Two boys beat a guitar with a baseball bat, which was hanging on a rope in the air. Moments before, they also battered the instrument in a strange game of tug-of-war, during which the guitar regularly hit the ground. Both times, shrill, nasty sounds fill the room. The games are played with a deadly serious face, so they seem to be telling something to the visitors. But what actually? That question keeps spinning through your head with almost every theatrical moment in The Long Count. The project by twin brothers Bryce and Aaron Dessner of indie rock band The National sounds rather exciting. For instance, the announcement calls it a multimedia concert, with a song cycle that is supposed to focus on the time before our world began. The musicians created it with video artist Matthew Ritchie and used the Popol Vuh, a historical-mythological text by a Mayan people from Guatemala about those early days, as inspiration. In the show, they aim to make connections between Mayan myth and their own lives.
Die enorme brij aan informatie zal de gemiddelde bezoeker er niet uithalen. Het is muzikaal soms prachtig, maar vooral qua opzet schort er het een en ander aan. Zo doet de videokunst van Ritchie iets te vaak denken aan de befaamde vloeistofdia’s en zijn de entrees van Shara Worden (van My Brightest Diamond) als gemaskerd engeltje op zijn zachts gezegd verrassend.
Muzikaal is het wel interessant. Het ensemble met strijkers, percussie en blazers musiceert vol overgave en combineert klassieke muziek op prachtige wijze met pop. Zo loopt één van de drie liederen, die Kelley Deal (van The Breeders) zingt, uit in een muzikaal intermezzo dat donderend tot een hoogtepunt komt. Ook indrukwekkend zijn de bijdragen van de altijd weemoedig klinkende Matt Beringer (zanger van TheNational) die slechts één nummer mag doen en van de theatrale Shara Worden (My Brightest Diamond) die met haar hoge stem weet te betoveren.
De broertjes Dessner zelf spelen gitaar. Technisch klinken ze bij vlagen geweldig, maar hun gebrek aan uitstraling past niet helemaal bij de theatrale opzet. De elementen van The Long Count zijn simpelweg niet goed op elkaar afgestemd en het blijft onduidelijk waar je nu precies naar zit te kijken. Het ene moment is de sfeer mystiek, het andere moment wordt een onbegrijpelijke act gestart. Zo worden de gewekte verwachtingen niet waar gemaakt. En al is het door een aantal mooie popliedjesen wat wonderschone muzikale intermezzo’s zeker geen mislukte avond, de diepere lagen van de voorstelling zijn helaas enkel in de vooraankondiging te vinden.
Gezien: Muziekgebouw aan ’t IJ, Amsterdam, 1 juni. In het kader van het Holland Festival. www.hollandfestival.nl
English (UK) 
Nederlands 
Français 
Comments are closed.