Op tweederde schiet de brok erin om er tot het einde niet meer uit te gaan. Bij iedere voorstelling van Alain Platèl gebeurt het. Hartgrondige snikken uit de zaal, veel geslik om je heen en de onvermijdelijk als een natuurramp opwellende tranen. Het werk van de Vlaamse choreograaf daarom voorspelbaar noemen, gaat te ver. Wat hij met zijn gezelschap Les Ballets C de la B voor elkaar krijgt is daarvoor te zuiver. Elke keer opnieuw. Dus nu ook weer met C(h)oeurs, de openingsvoorstelling van het 65e Holland Festival.
Alain Platel ging na Bach, Monteverdi, Mozart en een enkele uitglijder met Celine Dion, aan de slag met Giuseppe Verdi en Richard Wagner. Twee componisten van wie hij vooraf niet zo’n hoge pet op had, mede omdat ze verdacht worden van nietsontziend effectbejag. In opdracht van het Spaanse Teatro Real, een monument van traditie, mocht hij met zijn eigen dansers en het koor en orkest van dit operahuis uitzoeken waar de raakvlakken tussen hem en de twee grote 19e eeuwse componisten liggen.
Welaan: die raakvlakken zijn gevonden, al moet gezegd dat die er vooral zijn tussen Platel en Verdi: het echt megalomane deel van het werk van Wagner krijgt in deze voorstelling over massa en hartstochtelijke hartzeer opvallend weinig aandacht. Al kan het ‘Heil König’ uit de Lohengrin moeilijk bescheiden worden genoemd:
Fragment uit de Bayreuth-versie van Lohengrin:
Platel is altijd zeer geïnteresseerd in slachtoffers. Een van de dingen waarmee hij het publiek meestal ook in het hart weet te raken. In deze voorstelling, waarin hij het fenomeen ‘massa’ in zowel een positief als een negatief kader plaatst, komt dat slachtofferschap uiteindelijk keihard naar binnen. Onder het motto ‘revoluties eten hun eigen kinderen op’ toont Platel ons de uiterste consequentie van die beeldspraak. De voorstelling, die zich toch al zeer duidelijk bezighoudt met de overeenkomsten tussen voetbalgeweld en de Arabische Lente, toont ons opeens de nasleep van beelden die wij in Nederland nog maar een week geleden uit Syrië mochten zien, waar de strijdende partijen kindermoord niet schuwen.
Waarschuwing: De onderstaande beelden zijn schokkend.
http://www.youtube.com/watch?v=jffUNQw8Fl8&skipcontrinter=1
Oplossingen, daar houdt de choreograaf zich niet zo mee bezig, maar hij weet wel altijd een vorm van troost in zijn theater in te brengen. Die troost kunnen we putten uit het feit dat hij de doorgaans naamloze leden van het Madrileense operakoor nu allemaal hun naam en persoonlijkheid laat uitspelen. Hun geraaktheid, maar ook hun individualisme zou je kunnen zien als een tegenwicht voor het massale geweld in de muziek van Verdi en Wagner. Dat blijkt nog eens extra helemaal aan het eind, wanneer, achter het eenmaal gesloten toneelgordijn, de ontlading van de spanning in het koor hoorbaar is in een razend enthousiast gejuich.
Terecht, want de ovatie die het openingspubliek van het Holland Festival hen kort daarvoor gegeven had was lang en hartstochtelijk.
Verdiend.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
Reacties zijn gesloten.