Sterren, daar doen wij in Nederland niet zo aan. Ons maaiveld staat divagedrag niet toe. In ons laagland krijg je een plusje als je ondanks je succes zo lekker gewoon gebleven bent. Ook al sta je in de Arena met je liedjes, zoals de Toppers, dit weekend. Hoe anders is dat in Istanbul. Daar mag je schaamteloos beroemd zijn. Zoals…
Breng 50 vooraanstaande en discipline-overstijgende kunstenaars bij elkaar en het gaat geweldig knetteren. Dat zal de gedachte zijn van de nieuwe Akademie van Kunsten. De installatie van 16 nieuwe, spraakmakende leden gaf alvast al een voorproefje hiervan. Acteur Gijs Scholten van Aschat (bestuurslid) en beeldend kunstenaar Barbara Visser (voorzitter) drukten zich een tijdje geleden nog wat voorzichtig uit over wat de Akademie…
#1 Salzburger Festspiele / Schaubühne am Lehniner Platz / Katie Mitchell, The forbidden zone (toneel/performance) – Nederlandse première 11 februari, Stadsschouwburg Amsterdam De Britse regisseur Katie Mitchell is deze maand ‘brandstichter’ in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Met voorstellingen die even sprankelend als grensoverschrijdend zijn. The forbidden zone gaat over gebieden die lang verboden terrein waren voor vrouwen: wetenschap en oorlog. De…
Het regent jaarlijstjes en wij doen vrolijk mee. Net zo subjectief als iedereen, niemand ziet immers alles, en over smaak valt altijd van mening te verschillen. Natuurlijk, ook in deze lijst veel voorstellingen in of vanuit de Randstad, maar de helft was nog niet daar te zien. En alle genres door elkaar. Als het maar theater is. Met als enige beperking: geen reprises, excuses Ring en Lohengrin (DNO), Johannes-Passion (NRO). En geen dans, want daarvoor is onze partner danspubliek.
Het is de meest schaamteloze en daardoor ultieme tranentrekker in de operageschiedenis: Puccini’s La bohème. Als de opera ook maar half goed wordt uitgevoerd, verlaat aan het eind van de avond de hele zaal met natte ogen en rode wangen de zaal, resistance is futile.
Die sterren bij recensies. Ik wil nou wel eens weten hoe je daaraan komt. Leg uit.
Goed. De eerste dertig minuten van Wagners Lohengrin bij De Nationale Opera zijn onvergetelijk. Eerst het Vorspiel met gesloten doek, hartverscheurend mooi gespeeld door het Nederlands Philharmonisch Orkest dat onder leiding van Marc Albrecht aan elke nuance recht doet. Sinds Abbado hoorden we het niet zo indrukwekkend en…
Het Holland Festival kreeg in de persoon van de Britse Ruth Mackenzie een volslagen onbekende nieuwe directeur. Althans, voor ons. De flamboyante, artistiek buitengewoon vooraanstaande operaregisseur Pierre Audi maakt plaats voor een vrouw die zich vooral als manager van festivals en culturele instellingen heeft gepresenteerd, maar naar wier ideeën het gissen is. Toen ze gepresenteerd werd herkende geen van de…
Meer dan een eeuw hebben we moeten wachten, maar eindelijk is Arnold Schönbergs Gurre-Lieder ook te zien. Verwonderlijk is dat niet. Naar verluidt was de componist tegen, want het betreft een cantate. Regisseur Pierre Audi en dirigent Marc Albrecht laten met deze scenische wereldpremière echter zeer overtuigend zien dat Gurre-Lieder een opera verborg die snakte naar het toneellicht.
Na indrukwekkende retrospectieven gewijd aan John Cage (2012) en Edgard Varèse (2009) plaatste het Holland Festival dit jaar de Venetiaanse componist Luigi Nono in de schijnwerpers. Onder de titel ‘Trilogie van het sublieme’ vormde de imposante Gashouder het epicentrum van drie avondvullende concerten, klonken er korte ‘Nono interventions’ in de onderdoorgang van het Rijksmuseum, werd een tweedaags symposium rond Nono georganiseerd, en richtte zijn weduwe Nuria een expositie in onder de titel ‘Maestro di suoni i silenzi’.
Nog voordat het Holland Festival goed en wel was begonnen, waren alle kaarten voor de drie uitvoeringen van Händels Orlando verkocht. Wat nou crisis. Het laat zich echter niet moeilijk raden waarom.
Het lijkt een statement, dat het laatste Holland Festival onder leiding van Pierre Audi opent met ‘Vortex Temporum’. De samenwerking tussen de twee Belgische top-ensembles Rosas en Ictus doet alles wat in de huidige tijd schaars is.
Het Holland Festival, dat doen we al jaren. Het is zonder meer het hoogtepunt van het culturele seizoen. Op het Holland Festival zie je hoe de internationale kunstwereld erbij hangt. Onder de vaardige leiding van Pierre Audi is het hele gebeuren de laatste jaren ook nog eens een stuk minder elitair en hoogdravend geworden dan vroeger. Een kaartje kost ook vaak een stuk minder dan een avondje André Rieu in Maastricht, om maar wat te zeggen.
“De enige die nog durft te gaan voor de elite”. Op weg naar de parkeergarage onder de Passengers Terminal Amsterdam verzuchtte de pensioengerechtigde recensent van de krant die ooit een pagina had over muziek, het gevoel van zijn deel van de samenleving. Het was na afloop van de persconferentie waar het programnma van Holland Festival 2014 werd gepresenteerd. Hij had het, terwijl we steeds dieper zakten, over Pierre Audi, de artistiek directeur van dat Holland Festival, die dit jaar zijn laatste – en meest glorieuze – programma ooit bekend heeft gemaakt.
Vergeet de uren die vooraf gingen, denk niet aan de twee uren die nog volgen. Dit is het moment. Het Nibelungenhaat-motief en het Hagen-motief klinken, maar vervormd. Ze botsen. Ze kunnen het niet eens worden, We horen iets vaags triomfantelijks, maar tegelijkertijd dreiging.
Het zou zo mooi zijn geweest: Het Nationale Ballet samen met De Nationale Opera in Het Nationale Theater, zoals je dat in de hoofdstad van elk zichzelf respecterend land hebt. Maar dat is dus niet gebeurd. Het huis van onze Nationale Opera- en Balletclubs heet nu ‘Nationale Opera en Ballet’. Daar heeft het Nationale Toneel voor gezorgd, dat net als het Nederlands Dans Theater niet in onze hoofdstad Amsterdam zit, maar in de residentie Den Haag.
69.500 bezoekers, dus zeker 5.000 bezoekers minder dan eerdere edities, maar de zalen zaten wel voller. Met 82% zaalbezetting is de organisatie van het Holland Festival tevreden over het festival van 2013. Of dat hogere bezettingspercentage, behalve aan het kleinere aantal voorstellingen (14 minder dan vorig jaar) ook te danken is aan kleinere zalen, is vanaf hier niet uit te zoeken, maar dat ook het grote Theater Carré met de vele onverkoopbare slechtzichtplaatsen dit jaar nauwelijks werd gebruikt, zal zeker geholpen hebben.
Holland Festival
,,Het bijzondere aan Quartett is dat een intiem verhaal tussen twee personen tot indrukwekkende afmetingen opgeblazen wordt. De personages bevinden zich in een kamer, die lijkt te zweven. In deze beslotenheid speelt zich een geïsoleerd spel tussen een man en een vrouw af. Gigantische videoprojecties
Na ruim vier uur gebeurt het dan toch: emotie. Het vrije Zwitserland baadt in een gouden zonlicht en het koor zwelt aan over de mooiste orkestklanken die Rossini componeerde. Onwereldse klanken, die weinig van doen hebben met de bekendste klanken uit Guillaume Tell – de galoppade uit de ouverture.
Een geluidstechnicus die op het podium met propjes papier oorverdovende klanken maakt. Poppenspel dat naadloos overgaat in filmprojecties en zangers die gedubbeld worden door acteurs. Een oersimpel toneel op het toneel dat echter wel degelijk hightech is. Een voorstelling in een van de grootste zalen van ons land, die echter doet denken aan een vlakke vloer voorstelling. Een vlakke vloer die wel alle kanten op kan bewegen, en even gemakkelijk een helling of een plafond kan zijn, dat dan weer wel.
Bijna waren ze weggegooid: George Tsypins immense decors voor Wagners Der Ring des Nibelungen. Niet omdat zijn enscenering niet succesvol was of inmiddels verouderd zou zijn, maar simpelweg omdat de opslag voor De Nederlandse Opera een te forse kostenpost vormde.
Het slotapplaus na de première van Götterdämmerung stormachtig noemen, is een understatement. Het leek alsof de volledig uitverkochte zaal de door Ed Spanjaard aan het Gelders Orkest ontrokken oerkrachten nog wilde overtreffen. Hier werd geschiedenis geschreven: op het toneel, door de solisten en het koor, in de orkestbak en achter de schermen, zes uur en twintig minuten lang.
Dat Pierre Audi niet wegloopt voor religieuze symboliek, is bekend, maar het ware wonder bij Parsifal van De Nederlandse Opera bevindt zich in de bak. Daar zet het Concertgebouworkest in handen van meester-dirigent Iván Fischer een nieuwe Wagner-standaard. Ondanks een gigantische orkestbezetting bijna kamermuziekachtig licht, buitengewoon transparant en door zorgvuldige tempokeuzes met een prachtige dramatische spanning. Vijf uren lang.
Stelt u zich Arjan Robben voor. De veelgeplaagde voorman van het Nederlands Elftal heeft zojuist een schitterende actie beloond zien worden met een penalty en hij staat klaar om hem te nemen. Komt er een veldknecht op met een nieuwe set plakletters voor zijn shirt, omdat de cijfers niet meer leesbaar zijn vanaf de tribune. Veel gesjor, shirtje uit, secondenlijm. Toestanden, kortom. Na twee minuutjes is de veldknecht weg, het nummer leesbaar en klinkt het fluitje van de scheids. Probeer dan maar eens raak te schieten.
Op 28 februari presenteert Pierre Audi in de stadsschouwburg het programma van het Holland Festival 2012. Wij zullen dat festival, net als in 2010 en 2011, op de voet volgen met onze online festivaldagkrant op www.dedodo.nl. Die dagkrant heeft inmiddels zijn bestaanrecht bewezen, nu steeds meer festivals met het Cultureel Persbureau willen samenwerken aan dit unieke initiatief. Aan de ‘product-range’…
We zijn niet zo van het rechtstreeks overnemen van persberichten, maar deze schoot er per ongeluk tussendoor. Voor wie het nog niet wist, maar tout kunst gaat zondag en maandag loos voor het behoud van het verstand in Nederland. Al zal dat op de architect van de bezuiniging, PVV-er Martin Bosma, geen effect hebben. Zelfs de cultuursector in Limburg (Geert…
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.