,,Je zou denken: de vrouw is geëmancipeerd. Maar men verlangt weer naar de clichés en vooroordelen over de vrouw uit de jaren vijftig. Als je je supervrouwelijk kleedt, word je nagefloten als een hond. Maar hoe moet je je dan kleden? Waar spiegelt de vrouw zich aan? De maatschappij eist vrouwelijkheid, mooi zijn, op het pornografische af. Maar tegelijk moeten vrouwen sterk zijn als mannen.”
Choreografe en danseres Cecilia Moisio werkt aan haar nieuwe voorstelling ‘Juxtapose’. Met danseres Erin Harty repeteert ze in het gebouw van Dansmakers Amsterdam op een voormalig havenbedrijventerrein. Het thema is typerend voor haar werk. Ze kiest altijd sociale onderwerpen, die maatschappelijk actueel zijn.
Haar voorstelling ‘Hi! My Name Is…’ ging over hoe we ons in groepen gedragen. We zijn vaak niet eerlijk, laten iets zien wat anders is dan we van binnen zijn. En ‘Masculine’ draaide om de vraag: wordt de man niet net als de vrouw verscheurd door maatschappelijke ideaalbeelden (geld en macht) en zijn verborgen kwetsbaarheid?
,,‘Juxtapose’ begint met de clichés van het perfecte vrouwbeeld uit de jaren vijftig. We vertellen in jaren-vijftigstijl hoe je je moet gedragen, hoe je moet sporten, je kleden enzovoort. Een burlesque striptease vermengen we met het bakken van een taart. Tijdens het bakken gaan de kleren uit. We behagen het publiek. Dat denkt dat alles uitgaat. Maar dat doen we niet.”
,,Eigenlijk dient de vrouw zich nog steeds te gedragen naar een ideaal dat de maatschappij oplegt. Maar het accent ligt nu op het sexy imago, vooral in media en reclame. Het is moeilijk geworden: sekssymbool zijn en tegelijk net zoeveel presteren als mannen.”
,,Tussen deze eisen moet je zoeken naar wat je zelf het liefst wilt zijn. Ik vind het leuk me supervrouwelijk te kleden, vooral tegenover andere vrouwen, om te laten zien dat we iets gemeenschappelijk hebben. En natuurlijk doe ik het ook om verleidelijk te zijn voor mannen.”
,,Maar daarnaast heb ik krachtige, mannelijke kanten in me. Ik kan bijna alles doen wat mannen kunnen. Dat is een kant die ik ook wil uiten. Maar dat kunnen mensen dan niet plaatsen. Als je echt helemaal doet wat je zelf wilt, loop je tegen vooroordelen aan. Krachtig en teder sluiten elkaar uit.”
,,Het tweede deel van ‘Juxtapose’ brengt een omslag. Hier worden we onszelf. Erin en ik spiegelen elkaar. Het thema ‘spiegel’ doortrekt het hele leven. Eerst spiegel je je aan je moeder, later aan de eisen van de maatschappij, de media, meningen van anderen. Je kiest een imago door hoe je je kleedt, de hakken die je draagt, hoe je je optut.”
De spiegelscène zit vol intensieve interactie. ,,Als je iemand spiegelt, dezelfde houding aanneemt, ga je je met die persoon identificeren, ook al heeft die een volkomen andere herkomst. Dat is bewezen met psychologische tests. Vooroordelen maken plaats voor sympathie. Ik wil het publiek laten meevoelen wat er door ons heen gaat, hoe het is bekeken te worden, hoe je je mening over jezelf daardoor laat bepalen.”
,,Een rode draad in ‘Juxtapose’ vormen de vrouwenprotesten, vanaf het verbranden van bh’s tot de recente SlutWalk-marsen. Ik verwerk portestleuzen in de voorstelling. We moeten de terugslag in de vrouwenemancipatie, de wederopstanding van het seksisme keren. Meisjes van tien voelen zich aangespoord hoge hakken te dragen en make-up te gebruiken. En tegelijk: je moet de vrijheid hebben je sletterig te kleden zonder dat ze je meteen aanraken.”
,,In het derde deel keren elementen uit het begin terug. De clichés, die eerst mooi waren, worden lelijk. Melk drinken, goed eten, een taart bakken en vooral de banaan als geladen symbool: het wordt allemaal lelijk, vies, zelfs pornografisch.”
‘Juxtapose’ draait om een serieus thema, vol boosheid en frustratie. Maar humor is voor Cecilia Moisio onontbeerlijk. Die is dan ook volop aanwezig. ,,De humor van het begin duikt onder in ernst, maar de absurditeit blijft tot het eind.”
Juxtapose, choreografie: Cecilia Moisio. 12 – 14 februari, Melkweg Theater, Amsterdam
English (UK) 
Nederlands 
Français 
Comments are closed.