dat betaalt om bij een wonderbaarlijk, nog nooit vertoond, voorjaarsnymfen-ritueel te zijn.
Logica
De kunstmatigheid van de setting geeft een bepaalde spanning. In het duister kun je je als toeschouwer van alles voorstellen bij wat komen gaat. Maar op zeker moment gaan de fietslampjes uit, een teken dat alle toeschouwers zitten, en trekken de dansers allen een broek aan. Het licht neemt toe en de eerste beetz annex stravinsky verdringen het gezang. Als na de onzekere introïtus het eigenlijke spektakel een aanvang neemt, wordt de logica ervan al te duidelijk. Een perfect georganiseerde groepschoreografie neemt over.
In wat volgt wordt niets aan het toeval overgelaten. En dat is ook geen luxe met zoveel dansers in het halfduister, temeer omdat ook nog eens de helft nieuw is in het werk, want van de afdeling Moderne Theaterdans van de Amsterdamse Hogeschool. De groep maakt pulserende bewegingen, dialogeert met een naaste, rent in groepen, begint opnieuw te zingen, posteert zich en heft zo nu en dan een enkeling in de lucht.
Effect-belust
Maar net zoals het duister went, zo went ook de groep. Het zijn allemaal heel jonge mensen, die redelijk ontspannen samen dansen. De onbevangen houding waarmee de gecompliceerde groepschoreografieën worden uitgevoerd is ontroerend. Er spreekt een naïef soort overgave of geloof uit.
Maar gaandeweg gaan de effecten, van de groepschoreografie, van het licht dat de fotografische vergezichten creëert, de repeterende zang en beetz vervelen. De herhaling van zetten is effect-belust, retorisch, zichzelf bevestigend. Nergens een moment van debacle, van hapering. Niemand die een vraag heeft, niet mee kan, zich vergist
De wind waait er harder dan elders. Het licht is er grijzer dan verderop. De Londense zuidoever, jarenlang ‘de andere kant’ van de chique binnenstad van de Engelse hoofdstad is in de vorige eeuw onderwerp geweest van diverse vernieuwingsgolven. Het begon in 1951met de bouw van concertgebouw ‘Southbank Centre‘, na jaren van gesteggel in 1976 gevolgd door het in dezelfde…
Al tijdens haar studie formeerde Loes Visser (1959) het Alpha Kamerorkest. In 1990 initieerde ze het Adamello Ensemble en zeventien jaar later stond ze aan de basis van het Britten Jeugd Strijkorkest, waarmee zij nu het tweede lustrum viert. Wat drijft haar en wat zijn haar mooiste ervaringen? Kamerorkest ‘Ik heb het Alpha Kamerorkest opgericht omdat er behoefte aan was’,…
In museum Boymans van Beuningen in Rotterdam is de grootste expositie in Europa van Surrealisten te zien. Beroemde namen als Salvador Dali, René Magritte, Max Ernst, Man Ray, Paul Delvaux en Roland Penrose. Maar ook minder bekende goden als de voortreffelijke Leonora Carrington en Francis Picabia. In 1970 bezocht de wereldberoemde surrealist Salvador Dali in hoogsteigen persoon het Boymans museum.…
Van een land waar een giraf ontleed wordt voor kinderen als vakantie-attractie, hoef je geen zoetsappige roze Disneyopera te verwachten. En dat is Intet (= Niets) dan ook niet. Denk Lord of the Flies, plaats van handeling: een vredig Deens dorpje. Denk ook: Søren Kierkegaard – want filosofie. Ook bepaald geen lolbroek. Het verhaal Intet is gebaseerd op het gelijknamige…
Zijn twee internationale succesromans als Oorlog en terpentijn en De bekeerlinge brengen Stefan Hertmans de hele wereld over. Maar de sociale kant van het leven het botst met zijn verlangen naar eenzaamheid. Zes levensvragen aan de Vlaamse auteur Stefan Hertmans. ‘Als ik alleen ben, vind ik mijzelf terug.’ 1. Wat is uw terugkerende droom? ‘Vijftig jaar lang heb ik om…
Vijf kunstbelevenissen zullen voor mij altijd vastkleven aan dit bizarre jaar. En van één ding werd ik echt bang. Of het ergste nu achter de rug is? Het bijzonderste is in ieder geval nog te zien tot 5 februari 2017. Een chronologisch overzicht van wat ongelooflijk, ondenkbaar, onbevattelijk en ongelogen en misschien onwaar was. Veel ervan zal overigens in 2017…
Meer dan 120 miljoen boeken verkocht bestsellerschrijver Wilbur Smith – tweeduizend Wembley-stadions vol. Zijn vaste recept – geweld, magie, mysterie, avontuur, jagen en seks – houdt zijn lezerspubliek al meer dan een halve eeuw geboeid. Om zijn productie hoog te houden, werkt hij sinds kort met coauteurs. Alleen de ‘Egypte-romans’, waartoe ook zijn nieuwe boek Farao behoort, schrijft hij zelf.…
De kosten van de crisis Kleine helden is de titel van de nieuwe roman van Almudena Grandes, een van de grootste schrijvers van Spanje. En om kleine helden gaat het: de roman is eigenlijk een bundeling van verhalen die met elkaar samenhangen en over mensen gaan zoals wij allemaal, alleen wonen deze mensen allemaal in Madrid. Rijk en arm, jong…
Zeemonsters, verslindende draaikolken en verleidende sirenen – de oerkracht van de zee is voor de mens al eeuwenlang een bron van ontzag, angst, fascinatie en mythes. Over miljoenen jaren bestaat het getij niet meer, maar tot die tijd hebben we nog volop te maken met de schoonheid en de gevaren ervan. In Het getij, dat afgelopen maand verscheen, neemt de Britse…
‘Wat is de relevantie van dans?’ Sinds de conferentie The Relevance of Dance in maart 2016 is deze vraag in mijn hoofd rond blijven spoken. Ik wil vooral weten waarom meer mensen zouden moeten dansen. Daarom besluit ik de vraag voor te leggen aan inspirerende en vooruitstrevende dansdocenten. De tweede die ik ondervraag is Andrew Greenwood, die een half jaar geleden…
Het Belgenmonument in Amersfoort is het grootste oorlogsmonument van Nederland. Honderd jaar geleden werd gestart met de bouw. Het is onlangs gerestaureerd, maar heeft geen functie meer. Er wordt gezocht naar nieuwe zingeving. Architectuurcentrum FASadE schreef hiervoor een ontwerpwedstrijd uit. Doel: het Belgenmonument een hernieuwde betekenis te geven als memorial maar ook als symbool voor de opvang van hedendaagse ontheemden. De jury onder leiding…
Vooralsnog een ongebruikelijke gang van zaken op het gebied van cultural governance. Onbevredigend ook vanwege de vele vragen die het oproept: Wim Pijbes kondigt op 1 maart 2016 als hoofddirecteur van het Rijksmuseum vrij onverwacht zijn vertrek aan en kiest per 1 juli 2016 voor een directeursfunctie bij een nieuw particulier museum (Voorlinden) van de miljardair Van Caldenborgh. Al even onverwacht stapt…
“Things happen, and then they happen again, but not the same way, not quite; such is the logic of the biennial. And then there are things which have never happened before, and which happen now and in a time that seems somehow out of time, or takes our “now” out with it.” [hints]“Dingen gebeuren, en dan gebeuren ze weer, maar niet…
Het ging allesbehalve vanzelf, het schrijven van zijn verhalenbundel De pier stort in. Mark Haddon, beroemd geworden met Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht, gaan romans een stuk gemakkelijker af. ‘Ik probeer al heel lang korte verhalen te schrijven, en ik wist dat ik ertoe in staat moest zijn, maar het lukte nooit. Het was als een…
In zijn jeugd was Harrison Birtwistle (1934) een van de Angry Young Men van de Engelse muziek, inmiddels is hij in de adelstand verheven en gaat hij als ‘Sir Harry’ door het leven. Hij werd opgeleid als klarinettist en componist aan the Royal College of Music in Manchester, waar hij zich ergerde aan het behoudende klimaat. Samen met John Ogden,…
Zaterdag 4 juni 2016 was ik aanwezig bij de koninklijke opening van het Holland Festival en ik kon er geen recensie over schrijven, want ik zat op de voorste rij van de Amsterdamse Stadsschouwburg. Omdat het podium verhoogd was, keek ik tegen een zwarte muur aan, waarboven alleen de voorste acteurs zichtbaar waren. De achterste en onderste helft van het toneelbeeld waren mij volledig ontgaan.
Ik schreef dat op, en het Holland Festival stelde mij ruimhartig in de gelegenheid om de voorstelling nog een keer te gaan zien, vanaf een betere plek. Tegelijk vertelde de organisatie dat de eerste drie rijen van de Stadsschouwburg bij deze voorstelling zouden worden gecompenseerd. Ik ging dus nog een keer naar Amsterdam, op maandag 6 juni.
Voorafgaand aan de voorstelling, tijdens het niet eten van een zwartverbrande hamburger in schouwburgrestaurant Stanislavski, hoorde ik van de keurige mensen aan het tafeltje naast mij dat de voorste stoelen tegen scherp gereduceerd tarief werden aangeboden, en dat mensen zoals zij die al een kaartje hadden gekocht de keuze hadden om dus een deel van het geld terug te krijgen of op de wachtlijst te gaan staan voor een plek met betere zichtlijnen. Of het hun uiteindelijk gelukt is een van de plekken met beter zicht te bemachtigen, weet ik niet. De voorstelling
Hoe langer ik in de toneelsector rondloop, hoe meer ik erachter kom dat die zogenaamde crisis in de podiumkunsten niet ligt aan de mensen die toneel maken, en ook niet aan de mensen die er al dan niet naar komen kijken. Goede wil is alomtegenwoordig. De enige echte oorzaak voor een vertrouwensbreuk tussen spelers en publiek die ik kan aanwijzen is de negentiende-eeuwse uitvinding die we ‘schouwburg’ noemen. Laat me uitleggen.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Always active
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.