Sometimes a story is beautiful enough when told: Autoroute du Soleil by Leen Verheyen demonstrates that

Ooit, heel lang geleden in een ander land dan vandaag, was er een toneeltekst over een jongen uit Bosnië die mensenmassa’s aan het huilen bracht. Ad de Bont had met Mirad, een jongen uit Bosnië niet alleen een gevoelig verhaal geschreven, maar hij vond ook de perfecte manier om dat verhaal te brengen. Het uit brieven van en aan een 13-jarige Bosnische vluchteling opgebouwde verhaal werd voorgelezen door twee acteurs, die zijn oom en tante speelden. Het verhaal deed zijn werk, acteren was nauwelijks meer nodig.
Sinds het succes van Mirad zijn er talloze van dergelijke vertelvoorstellingen gemaakt. De een met meer succes dan de andere. Het stuk Autoroute du Soleil van de jonge Vlaamse theatermaakster Leen Verheyen behoort tot de betere. We zien een bandje: twee gitaristen met wat effectapparatuur en twee acteurs. Zij spelen/vertellen het verhaal vaan een vader die zijn dochtertje na papadag ontvoert en de moeder die vertwijfeld achterblijft. Er ontvouwt zich een roadmovie over de vluchtende vader, met het dochtertje steeds in de fantasie aanwezig, maar niet in beeld. Het is een interessante keuze, die je meer bewust maakt van het feit dat in ieder geval de vluchtende, ontvoerende vader meer in zichzelf, dan in zijn dochtertje is geïnteresseerd.
Leen Verheyen kiest ervoor het drama tot een hoogtepunt te brengen, zonder er een duidelijk einde aan te maken. Dat werkt, ook al zou je liever een echt einde hebben. Gewoon, omdat het dan meer af is, en omdat een goed einde ook een teken van schrijverslef is. Maar nu maakt ze de moordende onzekerheid die een vermissing voor de achterblijvers oplevert, wel heel goed voelbaar. Dat is dan weer mooi meegenomen

Autoroute de soleil was te zien tijdens Najaarscollectie 2010 in Theater Kikker op woensdag 27 oktober.