Grzegorz Marciniak, een muziekmaker die het volgen waard is. En dat doe ik sinds 2006. Toen zag en hoorde ik zijn werk voor het eerst in Den Haag uitgevoerd door het toenmalige Woof-collectief. Ik maakte contact, het klikte. In 2007 ging Picca in première. Een werk dat Marciniak voor ondergetekende schreef (blokfluit-solo). En ook bij mijn meest recente ervaring, februari 2016, wist hij weer een verwachtingsvolle vibe te creëren. Mij mee te nemen. Waar hem dat precies in zit?
Hij heeft aandacht voor de hele speelvloer, kietelt het oog, zonder theater te maken. Zwaartepunt ligt altijd bij de muziek. Hij speelt met de ruimte en de akoestiek daarvan, werkt met instrumentalisten die ook hun mond durven opendoen op het podium. Hij zorgt voor een losse, beetje circusachtige sfeer, waarin veel kan. En doet vooral soms ook onbegrijpelijke dingen die binnenkomen. Zoals ik in februari in Korzo weer meemaakte.
Die avond klonk vooral werk dat voor Marciniak en zijn kompanen gemaakt was. Van een duet tussen piano en electronica – met daarbij het zwaartepunt op het akoestische – van Juan Luis Montoro Santo, tot Which Art Can’t Make And Which Art Can Be Art Which Can’t Be Art van Cornelis de Bondt, waardoor je na afloop je dagelijks tandenpoetsritueel anders gaat ervaren.
Omega Impact: geen band, ensemble of groep, maar een ’troupe’ of ‘bande’ van muziekmakers die iets verlangt van de luisteraar: een open (audio)vizier tijdens hun performance.
Je duikt erin en ze trekken je mee. Iets wat helaas niet de hele tijd lukte in februari. Hopelijk nemen (of krijgen?) deze muzikanten in de toekomst meer tijd om iets minder rafelig te worden en fijnere afstemmingen te kunnen maken. Zodat je als luisteraar, of je nu wil of niet, meegezogen wordt en nieuwe muziekbeelden, vertragingen, ontdekkingen, antwoorden én vragen krijgt.
Ga eens zien en luisteren hoe Omega Impact klinkt op 29 maart in Splendor, Amsterdam.
A suivre!
English (UK) 
Nederlands 
Français 
