4 Redenen waarom theatervoorstelling Licht in Leidsche Rijn niet helemaal toevallig zo fijn is

Licht heet de nieuwste productie van het NUT, een theatermakersgezelschap dat een nauwe band onderhoudt met de Utrechtse wijk Leidsche Rijn. Het is theater in een bubbel in het grootste stadspark van Utrecht, en het begint met lekker eten en drinken. Ik ben gaan kijken, en werd er weer nog meer fan van dan ik al was. Een paar redenen, waarom dat zo gekomen is.

1: Greg Nottrot is een meesterverteller.

Greg Nottrot kan tussen voor- en hoofdgerecht in een paar zinnen de klassieke tragedie Oidipus Rex samenvatten inclusief de hele voorgeschiedenis, en dat is nogal een prestatie. Klassieke tragedies hebben namelijk doorgaans nogal een verschil tussen de op het toneel in anderhalf uur uit te spelen ‘plot’ en de soms eeuwen omvattende ‘story’.

Alsof je heel Game Of Thrones doet in één behapbare aflevering. Kwestie van verteltechniek. Zoals Greg die beheerst. Misschien ook omdat hij Griekse roots heeft. Ofwel: een goede verteltraditie kweekt ook weer meestervertellers, en dus moeten we die tradities koesteren. Scheelt een boel streamingtijd, en in tijden van duurzaamheid is dat alleen maar toe te juichen.

2: Uri Rapaport kan toveren met een enkele lamp

De theatrale roadmovie ‘Licht’, waar ik het nu over heb, bevat nog een duurzaam dingetje. En dat danken we aan lichtontwerper Uri Rapaport. Deze man, die al een paar decennia wonderen verricht in grote en kleine theaterruimtes (van de Johan Cruyff Arena tot Theater Kikker), doet namelijk graag dingen met één lamp. Dus laat hij de toneeltorens vol energieslurpende theaterverlichting nogal eens voor wat ze zijn, zoals hij ooit deed bij Dirk Tanghes regie van De Wereldverbeteraar, niet geheel toevallig precies 25 jaar geleden in Utrecht. Een enkele lamp was voldoende om de schouwburg te veranderen in een expressionistische kunstruimte, dankzij de schaduwen die die lamp wierp op een gigantisch geel doek dat voor de toneelopening hing.

In ‘Licht’ komen een paar scènes voor waarin ook weer één lamp voldoende is voor een wereld aan theatrale effecten.

3: Ik sprak twee roomse zussen uit Ankeveen en een luchtvaarttechnicus uit Utrecht

Bij binnenkomst, tussen zes en zeven, word je in het nabijgelegen parkrestaurant Anafora aan een lange tafel met volslagen vreemden gezet. Dan kun je de hele tijd voor je uit gaan zitten staren, je mobiel leegchecken, of het gesprek aangaan en zien wat er gebeurt. Ik heb theatervoorstellingen waarbij de maaltijd een integraal onderdeel van het gebeuren is, altijd heerlijk gevonden, en ik blijk niet de enige.

Het gebeurt natuurlijk al eeuwen, bij de oude grieken, maar ook Shakespeare schreef zijn leukste komedies (Twelfth Night) als onderdeel van een maaltijd. Eten en theater gaan samen, zeker als er ook nog drank in het spel is. Je maakt er niet direct vrienden voor het leven mee, maar je spreekt wel mensen die je anders nooit zou spreken. Daar wordt het leven rijker van.

Dat maakt zomerfestivals als Boulevard ook zo leuk, en dat werkt dus altijd. Kan de schouwburg iets van opsteken. Weg met die deftigheid!

4: Toeval bestaat niet

Het verhaal van Licht is niet na te vertellen en waargebeurd maar niet per se in die volgorde. Uiteindelijk draait het om de vraag of toeval wel of niet bestaat. Greg Nottrot staat open voor de rol van iets daarboven, vooral als het in de bevallige vorm van Sinte Lucia verschijnt. Uri Rapaport gelooft niet in toeval, maar moest er tijdens het maakproces achter komen dat zijn naam in het Hebreeuws ‘Licht’ betekent. Toch grappig dat hij met zijn joodse roots lichtontwerper werd.

Greg Nottrot heeft als verteller alle macht in handen, wat hem feitelijk tot God in deze voorstelling maakt. Dat is natuurlijk geen toeval. Maar er blijkt veel meer geen toeval in het verhaal van Licht.

Of is dat de macht van de verteller, die hier en daar wel eens met een datum kan schuiven om het lot een handje te helpen?

Goed om te weten

Licht is nog mee te maken. Inlichtingen.