Louis Janssens is een jonge, ambitieuze theatermaker uit Vlaanderen. Met een reeks lovende recensies achter zijn naam lijkt hij zonder moeite zijn plek in de theaterwereld te hebben gevonden. Dit jaar is hij een prominente gast op Theaterfestival Boulevard in Den Bosch.
Zijn nieuwste stuk, ‘Desire‘, gaat op 3 augustus in première in de Verkadefabriek. De voorstelling belicht het delicate thema van verlangen en het zogenaamde ‘blauwe uur’ – dat betoverende moment tussen nacht en dag waarop de wereld zich op de grens van twee werelden bevindt. Het is een moment vol melancholie, waar oude verlangens vervagen en nieuwe ontstaan. Dit stuk, dat hij samen met drie jonge acteurs heeft gecreëerd, is een diepe duik in de complexiteit van menselijke emoties, verlangens en dromen.
Monoloog voor vier
Janssens’ aanpak is collaboratief. Na het schrijven van talrijke teksten nodigde hij zijn medespelers uit om bij te dragen aan het script. Het resultaat is een unieke monoloog, vertolkt door alle vier de acteurs, die het publiek meeneemt op een reis langs de vele facetten van verlangen – van de dingen die we begeren tot de dingen die we vermijden.
In dit interview duiken we dieper in de inspiratie achter ‘Desire’, de samenwerking met de acteurs en Janssens’ visie op theater in de moderne wereld. Het is een openhartig gesprek over kunst, passie en het constante streven naar betekenis in een steeds veranderende wereld.
Lees hier de – geredigeerde – transcriptie van de podcast:
Wijbrand Schaap
Louis Janssens, theatermaker opgeleid in Vlaanderen, Je bent een theatermaker, opgeleid in Vlaanderen en Je lijkt op basis van de ontvangen recensies een vlotte start te hebben gemaakt in de sector. Je speelt Desire op het Theaterfestival Boulevard komende week in Den Bosch. Waar gaat Desire over?
Louis Janssens
Ik had de ambitie om iets maken over verlangen en over het ‘blauwe uur’, dat moment tussen nacht en dag, Een melancholisch moment waar dingen zijn gepasseerd, maar waarin er ook nieuwe dingen kunnen beginnen een moment van mogelijkheden, dus ook een moment van verlangens. Onvervulde verlangens, en nieuwe verlangens die opkomen.
Dit heb ik gecreëerd samen met vier jonge spelers na al veel teksten te hebben geschreven. Daarna heb ik hun uitgenodigd om ook teksten te schrijven. Nu is er één lange tekst. Je zou kunnen zeggen dat het eigenlijk een monoloog is die we met z’n vieren spelen. En al die teksten gaan over dingen willen en ook dingen niet willen. Je hebt verlangens, maar je hebt ook het leven dat zijn eigen gang gaat. Verlangens worden niet ingelost of lijken tegen te vallen of draaien anders uit dan gedacht.
Maar je zou kunnen zeggen dat de voorstelling een soort ode is geworden aan het verlangen. Liever wel verlangen dan helemaal niet meer verlangen. Ik zat gisteravond ook nog te denken: het meeste verlangen is misschien de dood. Dan is het helemaal klaar. Hoewel anderen daar misschien anders over denken. Maar ik wil zeggen het is toch elke dag opstaan en opnieuw naar dingen verlangen. Ja, ik vind dat een soort stuwende energie die me door het leven jaagt en daar wil ik graag een voorstelling van maken.
Wijbrand Schaap
Het verlangen als een stuwende kracht, dat snap ik. Maar je zegt dat de dood bijna het het ultieme verlangen is. Vertel.
Louis Janssens
Heel veel gesprekken gaat over: wat voor soorten verlangens zijn er?. Liefdevolle verlangens, romantische verlangens en intellectuele verlangens. Dat is het. Maar er is ook een verlangen in de donkerte, een verlangen naar rust, een verlangen naar het lichaam. Een verlangen naar… Ja, ja… In die zin zeg ik: dood. Verlangen naar alles kunnen loslaten. Ja, ik denk dat dat is wat ik daarmee bedoel. Verlangens confronteren u natuurlijk de hele tijd met dingen en dus zijn ze in die zin ook niet de hele tijd aangenaam. En dat ik mij kan voorstellen van ja, het moment dat dat dan klaar is, dan is er niks meer te verlangen. Maar ja, de voorstelling wil dus eigenlijk in die zin ook heel erg een oproep zijn voor het leven.
Dus ondanks alle tegenslagen en ondanks alle onvervuld onvervulde verlangens en ondanks alle dromen die niet uitkomen, is het beter om toch te dromen dan niet te dromen.
Wijbrand Schaap
Hoe ga je dit vormgeven?
Louis Janssens
Daar hebben we heel lang naar gezocht en ik merk dat in mijn werk de laatste tijd ik steeds minimalistischer en minimalistischer word. Ik dacht: wat gaat er op een gegeven moment nog overblijven? Die tekst is heel erg onze leidraad geweest. Er is een tekst gemaakt en daar zijn we ook lang mee bezig geweest. Ik heb eigenlijk een jaar lang heel veel geschreven en dan ook samen met de spelers geschreven. Ze hebben heel lang naar een partituur gezorgd waarin alles waar we het over wilden hebben aan bod kwam en die dus ook eigenlijk leest als één gedachtenstroom. Die tekst is de hele tijd ons vertrekpunt geweest en onze leidraad om de voorstelling te gaan maken. Daarbij had ik nood aan verstilling, denk ik. Ik vind het altijd fijn om in vorm een soort strengheid op te zoeken of een radicaal vormelijk idee en daarbinnen heel erg naar gevoeligheid te zoeken of naar kwetsbaarheid, maar dus binnen een aantal strakke afspraken.
De voorstelling begint als een soort foto. Met z’n vier maken we een foto, een beeld. En die foto komt tot leven. Die heeft plots tekst. Dus, om niet heel veel te verklappen, we staan best veel stil en we praten.
Wijbrand Schaap
Je hebt het over een strenge vorm en veel tekst. Hoe ben je daartoe gekomen? Je bent 27 en tien jaar bezig in een enigszins professionele vorm. Je bent als zeventien jarige al begonnen. Heeft dit er altijd ingezeten of was je ooit een en wilde punk en is het nu rustig geworden?
Louis Janssens
Ja, ik probeer natuurlijk binnen die strengheid ook punk te zijn.
Ik ben inderdaad tien jaar geleden begonnen. Toen had ik samen met een vriend het gezelschap De Snor. Dat hebben we op ons zestiende in een soort wilde razernij opgericht.
Wijbrand Schaap
Je hebt een snor trouwens.
Louis Janssens
Toen nog niet. Daar ging het natuurlijk over: zestienjarigen die graag een snor willen. Zo maakten we hele wilde voorstellingen. We deden heel veel grote chaotische dingen en wat daar wel ook wel vaak in zat was een soort conceptualisme: we doen een uur lang iets met hout of houten planken. En wat kan je allemaal met houten planken of zo? Het werd vaak Blauweplekkentheater genoemd. Dat we dus na elke voorstelling vol stonden met schrammen en plekken en dingen.
Het was een heel leuke tijd, vooral omdat we zo jong waren. Maar we hadden wel meteen ook beslist om professioneel te willen zijn. Dus op ons zeventiende werden we dan al geselecteerd voor het “Jong werk” op Theater aan Zee in Oostende, een festival dat overeenkomsten heeft met Boulevard en wat voor ons dus echt een soort speeltuin was. In die tijd ben ik dan ook naar de toneelschool gegaan in Gent. Tijdens Covid heb ik een solovoorstelling gemaakt: Serenade. En daar is voor mij iets gekanteld, voel ik. Toen is ook de samenwerking binnen De Snor gestopt, omdat we voelden dat we zin hadden om eigen paden te gaan ontwikkelen. Mijn partner was altijd al heel veel met muziek bezig, dus die is veel meer in zijn muziek verder gaan ontwikkelen. En toen heb ik een voorstelling gemaakt, Serenade, die ging over het leven van Schubert en die speelde zich af in een bed. Dat kwam ook door covid. Toen was ik plots aan het repeteren in bed en toen ontstond het idee dat het decor een bed was waar het publiek rond zit.
Wijbrand Schaap
Je was zelf ziek, of lag je gewoon maar in bed?
Louis Janssens
Nee, ik lag vooral in bed. De lockdown was er toen. Het project was al opgestart voor Covid. Eerst was mijn idee dat ik dat allemaal met zangers en pianisten zou doen, een soort grote Schubert-viering. Maar ik kwam daar maar niet uit. Net voor de covid dat ik beslist: dat moet allemaal weg. Ik moet het helemaal alleen gaan doen. Toen had ik natuurlijk heel veel tijd tijdens Covid, en had ik zin om naar een soort heel strenge minimalistische eenvoudigheid te gaan en te kijken hoe ik daar binnen ontroering, poëzie, verbeelding, spel, toneel kon laten ontstaan. Die voorstelling is dan in première gaan op de Operadagen in Rotterdam en heb ik twee jaar lang heel veel gespeeld.
Daarna heb ik Analoog gemaakt met Willem de Wolf bij De Koe vorig jaar. Het is een voorstelling op een zwart witte glimmende dansvloer, waar we met z’n twee een uur lang pasjes op maken en ook de hele tijd tekst doen. Ik voel dat dat iets nieuw is binnen mijn werk om naar een soort essentie te gaan. Vooral omdat ik voel dat er dan ook een gigantische kwetsbaarheid kan ontstaan. Het is bloed eerlijk, het is pijnlijk eerlijk eigenlijk. Alles wat we denken, alles, elke kleine fout die we maken en elke, elke nuance in onze ogen, in ons denken, in ons praten is meteen heel zichtbaar en dat maakt het voor ons als spelers heel spannend, maar ook als publiek anders. Ja, er staat iets op het spel, zo heftig. En ja, ik vind het fijn om te kijken naar mensen die durven iets op het spel te zetten, hoe eng dat ook is.
Wijbrand Schaap
Ja, nou las ik ook in één van de verhalen over Serenade, dat je daar een gesprek citeert met Robert Wilson. Nu ga ik binnenkort Robert Wilson interviewen, dus ik Ik ben erg benieuwd naar tips. Je hebt hem echt ontmoet.
Louis Janssens
Iedereen gelooft dat. Bij de dingen die ik maak, vind ik het fijn om persoonlijk te zijn, maar ik wil geen dagboek toneel maken, dus ik lieg ook heel vaak. Dan er is dus iets aan de vorm van die voorstellingen waardoor je alles pikt. We hebben dus allemaal samen teksten geschreven. We zijn ook teksten van elkaar gaan spelen waardoor ieders biografie ook van iedereen wordt. Dat doe ik bijvoorbeeld ook met Willem in Analoog. Willem was mijn docent op de toneelschool, een man van 61. Zo hebben we een voorstelling gemaakt over een student en docent. Maar in die voorstelling spelen we elkaar. Dus we wisselen van rol.
Dat deed ik ook bij Serenade. Ik vertelde over het leven van Schubert, vooral over hoe hij uiteindelijk in zijn bed is beland en zijn laatste liederencyclus heeft geschreven op zijn ziektebed. Maar het gaat ook over zijn biseksualiteit, en daar is een verhaal over Lady Gaga bij die op een dag daarvoor met Wilson gebeld heeft toen zij een show aan het maken was en ze vroeg aan Robert Wilson: ‘Heb je een tip voor mij voor een soort stadionshow die ik ga maken?’ En Robert Wilson antwoordde daarop: ‘Het enige belangrijke is dat je een heel goed begin hebt en heel goed einde en alles daartussen zal het publiek je vergeven. En die anekdote kwam door mijn lief bij mij. Hij is een hele grote Lady Gaga fan heeft me dat verteld en ik vertel het dus in Serenade alsof ik hem die vraag stel. Maar ja, het is dus heel leuk dat mensen dus dan achteraf inderdaad denken dat ik hem ontmoet heb.
Want dat is toneel, dat je iets zegt en dat mensen daarin geloven. En sowieso hou ik ook altijd heel erg van die goede dingen van de geschiedenis. Dat mijn lief dat verhaal gehoord heeft en dat aan mij vertelt. Ik heb daar een scène van gemaakt. Ik vertel die nu weer hier, in dit interview daarover. In die zin vind ik dat we dus ook allemaal verbonden zijn met elkaar.
Dat vind ik ook in de voorstellingen die ik maak, bijvoorbeeld in Serenade dat ik van daaruit vertakt ben naar alle kunstenaars en muzikanten die ik inspirerend vind, maar ook met Liesbeth List, Celine Dion. Het is als een soort web van kunstgeschiedenis die mij voedt en die belangrijk is voor mij. Dat laat zien dat het individu eigenlijk niet bestaat, maar dat we allemaal schatplichtig zijn aan elkaar en aan de recente geschiedenis en aan wat mensen voor ons en na ons en tussen ons doen.
In Desire sta ik nu dus samen met drie andere spelers op de vloer. En ook daarin gaat het heel erg over het samen zijn en dat en wat ik daarnet ook zei, dat elk verhaal dus ook van iedereen is. We staan dus met vier op het toneel, maar in mijn verbeelding zijn we met honderd. Iedereen is verbonden met elkaar.
Wijbrand Schaap
Het is een bijzondere ontwikkeling, vind ik. In het Nederlandse theater zijn ook heel veel egodocumenten gemaakt van mensen die heel dicht op de realiteit bleven. Hún verhaal, hun onderzoek, hun ding stond centraal op het toneel, waarbij dus de fictielijn eigenlijk ontbrak. Wat jij vertelt gaat heel erg over dat eigenlijk, één: alles fictie is, en twee: alles ook niet meer aan een persoonlijkheid gebonden is, maar dat het eigenlijk een soort collectief ding is. Hoe kom je daar bij?
Louis Janssens
Deze teksten zijn ook heel persoonlijk en heel kwetsbaar. In die zin is het dus heel erg egodocument zou je kunnen zeggen, maar ik heb het gevoel dat, wat ik daarstraks zei, die strenge abstracte vorm daarbij iets doet wat ook maakt dat je als publiek de hele tijd denkt: dit gaat over mij. Ik denk dat dat in literatuur ook zo werkt. En hoe specifieker en gedetailleerder je bent, hoe universeler het wordt.
Die beweging probeer ik de hele tijd te zoeken, omdat ik heel erg geloof in dat vertrekkende vanuit uzelf en uw persoon en het persoonlijke, maar ook de hele tijd de zin om dat te openen, omdat te delen, om om uit te schreeuwen: ‘Hebben jullie dat ook?’ Dat je helpt elkaar daarin te naderen. En ik merk dat dat dus wel lukt, bijvoorbeeld met Serenade, maar ook in de voorstelling met Willem, dat mensen daar heel veel dingen in herkennen of en er heel verschillende dingen zijn waar ze op kunnen aanhaken.
Het is de hele tijd het gevoel hebben: dit gaat over mij en dat vind ik heel fijn en belangrijk om te voelen. Maar het is echt ook iets waar ik zelf nog heel erg mee bezig ben. Hoe overstijg je het dagboek en hoe maak je daar toneel van?
Ook het feit dat ik een homoman ben, was vroeger ook nooit een thema in mijn werk. Ik voel dat dat nu steeds meer een thema is, maar dat ik daar ook de hele tijd van weg wil omdat ik dat ook als niet als een issue wil benaderen, maar gewoon: ‘dit is wie ik ben’. En als ik een liefdesverhaal vertel, dan gaat dat blijkbaar over twee mannen, maar hoop ik dat een moeder uit Kortrijk of Tilburg daar ook ontroerd door kan zijn. Weet je wel dat jij daar ook iets mee kan?
Wijbrand Schaap
Je gebruikt ook een nummer van Brian Eno, ‘By this River’. Dat is een nummer uit mijn jeugd dat heel betekenisvol is geweest voor mij. Ik vond het wel bijzonder dat jij daarmee kwam eigenlijk. Hoe is dat voor jou? Hoe komt het hier terecht?
Louis Janssens
Ik heb sowieso wel een beetje een zwak voor dingen van vroeger en luister graag naar klassieke muziek, maar ook naar de jaren 80, 90. Ik keek ooit naar een Netflix serie, Elite, zo’n stomme Spaanse Netflix serie, waarin dat nummer zat. Via Shazam zag ik al dat het Brian Eno was. Dat toont voor mij ook weer die intertekstualiteit of zo en voel hoe alles met elkaar verbonden is. Ik wilde het eigenlijk gebruiken voor de voorstelling met Willem, Analoog. Uiteindelijk is dat gesneuveld en nu zit het dus in Desire. Het heeft iets minimalistisch. Het gaat ook over mijn gevoel van de tijd. Het is een soort zwerven doorheen de tijd, doorheen de geschiedenis, doorheen het leven.
Ik vind het dus heel fijn om in mijn werk zowel het oude en het nieuwe zo met elkaar in werking te laten treden. Bijvoorbeeld ook een serenade gebruik ik die Schuberts muziek, maar confronteer ik daar met Liesbeth List of met andere artiesten. Want dat, denk ik, is ook waar mijn voorstellingen vaak over gaan. De herhaling van tijd, hoe alles vandaag eigenlijk ook weer een herhaling is van vroeger, hoe de dingen doorgaan. Dat is in de voorstelling met Willem heel erg een thema natuurlijk. Hoe hij vroeger jong was en dat ik dan nu als jongen met die Brian Eno afkom.
Maar we hadden het bijvoorbeeld ook over de toneelschoolstudenten van vandaag die er soms uit zien als Brian Eno in de kleren die zij dragen. En toen liet Willem filmpjes zien van vroeger, dat je dacht: oh ja, het is eigenlijk hoe Brian Eno er vroeger uitzag. Zo kleden de toneel studenten zich vandaag, dus ik vind die verwevenheid doorheen de tijd heel fijn en merk ik ook in mijn voorstellingen dat die daardoor zowel een oud – of een ouder – , als een jonger publiek weten aan te spreken. Daar ben ik heel blij mee.
Bij Analoog: Ik was ik onlangs op een feestje en er kwam een meisje naar me toe van negentien jaar die zei: ik ben al twee keer komen kijken. Ik ben helemaal kapot van zo’n mooie voorstelling. Maar later kwam er een man van tachtig uit Amsterdam die exact hetzelfde zei en ik dacht: O ja, dat is zo fijn eigenlijk dat zowel dat meisje van negentien als die man van tachtig daar op kunnen inhaken. Dat heeft bijvoorbeeld te maken met het feit dat je daar dan Brian Eno inschrijft. En wat jij nu ook zegt, de muziek werkt ook met herinneringen. Dat roept iets op ja, en dat vind ik fijn om dat opnieuw aan het publiek te geven en het dan ook weer bij hen te leggen en aan hun te laten wat zij daar mee doen of wat dat bij hen losmaakt.
Wijbrand Schaap
Waar heb je dit allemaal geleerd als ik vragen mag? Want dit komt mij zeer rijp en wijs over. Wat je zegt, en ik wil niet heel oud klinken, komt wel uit een oude ziel. Wat voor nest kom je vandaan? Waar en hoe heb je dit van huis uit meegekregen?
Louis Janssens
Ik ben wel in een heel erg artistiek nest opgegroeid in Antwerpen. Mijn vader heeft altijd in theater gewerkt als decorontwerper, hij heeft in de opera gewerkt, dus ik heb als kind heel veel opera gezien, maar heeft ook met Toneelhuis gewerkt, waar ik als kind voorstellingen zag van Guy Cassiers, Ivo Van Hove, dus dat heeft zeker een invloed op mij gehad. Ik was daar ook altijd heel erg door gebiologeerd. Mijn vader nam mij ook gewoon mee naar de opera en ik zat dan de hele dag in de zaal te kijken naar de repetities of ik liep daar rond in de kleedkamers. Op de kostuumafdeling werkte mijn tante, dus ik voelde me daar heel thuis in dat gebouw. Mijn moeder heeft altijd in de horeca gewerkt, altijd in restaurants, cafés, dat is hoe er bruisend stadsleven binnenkomt. Ze heeft ook altijd heel veel artistieke vrienden gehad en ze is zelf ook heel creatief.
Mijn ouders hebben mij altijd veel muziek laten horen, meegenomen naar concerten, naar tentoonstellingen, naar theater. Maar mijn moeder heeft mij dus ook dingen laten eten, proeven. Zo leerd ik over de schoonheid van vorm, van textuur, van kleur, van benieuwd zijn naar dingen. De dingen die ik zeg komen natuurlijk ook uit dingen die ik lees, andere artiesten die mij inspireren. Dat vormt zo mijn wereldbeeld en mijn manier hoe ik naar kunst kijk.
Wijbrand Schaap
Dat klinkt buitengewoon overtuigend en als een tamelijk ideale jeugd voor iemand die in de cultuur zit. Maar heb jij ooit ook een generatieconflict gehad met je ouders?
Louis Janssens
Nee, eigenlijk niet. Mijn moeder is nog heel jong. Ze was 21 toen ze mij kreeg. Zo zijn wij ook heel close. Ze was niet heel oud. Natuurlijk hebben we discussies en zijn we het over dingen oneens. Ik wilde met Willem in Analoog ook beslist een voorstelling maken die geen generatieconflict toont, maar liefde tussen generaties. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er daarbinnen geen frictie kan zijn, of onenigheid of discussie. Maar de grond is liefde en dat vind ik wel belangrijk. Zeker omdat om dat dan op het theater te zetten. Ik merk dat de laatste tijd dat ik zin had om liefde op het toneel te zetten. Dat klinkt nu heel wollig of zo, maar ik bedoel dat op een heel existentiele fundamentele manier. Ik heb geen zin om geweld te tonen op toneel.
Wijbrand Schaap
Waar komt dat vandaan?
Louis Janssens
Dat weet ik niet. Ik kijk graag naar mensen die het fijn hebben met elkaar. Bijvoorbeeld nu in Serenade: met ons vieren raken we elkaar de hele voorstelling aan. Je kijkt naar vier acteurs die elkaar ook een uur lang supporten, ondersteunen, die elkaar een uur lang in de ogen houden, die een uur lang naar elkaar luisteren, die een uur lang bij elkaar zijn.
Wijbrand Schaap
Ja, fascinerend. We hebben op school geleerd: kunst en drama, dat moet een conflict in zich dragen. Daar moeten geheimen zijn. Je werk is altijd heel erg lovend ontvangen en ik ben ook zeer benieuwd naar Desire. Maar is dat niet ook een beetje eng?
Louis Janssens
De afgelopen weken zat ik echt in een tunnel met Désirée. En dat dan lukt het mij ook heel goed om die buitenwereld los te laten. Dan denk ik: oké, wij maken nu wat wij willen maken. En natuurlijk zou je dat op duizend andere manieren kunnen doen. Maar dit is nu hoe wij denken dat we dit materiaal moeten op scene zetten. En ik begin natuurlijk nu te voelen, en ook door dit gesprek, van: oh ja, oké, het komt er aan, het komt eraan. Maar ik voel ook dat ik daar nu ook klaar voor ben. De voorstelling is echt klaar voor mij. We gaan binnen drie dagen in première en doen nu gewoon elke dag doorloop. We zijn het licht aan het finetunen, maar worden ook elke dag beter in het spelen.
Doordat we die strengheid van ons aan het maken zijn en er plezier in aan het vinden zijn. Dus in die zin kan ik het nu wel aan. Kom maar op, kom kijken en dan zal ik misschien dat nu dat terugvinden. Echt elke keer weer een voorstelling maken is gewoon moeilijk. En zelfs Willem de Wolf, die nu toch echt wel al enige jaren in het vak zit, zei mij onlangs: een goede voorstelling maken is gewoon heel moeilijk. En dat dat dat blijft. Het is echt elke keer zoeken en proberen. Vorige week kwamen voor het eerst een paar mensen kijken die en die zeiden heel fijne dingen, dus dan ben ik blij ook. Zeggen ze dingen. Hebben ze een fijne voorstelling of begrijpen ze de voorstelling waar ik wou dat die over zou gaan? Of benoemen zij dingen waar ik dan heel blij mee ben? Dus nu denk ik: kom maar kijken allemaal. En dan? Sommige mensen zullen er iets mee kunnen en anderen niet en dat is keer op keer zo.
Dus dat is heel spannend. Maar ik probeer het ook op te lossen omdat ik voel dat het ook heel verlammend kan werken. Maar ik vind het wel fijn. Ik merk dat er voor mijn werk dus ook wel best een groot publiek is. Niet groot in aantal, want ik speel in kleine zaaltjes.
Ik speelde onlangs in Purmerend voor twaalf mensen. Toch was ik blij dat ik daar was, omdat ik een heel bijzondere avond had met die twaalf mensen en daar achteraf nog een gesprek mee voerde en dat je ook voelt dat die daar iets mee konden. Dus ik dacht: ja, het is toch goed dat we naar Purmerend zijn gekomen om die voorstelling te spelen.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
