Timo Vuorensola heeft het hem geflikt. Misschien gaat u bij het lezen van de naam van deze Finse regisseur en videoclipmaker nog geen licht op, maar dan behoort u niet tot de uitgebreide internetfanclub die al enkele jaren de wordingsgeschiedenis van de potentiële culthit Iron Sky op de voet volgt. De wereldpremière op het festival van Berlijn is nu de bekroning van alle inspanningen die, zo liet Vuorensola het voor een flink deel uit die fans bestaande premièrepubliek weten, waren begonnen met een idee dat zes jaar geleden werd geboren in een Finse sauna. Een idee dat zo maf was dat het niet onuitgevoerd kon blijven. Een film over Nazi’s op de maan.
Iron Sky gaat namelijk uit van het weinig bekende feit dat in 1945 een groep Nazi’s wist te ontsnappen naar de achterkant van de maan. Uit het zicht van de aardbewoners stichtten ze daar een kolonie en werkten al die tijd aan het Vierde Rijk. In 2018, zo zien we in Iron Sky, is die tijd bijna aangebroken. Het reusachtige slagschip Götterdämmerung, dat zo op het oog nog door filmmaker Fritz Lang in de jarendertig is ontworpen, is bijna klaar om op te stijgen. Als de Nazi-geleerden alleen nog maar een snellere computer hadden. Nu, daar wordt geheel onbedoeld in voorzien wanneer een Amerikaanse astronaut bij wijze van verkiezingstunt voor de eerste vrouwelijke president van Amerika (‘Yes, she can!’) op de maan landt en in handen van die Nazi’s valt. Groot is daar overigens de consternatie wanneer men de ongelukkige zijn ruimtehelm afrukt en de indringer zwart blijkt te zijn.
Wat volgt is een nauwelijks na te vertellen opeenvolging van hysterische verwikkelingen die uitmonden in chaotische ruimtegevechten die niet voor Star Wars onderdoen. Dit door Vuorensola met bravoure en enthousiasme volgens de beste B-filmtraditie vormgegeven vehikel zit boordevol kostelijke vondsten en grappen en uitbundige computervormgeving. De ruimtevoertuigen van de Nazi’s ronken als motorfietsen, hun ruimtepakken zijn nog voorzien van de ouderwetse Nazihelmen en wanneer enkele soldaten uit het invasieleger een aards pornoblaadje bestuderen concluderen ze dat het weinige haar dat de meisjes hebben soms precies op het snorretje van de grote voorganger lijkt. “Dat windt me wel op”, constateert een van hen. Ook de Amerikanen en de Verenigde Naties zijn overigens doelwit van Vuorensola’s rake grappen.
We durven nu al wel te voorspellen dat het publiek tijdens deze Berlinale niet vaak zoveel pret zal hebben als bij Iron Sky. Timo Vuorensola nam samen met een groot deel van zijn cast en crew na de eerste voorstelling een uitbundig applaus in ontvangst. Het mooiste is misschien nog wel dat dit uit de hand gelopen kwajongensavontuur slechts 7 miljoen euro kostte – vijf procent van wat een Amerikaanse studio voor iets vergelijkbaars uitgeeft. De internetfans brachten hiervan door middel van crowdfunding ruim een miljoen bij elkaar. Eer relatief bescheiden bijdrage misschien, maar promotioneel gezien van onschatbare waarde.
Leo Bankersen
Nederlands 
English (UK) 
Français 