#HF11 Rommelige opzet van Around Robert Wyatt zit magische momenten in de weg

”Alifib” van de Britseprogrocker Robert Wyatt (1945) is een liedje dat onder de huid kruipt. De bijnabrekende stem van Wyatt klinkt zo oprecht triest dat het je de adem beneemt. Het lijkt een onmogelijke opgave om ”Alifib” overtuigend te brengen zonder de meester zelf. Toch krijgt het Franse Orchestre National de Jazz het voor elkaar. Waar Wyatt in het origineel ontroert, huilt in Muziekgebouw aan ‘t IJ de trompet van Erik Truffaz. Zijn klanken vangen prachtig de dramatiek dat het liedje kenmerkt. Het is één van de hoogtepunten tijdens ”Around Robert Wyatt”, een uniek project van het orkest en artistiek leider Daniel Yvinec.

Hij liet de zanger/drummer van Soft Machine en Matching Mole diverse nummers van zichzelf opnieuw opnemen. Die a capella zangpartijen vormen de basis van waaruit Yvenic en zijn muzikanten aan de slag gingen. De oorspronkelijke composities hebben een nieuwe aankleding gekregen. Die zijn spannend, enerverend en verrassend, maar worden niet zo gebracht. Muzikaal is het dik in orde, maar in de zaal valt weinig tebeleven. Op een enkele uitzondering na zijn de muzikanten volledig naar binnen gericht. Geen moment lijkt bij ze op te komen dat je ook met plezier je instrument zou kunnen bespelen.

Al is het grootste minpunt bij dit optreden dat de stem van Wyatt uit een doosje komt. Hoewel bekend is dat de Britse muzikant niet meer wil optreden, is de keuze om enkel zijn zang te laten horen wel erg gemakkelijk. Mooier was het geweest als er video-opnames waren toegevoegd of iets anders was bedacht. Nu voelt de show incompleet. Terwijl het grote scherm achter de muzikanten wel voor filmpjes wordt gebruikt. Bij sommige nummers versterken de ritmisch geknipte beelden de emoties in saxofoon- en pianoklanken, wat voor een mooi effect zorgt.

Ook bijzonder zijn de ogenblikken waarop wat bezieling op het podium verschijnt. Wanneer jazztrompettist Erik Truffaz soleert, in bijvoorbeeld het eerder genoemde ”Alifib”. Of als de Ierse singer-songwriter Perry Blake – hij is de enige zanger die wel op het podium verschijnt – op intense wijze ”Sea Song” brengt.  Op die momenten laat het orkest zien goud in handen te hebben. Robert Wyatt heeft een ongelooflijk rijk oeuvre, waar zij een mooie selectie songs uit hebben gehaald. Een slimmere opzet met wat toegevoegd spelplezier had kunnen zorgen voor een onvergetelijke avond.

Gezien op 14 juni in Muziekgebouw aan ’t IJ, Amsterdam. www.hollandfestival.nl