Een vervaarlijk geronk kondigt de opkomst van action-hero Chuck aan. En er is werkelijk niemand die zo cool in een karretje op kan komen rijden, half terreinwagen en half golfkar, als Ko van de Bosch. Met zijn te lange, te grijze haren in een staart en een te bruin lijf in een zwartleren motorpak, belichaamt hij onmiddellijk de jeugd op leeftijd.
Zomerhit in wording
De zomerfestivals komen er aan en deze locatievoorstelling met hitpotentie draait zich de komende weken warm op het Stenen Hoofd aan het IJ. Wie altijd (stiekem of niet stiekem), mee heeft willen spelen in een actiefilm, komt hier aan zijn trekken. De publieksparticipatie is gelukkig op basis van (enige) vrijwilligheid.
Er wordt kwistig met cliche’s gestrooid en de platitudes vliegen ons om de oren op deze eerste try-out. Zoals “You know that’s classified information, baby “, “Remember, giving up is not een option.” en “You are my only true hero.” De taal, kortom, van het epische en heroïsche sentiment van de actiefilm..
Ode aan de ouderdom?
Maar de voorstelling is meer dan een ode aan vechtfilms. Het is ook een ontmoeting tussen twee generaties theatermakers en een subtiel inkijkje in de aftakeling van een held.
Het verhaal lijkt simpel. De oude garde, vertegenwoordigd door Chuck, – superheld op leeftijd – neemt het op tegen Rooster YoungGod, de wraakzuchtige zoon van de dode aardvijand Scarface YoungGod. Hij wordt daarbij terzijde gestaan door Niek van der Horst als een soort Mad-Punk-Sancho-Panza. Julia van der Vlugt speelt de ontvoerde, jonge verloofde die uit de armen van het kwaad gered moet worden. Acteur Nick Bos, oogt alsof hij als halfmens Nox rechtstreeks uit ‘Mad Max, fury road’ is geplukt en heeft als Rooster jr. de belangrijke taak om ‘Het Kwaad’ te verbeelden.
Het racen en vechten wordt afgewisseld door een kijkje achter de schermen van een filmopname. Regisseur en steracteur ‘Ko’ neemt zijn 50ste actiefilm op. In navolging van eerdere successen zoals ‘Desert of destruction’ , ‘Wardogs in the mountains of pain’ en ‘Fierce and Fast in Siberia’.
Hij is een ster op leeftijd die tussen de takes door nog steeds achter de meisjes aanzit. “ Julia, jij zakt door je enkels van het talent!” zegt hij, zoals hij dat altijd gedaan heeft. De versierpoging leidt tot fraaie zinnen als “Ik laat je alle hoeken van mijn Method Acting zien” maar loopt spaak. ‘Ko’ is eenvoudig weg te oud, maar wil het niet weten.
Een stuk, twee generaties
Ook de werkelijkheid buiten de scenes zijn er twee generaties aan het werk. Regiecollectief YoungGangsters, bestaat uit Annechien de Vocht en Lotte Bos timmeren al sinds 2009 aan de weg met voorstellingen op locatie. Vaak geïnspireerd door actiefilms, maar in brede zin zou je kunnen zeggen dat ze populaire cultuur vertalen naar theater en het publiek daar op een innemende manier onderdeel van maken.
Op de theatermakersopleiding in Maastricht ontdekten ze dat geweld (in brede zin) ensceneren een ongekende energie en betrokkenheid bij een publiek losmaakt. Die betrokkenheid willen ze bij iedere voorstelling weer aanboren.
In een tijd waar we jong, strak en snel verheerlijken willen ze zonder belerend over te komen de ’50 plus man’ in het zonnetje zetten. Hij wil nog alles, hij werkt nog, maar niet alles gaat hem even makkelijk af als vroeger.
Vader(m)oord
Het is een knap staaltje werk dat de regisseuses zonder moralisme of sentiment het verval schetsen. Zo heeft filmster ‘Niek’/ PunkPanza een leesbril nodig om de naam op een graf te kunnen lezen. Daar kun je een hele lacherige dijenkletser van een scene over maken maar dat heeft ‘Old Gangsters Never Die’ gelukkig niet nodig. Ik was ontroerd door die terloops neergezette kwetsbaarheid.
Toneelstukken met twee werkelijkheden zijn al zo oud als ‘Zes personages op zoek naar een auteur’ van Pirandello, maar wat dit stuk boven de rest doet uitstijgen is de geleidelijke symbiose van de twee niveaus. De kwalen van filmster ‘Ko’ hebben ten lange leste consequenties voor zijn personage. Het stokje wordt overgedragen aan de volgende generatie. Maar met een glansrol voor de oudjes.