Meteen naar de inhoud

Waarom meten leidt tot minder weten en nog meer meten. Over de zinloosheid van trendrapporten en indexen

Ze hebben bij Boekman iets geleerd. De stichting die sinds dit jaar de eer heeft de cultuurindex te beheren, snapt dat trendgrafiekjes bitter weinig zeggen. Dat constateerden we op deze site al meerdere malen, de onderzoekers beamen dat nu ook volmondig. Dus pakt de club het dit jaar anders aan. De afgelopen maanden hebben zestig wijze mannen en vrouwen zich over de trends gebogen. Zij constateerden dat het qua concurrentiekracht, capaciteit en geldstromen best aardig gaat met de Nederlandse cultuur, maar dat de participatie (actieve en passieve cultuurdeelname) al sinds 2011 straf bergaf gaat.

Voordat we ons weer verliezen in de hogere kabbalistiek van de cultuurindex: deze cijfers zeggen dus bitter weinig. Het is maar hoe belangrijk je het een of het ander vindt, dus ook dat een algemeen gemiddelde een lichte stijging van de cultuurindex laat zien, is volledig arbitrair.

Zorgwekkend.

In het begeleidend schrijven stelt de Boekmanstichting dan ook dat de index minder belangrijk gaat worden. Men geeft de voorkeur aan de trendanalyse door het panel van deskundigen. 

En in die analyse valt dus vooral op dat ontwikkelingen zorgwekkend zijn. Tenminste, als je waarde hecht aan de meer verfijnde vormen van kunst en cultuur. De ontlezing is gigantisch, het aantal schrijvers dat van schrijven leeft was nog nooit zo klein.  Boekman spreekt van 143, inmiddels is dat, volgens de laatste cijfers van KVB Boekwerk uit november, gedaald tot 67. De filmbranche bestaat alleen nog uit Amerikaanse blockbusters. In het theater daalt toneel en dans tegenover een best schrikbarende groei van ‘vrij’, of liever gezegd indirect gesubsidieerd aanbod van cabaret en muziektheater. Ook dat constateerde cultuurpers eerder

In de muziek zien de deskundigen van Boekman dat het internationale geweld ook bedreigend is voor de inkomsten van musici in alle genres. De festivalisering zou een top hebben bereikt, de betaling van musici een dieptepunt. Over de hele linie nemen artiesten en podia minder risico.

Met de canonieke podiumkunsten gaat het al jaren bergaf in Nederland, dat laat de index onomstotelijk zien.

Verbestuurlijking.

In de beeldende kunst is een opvallende trend waar te nemen. De internationale kunstmarkt mag dan booming zijn, dat succes gaat grotendeels aan Nederland voorbij. Sterker nog: het aantal kunstenaars dat van het maken van kunst kan leven blijft dalen. Tegelijk stijgt het aantal kunstenaars dat in beleidsfuncties werkt. Zou dat iets te maken hebben met de toegenomen complexiteit van subsidieregelingen? Of is het gewoon fijner om in een bestuur dan wel een adviescommissie te zitten, dan in een museum te hangen?

Op het gebied van erfgoed en musea toont Boekman opvallend weinig kritisch vermogen als het gaat om de trends en cijfers. We publiceerden eerder over de groei bij de blockbustermusea en de krimp bij de kleinere musea. Omdat de Museumvereniging de cijfers presenteert per provincie, lijkt het of heel Noord Holland mooi scoort met bezoek en inkomsten, zodat niet gemeld hoeft te worden dat die groei toch vooral bij het Rijksmuseum en het Van Goghmuseum vandaan komt. De controverse over de verplaatsing van publieksfuncties van musea naar de erfgoedwet, en daardoor de vermindering van de democratische controle op onze erfgoedcollecties, negeert Boekman compleet. 

Meer onderzoek nodig?

In veel van de trendrapporten staat te lezen dat meer publieksonderzoek nodig is. Het is de vraag waarom. Op deze plek was al eerder te lezen dat onderzoek doen naar wensen en verlangens van publiek, of nog-niet-publiek, niet zo heel veel toevoegt aan het inzicht dat goede programmeurs en directies zelf al hebben. 

Het lijkt erop dat we die mensen, die dagelijks met publiek en programma in de weer zijn, niet meer durven te vertrouwen. Waardoor die mensen zichzelf niet meer vertrouwen. Dan is een extern markt- of publieksonderzoek met zogenaamd keiharde cijfers iets fijns om op terug te vallen, al zeggen die mogelijk even weinig als die hele cultuurindex nu al doet. 

Cultuureducatie.

Vrijdag was ik bij de presentatie van een trendrapport over de cultuureducatie, die apart plaatsvond van de Boekman presentatie omdat cultuureducatie om onduidelijke redenen niet wordt meegenomen in de cultuurindex. Daar was de sfeer wat positiever: in vergelijking tot 2012 hadden de mensen die zich met cultuureducatie bezighouden meer vertrouwen in de toekomst. Logisch, natuurlijk: in 2012 begonnen de bezuinigingen van Zijlstra en was de economische crisis op zijn dieptepunt. Dat het nu beter gaat is dus mooi, maar ik vond het best verontrustend dat het merendeel van de cultuureducatie bij kunstinstellingen in handen is van parttime – en vaak ook tijdelijke – medewerkers. 

Een ander probleem is dat veel extra subsidiepotjes die door een schuldbewust ministerie van OCW zijn opgetuigd, grotendeels onaangeroerd blijven. Reden: de regelingen, zoals ‘Meer Muziek in de Klas’ zijn te ingewikkeld. Medewerkers, toch al aan de top van hun capaciteit, moeten door zoveel hoepels springen om voor een paar duizend euro in aanmerking te komen, dat ze hun tijd liever aan het echte werk besteden.

Meten is niks weten.

Er komt in ieder geval ook daar weer een onderzoek naar vereenvoudigingsmogelijkheden. Zal lastig blijven, in een systeem dat zo door en door op wantrouwen is gebaseerd dat elke versoepeling de angst voor misbruik laat groeien. Onderzoek maakt dat alleen maar erger. Je kunt ook gewoon beginnen met uit te gaan van vertrouwen. Dat vijf procent van de mensen dat vertrouwen beschaamt (bij sommige politieke gezindheden wat meer), kun je gewoon op de koop toe nemen.

Meten is op een gegeven moment echt overbodig. Hoe meet je bijvoorbeeld diversiteit en inclusie, de nieuwe knabbel en babbel onder de ministeriële buzzwords? Die meet je door naar je programma en naar je zaal te kijken. Bij de bijeenkomst vrijdag waren vrijwel alle aanwezigen blond en vrouw. Het Landelijk Kenniscentrum Cultuureducatie en Amateurkunst (LKCA), dat de  bijeenkomst had georganiseerd gaf enigszins besmuikt toe dat het de volgende keer toch wat scherper zou opletten bij het uitnodigen van gasten. Niet dat het per se slecht is om een beroepsgroep vol blonde vrouwen te hebben, maar hoe zitten die in hun netwerk van niet-westerse culturele minderheden in Nederland?

Grefo’s.

Hoe weet je wat goede klassieke Arabische muziek is? Muziek die zich kan meten met het andere prachtwerk van het Nederlands Blazersensemble, als die niet op onze conservatoria wordt onderwezen, en niemand precies weet hoe die hoort te klinken? Toegegeven, buiten de randstad gaan diversiteit en inclusie vaker over de vraag hoe je strenge oud-katholieken en reformatorische grefo’s in je zaal krijgt, dan over moslims of Afrikaanse Nederlanders, maar ook daarover leer je niet door onderzoek, maar door op bezoek te gaan, mensen te spreken, uit te nodigen en te leren door te kijken en te luisteren.

In deze tijden waarin Big Data overal een oplossing voor lijken, zou het nuttig zijn om weer eens met de eigen zintuigen aan het werk te gaan. Gewoon gaan luisteren, kijken, ruiken, proeven en – vooral – voelen. 

Cultuurpers werkt anders. Jij bepaalt wat dit verhaal waard is!

Wat fijn dat je tot hier gelezen hebt. Je las inmiddels alweer verhalen van deze auteur. Laat je waardering blijken met een kleine donatie!

donatie
Doneer

Waarom doneren?

We zijn ervan overtuigd dat goede onderzoeksjournalistiek en deskundige achtergrondinformatie essentieel zijn voor een gezonde cultuursector. Daar is in kranten en andere oude en nieuwe media vaak geen plek en tijd voor. Cultuurpers wil die ruimte en tijd wel bieden, en we willen dat voor iedereen zo houden. Of je nu rijk bent, of arm. Daarom willen we deze site zo veel mogelijk gratis houden. Dat kost geld, veel geld. Dankzij donaties van lezers zoals jij kunnen we blijven bestaan, en beseffen we ook hoe belangrijk lezers ons vinden. We vinden het bovendien de best mogelijke manier om journalistiek onafhankelijk te houden. Zo bestaat Cultuurpers al sinds 2009: dankzij lezers die zo een beetje eigenaar worden van deze onmisbare plek!

Je kunt ook lid worden, dan zet je je eenmalige donatie om in blijvende steun!

Wijbrand Schaap

Cultuurjournalist sinds 1996. Werkte als toneelrecensent, columnist en verslaggever voor Algemeen Dagblad, Utrechts Nieuwsblad, Rotterdams Dagblad, Parool en regionale kranten via de Geassocieerde Pers Diensten. Interviews voor TheaterMaker, Theaterkrant Magazine, Ons Erfdeel, Boekman. Podcastmaker, experimenteert graag met nieuwe media. Cultuurpers heet het geesteskind dat ik in 2009 op de wereld zette. Levenspartner van Suzanne Brink huisgenoot van Edje, Fonzie en Rufus. Zoek en vind mij op Mastodon.Bekijk alle berichten van deze auteur

Privé Lidmaatschap (maand)
5 / Maand
Voor natuurlijke personen en ZZP’ers.
Geen storende banners
Een speciale nieuwsbrief
Eigen mastodon-account
Toegang tot onze archieven
Klein Lidmaatschap (maand)
18 / Maand
Voor culturele instellingen met een omzet/subsidie van minder dan 250.000 euro per jaar
Geen storende banners
Een premium nieuwsbrief
Al onze podcasts
Eigen Mastodonaccount
Toegang tot archieven
Zelf persberichten (laten) plaatsen
Extra aandacht in berichtgeving
Groot Lidmaatschap (maand)
36 / Maand
Voor culturele instellingen met een omzet/subsidie van meer dan 250.000 euro per jaar.
Geen storende banners
Een speciale nieuwsbrief
Eigen Mastodonaccount
Toegang tot archieven
Deel persberichten met ons publiek
Extra aandacht in berichtgeving
Premium Nieuwsbrief (substack)
5 proefabonnementen
Al onze podcasts

Betalingen geschieden via iDeal, Paypal, Creditcard, Bancontact of Automatische Incasso. Wilt u liever handmatig betalen, op basis van een factuur vooraf, rekenen we 10€ administratiekosten

*Alleen bij een jaarlidmaatschap of na 12 maandelijkse betalingen

nl_NLNederlands