Mijn generatie krijgt waarschijnlijk gelijk het befaamde liedje van Doe Maar in het hoofd bij het overlijdensbericht van Doris Day. Er is geen bal op de TV, alleen een film met Doris Day. En dat wilde je echt niet, de brave heldin van je moeder. De wholesome ster bij wie je eerder denkt aan een glas melk dan aan wilde feesten. Was zij het niet die de rol van overspelige vrouw in The Graduate weigerde omdat ze die immoreel vond?
Misschien was ze inderdaad het braafste meisje van Hollywood. Maar dat neemt niet weg dat ze de sterren van de hemel speelde naast James Steward in Hitchcocks The Man who knew too much. In haar rol van Jo McKenna raakt ze verwikkeld in een moordzaak in Marrakesh. Om haar en haar man tot zwijgen te brengen, wordt haar zoon gegijzeld. Via allerlei ingenieuze omwegen, die we nu vast weer op TV of in de bioscoop kunnen gaan zien, weet ze zichzelf in het pand te krijgen waar haar zoon vastgehouden wordt. Ze zingt Que sera, sera. Haar zoon beantwoord haar zang en zo kunnen zij en haar man hem bevrijden. Het liedje dat haar heur hele carrière gevangen zal houden. Het liedje dat ze in het begon maar niks vond.
Ze werkte met tal van van grote namen samen: regisseurs Michael Curtiz, Alfred Hitchcock en Stanley Donen, sterren als Frank Sinatra en Rock Hudson.
TV-ster ondanks zichzelf
Haar burgerlijke imago heeft ze vooral te danken aan The Doris Day Show. De show die ze helemaal niet wilde maken. Toen haar echtgenoot Marty Melcher onverwacht overleed, bleek hij haar te hebben opgezadeld met een tv-contract. En al haar geld op te hebben gemaakt. Ze had niet veel keus en moest die 5 jaar wel uitzitten. Het werd, ondanks haar frisse tegenzin in het begin, een enorm succes en heeft ze er een Golden Globe mee gewonnen.
Halverwege de jaren ’80 kon ze dan eindelijk het programma maken waar haar hart wel lag: het praatprogramma Doris Day and Friends. Ze praatte vooral over dierenwelzijn en -rechten. De laatste jaren van haar leven bracht ze door met werken voor de Doris Day Animal Foundation. Op die website staat te lezen dat ze geen begrafenis wil, geen herdenkingsbijeenkomsten en geen graf. Wel worden we aangemoedigd die website te bezoeken en te doneren.
En daarmee het dichtst te komen bij wie ze werkelijk was en wat haar daadwerkelijk aan het hart ging. Eigenlijk best radicaal voor iemand die de naam heeft zo tuttig te zijn. Tijd om die films eens te opnieuw (en sommige voor het eerst) te kijken. Er zal toch wel een retrospectief komen?
English (UK) 
Nederlands 
Français 
