De Amerikaanse filmmaker Les Blank heeft al lang geleden mijn hart gestolen met de korte docu die hij maakte over Werner Herzog: Werner Herzog Eats His Shoe. En dat is ook precies wat er in die film gebeurde. Herzog verloor een weddenschap van Errol Morris: hij had nooit gedacht dat die diens Gates of Heaven af zou maken. En dus moest hij zijn schoen opeten. Hij liet die schoen klaarmaken bij het fameuze Californische restaurant Chez Panisse. Blank was erbij en keek ernaar.
Andere geniale titels van zijn films zijn bijvoorbeeld Garlic Is As Good As Ten Mothers en nu dus A Poem Is A Naked Person.
Naast het verzinnen van mooie titels is Blank ook gewoon een geweldige documentairemaker. In dit werk volgt hij (sessie-)muzikant Leon Russell in de woelige jaren zeventig. Niet alleen registreert hij concerten en opnames, maar hij geeft ook het publiek ruim baan en last tijd in voor mensen als de Amerikaanse countryzanger Willie Nelson.
Leon Russell was niet te spreken over het resultaat en omdat hij coproducent was, kon hij voorkomen dat de film vertoond werd. Dus is het materiaal veertig jaar niet te zien geweest voor het grote publiek. Dit jaar pas, twee jaar na het overlijden van Les Blank, is de film afgemaakt door diens zoon en mag het dan eindelijk aan ons vertoond worden.
De film stuitert vrolijk alle kanten op. Het is geen keurige concertregistratie of een nette muziekdocu. Lang niet alle mensen worden geïntroduceerd, bijvoorbeeld. Maar wat blijft is een ijzersterk tijdsdocument en een grote liefde voor muziek. Jammer dat niet ook zijn andere muziekfilms vertoond worden. Les Blank heeft zo’n beetje alle typisch Amerikaanse genres wel gedaan, uiteenlopend van blues tot de polka die immigranten meenamen. Hij had een scherp oog voor de culturele lappendeken die Amerika is.
Wat: A Poem is an Naked Person van Les Blank
Waar: 21:45 uur in Tuschinski 6. Vrijdag en zaterdag ook nog te zien. Klik here voor kaartjes.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
