High Five, de eerste familiefilm in virtual reality. Zo gewoon is het al.

Zelfs het prestigieuze filmfestival Cannes heeft dit jaar een virtual reality-productie in de officiële selectie: Carne y Arena van Revenant-regisseur Iñárritu. Nu hoort het VR-fenomeen er dus echt bij.

Dat dit nieuwe medium al heel gewoon wordt zie je ook aan de Nederlandse VR-film High Five. Deze is op 17 april in de Amsterdamse VR Cinema in première gegaan. Producent Jip Samhoud noemt dit vrolijke spektakel de eerste VR-familiefilm.

Terwijl het eigenlijk nog verre van gewoon is. Vooral een speelfilm in VR levert nog veel hoofdbrekens op, onder meer omdat de kijker letterlijk middenin de actie staat. Met 20 minuten is High Five al een van de langere VR-films. Hoe de makers van High Five en twee andere Nederlandse producties – Ashes to Ashes en The Night Watch – het aanpakten noteerde ik al in een eerder artikel.

Frank Lammers

Vergeleken met veel artistieke experimenten in deze sector is High Five opvallend onbekommerd. Een komedie van twintig minuten die mikt op een breed publiek. Met actie, slapstick, een beetje spektakel. Frank Lammers (ook regie) en Stefan de Walle spelen twee spreekwoordelijk domme boeven. Die hebben het snode plan opgevat de High Five-machine van de piepjonge maar geniale uitvindster Frederique (Isa Lammers) te stelen. Daan Schuurmans en Bracha van Doesburg zijn haar steenrijke ouders die nooit aandacht voor haar hebben. Dus moet de High Five-machine haar complimentjes geven.

Gymnastiek voor de kijker

Opgenomen in kasteel Vorden, laat dit avontuur je van de ene bijzonder ingerichte kamer in de andere tuimelen. Dat betekent veel gymnastiek voor de kijker. Bij de achtervolging rennen Frederique en de schavuiten links en rechts langs je heen. Plotseling worden er ook de nodige katapulten afgeschoten. Tegelijkertijd zou je graag al die bijzondere interieurs van het kasteel willen bewonderen.

In een traditionele film was het ongetwijfeld gelukt het scherper en spannender te monteren.

Of dat een handige combinatie is, daarover valt te twisten. In ieder geval overkwam het mij regelmatig dat ik me net te laat weer omdraaide. Maar een statische scène waarin je rustig van de ene acteur naar de andere kan kijken, zoals in het begin, is al snel weer te saai. In een traditionele film was het ongetwijfeld gelukt het scherper en spannender te monteren. VR moet het toch meer van de totaalbeleving hebben. Ook High Five toont aan dat het allemaal nog tamelijk onontgonnen terrein is.

High Five is te zien in de VR Cinema in Amsterdam.