“You are my sunshine”, zingt een vrouw heel zacht. Onderwijl zit het publiek in het pikkedonker. We zijn opgesloten. Verbannen naar een schuilkelder die, zo lijkt het, ineens geen uitgang meer heeft.
Het is een echte schuilkelder waarin theatermaakster Davy Pieters haar voorstelling Helium houdt. Shelter 313 op vliegbasis Soesterberg deed ooit dienst als vluchtoord voor het personeel. Via een smalle doorgang zijn wij er naar binnen gekomen en nu kijken we vanaf een hoge tribune naar beneden.
Daar floept een lampje aan. Het gezicht van een man op een bed wordt zichtbaar. Steeds meer lampjes gaan aan en steeds meer bedden komen in beeld, bedden waarin mensen slapen. Een vrouw, de zangeres, wordt wakker. Ze loopt naar het bed van iemand anders en schudt aan hem of haar. Het wezen geeft geen kik. Is het soms een dode?
En zijn die andere op hun zij liggende figuren, in werkelijkheid stoffen poppen, ook al de pijp uit?
Als dat klopt, dan zijn de twee vrouwen en die ene man die hun bed verlaten de enige overlevenden van een groep die al eerder een ramp overleefde. De drie staan er slecht voor. Het eten is haast op, net als het water.
Tenminste, dat suggereert Davy Pieters. Preciserende woorden komen er niet aan te pas. Wel gebaren, langzaam uitgevoerd, gebaren die iets aan de verbeelding overlaten. Zo maakt het publiek zijn eigen verhaal. Pieters helpt ons een handje door heftige emoties niet uit de weg te gaan. Er wordt gehuild, gegild en, bij wijze van hoopvol contrapunt, uitzinnig gedanst. Goedkoop zijn die gevoelsuitbarstingen niet. Ze komen op onverwachte momenten en je schrikt er telkens van, ja, ook van dat dwaze gedans.
De grootste schok is, gek genoeg, een ogenblik dat prachtig had kunnen zijn, voor de bunkerbewoners. Een wand van de shelter splijt open en daglicht stroomt naar binnen. Maar de vrouw die zich naar buiten waagt kan niet van haar vrijheid genieten. Ze vlucht, alweer, dit keer niet naar de schuilkelder maar naar de Soesterbergse bossen.
Davy Pieters won dit jaar een hoofdprijs op de Toneelacademie Maastricht, waar zij ook studeerde. De jury zag goed dat Pieters een groot inlevingsvermogen heeft in mensen in extreme omstandigheden. Ze is ernstig maar laat toch een paar grappen toe. En een zweem van poezie.
Een kast gaat open en de mooiste ballonnen zweven eruit, ballonnen in felle kleuren. Zo is het duistere grijs van de bunker nog net te verdragen.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
Reacties zijn gesloten.