Diepere lagen ver te zoeken in onduidelijk project ‘The Long Count’ van tweelingbroers Dessner

Twee jongens slaan met een honkbalknuppel tegen een gitaar, die aan een touw in de lucht hangt. Even daarvoor hebben ze het instrument ook al mishandeld bij een vreemd touwtrekspelletje, waarbij de gitaar regelmatig de grond raakte. Beide keren vullen schrille, nare klanken de ruimte. De spelletjes worden met een bloedserieus gezicht gespeeld en lijken dus iets te vertellen aan de bezoekers. Maar wat eigenlijk? Die vraag blijft door je hoofd tollen bij vrijwel elk theatraal moment in The Long Count. Het project van de tweelingbroers Bryce en Aaron Dessner van indierockband The National klinkt nogal spannend. Zo wordt het in de aankondiging een multimediaal concert genoemd, met een liederencyclus waarin de tijd voordat onze wereld begon, centraal moet staan. De muzikanten creëerden het samen met videokunstenaar Matthew Ritchie en gebruikten de Popol Vuh, een historisch-mythologische tekst van een Maya-volk uit Guatemala over die begintijd, als inspiratiebron. In de voorstelling willen ze verbanden leggen tussen mythe van de Maya’s en hun eigen leven.

Die enorme brij aan informatie zal de gemiddelde bezoeker er niet uithalen. Het is muzikaal soms prachtig, maar vooral qua opzet schort er het een en ander aan. Zo doet de videokunst van Ritchie iets te vaak denken aan de befaamde vloeistofdia’s en zijn de entrees van Shara Worden (van My Brightest Diamond) als gemaskerd engeltje op zijn zachts gezegd verrassend.

Muzikaal is het wel interessant. Het ensemble met strijkers, percussie en blazers musiceert vol overgave en combineert klassieke muziek op prachtige wijze met pop. Zo loopt één van de drie liederen, die Kelley Deal (van The Breeders) zingt, uit in een muzikaal intermezzo dat donderend tot een hoogtepunt komt. Ook indrukwekkend zijn de bijdragen van de altijd weemoedig klinkende Matt Beringer (zanger van TheNational) die slechts één nummer mag doen en van de theatrale Shara Worden (My Brightest Diamond) die met haar hoge stem weet te betoveren.

De broertjes Dessner zelf spelen gitaar. Technisch klinken ze bij vlagen geweldig, maar hun gebrek aan uitstraling past niet helemaal bij de theatrale opzet. De elementen van The Long Count zijn simpelweg niet goed op elkaar afgestemd en het blijft onduidelijk waar je nu precies naar zit te kijken. Het ene moment is de sfeer mystiek, het andere moment wordt een onbegrijpelijke act gestart. Zo worden de gewekte verwachtingen niet waar gemaakt. En al is het door een aantal mooie popliedjesen wat wonderschone muzikale intermezzo’s zeker geen mislukte avond, de diepere lagen van de voorstelling zijn helaas enkel in de vooraankondiging te vinden.

Gezien: Muziekgebouw aan ’t IJ, Amsterdam, 1 juni. In het kader van het Holland Festival. www.hollandfestival.nl