Als je eenmaal volwassen bent, dus boven de dertig, wil je alleen nog maar gematigd ontregeld worden. Dat is geen wet van de Meden en de Perzen, maar van de Nederlandse Publieke Omroep. Op televisie – en eigenlijk ook op de radio – wil je, als je eenmaal kinderen op de wereld gezet hebt en een beetje carrière hebt opgebouwd, met bijpassend koophuis in een al dan niet voormalige vinexwijk, voorspelbaar vermaakt worden. Het leven is al verwarrend genoeg. Daarom verdwijnt VPRO’s Mondo van de zondagavond.
Er is al veel – maar te weinig – geschreven over de waanzin van het besluit van het management van de NPO om het laatste kunstprogramma van de NPO te schrappen voor het volwassen is geworden. Morsige oude zeuren die hun boekenprogramma of piepknoruurtje missen hebben op de een of andere manier geen streepje voor bij de mensen die proberen de publieke omroep in Nederland overeind te houden. Slechts een minderheid van de potentiële kijkers wil zich committeren aan kunst en cultuur op tv.
Doodvonnis
En de NPO doet al zoveel: series, spelletjes met moeilijke woorden, dramaproducties met cabaret, iets met Matthijs en nog zo wat. Allemaal cultuur. Waarom dus medelijden hebben met een programma als Mondo, dat de VPRO eerst nogal ambitieus inzette als iets dat mogelijk naar het gouden slot op de vooravond zou kunnen gaan? Nadia Moussaid, de ooit gedroomde opvolger van Matthijs van Nieuwkerk of Jinek, kon hier warmdraaien voor het grote werk. Dat warmdraaien heeft een dik jaar geduurd en wordt nu afgekapt, omdat ze niet de Grand Prix heeft gewonnen. Met haar redactie.
Vreemd genoeg heeft het programma pas echt vleugels gekregen sinds de hoge dames en heren in Hilversum het doodvonnis op tafel legden. Deze zondag, de laatste zondag van november, was daar een mooi voorbeeld van. De curieuze combinatie van Adelheid Roosen en Maxim Februari, samen met een nogal bizarre goeroevrouw die iets met bekkenbodems deed: het was hilarisch.
Adelheid
Wat het ook was: een viering van het leven en de bewondering, en dat op een manier die nu eens niet dweperig was, maar kernachtig. Dat kan volledig op het conto geschreven worden van hoofdgast Adelheid Roosen. Dat is een vrouw die je vast intens kunt haten, maar die ik in mijn hart gesloten heb sinds ze een keer op haar opoefiets het inmiddels allang weer verdwenen Café Belgica bij het Amsterdamse Leidseplein kwam binnengezeild om mij te feliciteren met een leuk verhaal in een of ander vakblad.
Adelheid verdient een eigen programma als Mondo, samen met Moussaid. Dat zal over weinig meer gaan dan over Adelheid, maar wat maakt dat uit? DWDD ging ook vooral over Matthijs, maar omdat dat een man is valt het niet op. Adelheid en Nadia Moussaid: moet kunnen. Nadia geeft inmiddels al elke ontregelende aflevering zo’n prachtige karikatuur van een meisje uit de gereformeerde provincie die opeens in de wilde wereld van de grotestadskunst terecht is gekomen. Perfect, vanaf de eerste aflevering waarin ze moest toegeven dat Jan Wolkers best heftig was voor iemand met haar komaf.
Barend Servet
Op het moment dat alles verloren is komen in de meeste mensen de mooiste dingen naar boven. Er zullen prachtige gedichten gecomponeerd zijn op de gangboorden van de Titanic. Mondo, van de VPRO, eindigde deze zondag met een polonaise waarin Adelheid en Maxim Februari, die nu eindelijk eens uit zijn hoofd was geraakt, iets deden wat terug deed denken aan de gênantste programma’s van Barend Servet uit de seventies van de vorige eeuw.
Dat is televisie zoals volwassen mensen op andere kanalen dan NPO3 verdienen. Jongeren, de doelgroep die de NPO zo graag binnenhaalt, zijn oerconventioneel. Mijn tip aan de bonzen in Het Gooi: vergeet ze. Richt je op de dolende veertigers en vijftigers, die smachten naar ontregeling. Deze uitzending van VPRO’s Mondo was onvergetelijk. Vooral ook omdat het een stuk moderne dans bevatte van ICK, waar ik intens van moest huilen, zo mooi.
Kijk het terug op de app van de publieke omroep.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
