Week two of the Holland Festival (#HF11) brings a nice mix of highlights and questionable choices.

Dat de Off Broadway-musical Fela! Een succes was, konden we eigenlijk wel verwachten. Voor De Dodo hebben we er daarom ook niemand heen gestuurd: er zijn al genoeg kranten en andere bloggers die graag bij de New Yorkse publiekslievelingen op de eerste rang willen zitten. Dat ze een goede tijd hadden, leest u elders op deze site, via de blogstream van het Holland Festival.

Eerder zagen we al de voorstellingen Nya,  Vieux Carré and Via Intolleranza. En Leo Bankersen bekeek voor ons de films van Spalding Grey en Schlingensief.

In plaats van naar Broadway trokken wij dus naar de kleinere zalen, en daar viel een curieus stukje Hongaarse avant-garde waar te nemen.

De jongens en meisjes van Maladype theater brachten een soort theatersport-versie van Georg Büchners klassieker Leonce Lena, en we waren niet helemaal tevreden over het resultaat. Wel enorm aardige mensen, en hun G’mor is aanstekelijk.

Veel blijer waren we met de opera Dionysos van Wofgang Rihm. In een decor dat grotendeels leek te bstaan uit de snor van de omstreden filosoof Nietzsche toonde de Nederlandse Opera aan dat Wolfgang Rihm tot de grootste componisten van deze tijd kan worden gerekend. “Was dit allemaal een droom of het ware kunstwerk van de toekomst?” verzuchtte onze recensent Henri Drost aan het eind van zijn recensie.

Ook opera, maar dan anders, bracht Peter Brook. Hij maakte een bewerking van Mozarts meesterwerk Die Zauberflöte en deed dat op een manier die toneelliefhebbers van hem kennen: sober, met een absolute aandacht op de vertel- en acteercapaciteiten van de acteurs. Toegepast op klassieke zangers levert die werkwijze een ongemeen heldere voorstelling op, maar volgens onze muziekrecensente Mariska van der Meij is dat wel ten koste gegaan van de kwaliteit van de muziek. Wel een ontzettend leuke tenor gespot, overigens.

Theater van een heel andere orde ervoeren we in een van de talloze leegstaande kantoorkolossen aan de Amsterdamse Zuidas. In de voorstelling Before I Sleep van het Britse gezelschap Dreamthinkspeak neemt het meest treurige personage van Anton Tsjechovs meesterwerk De Kersentuin ons mee op een tocht langs de plekken in een warenhuis waar resten terug te vinden zijn van het Rusland dat nu verdwenen is. Avontuurlijk theater, dat diepe indruk maakte.

Diepe indruk liet ook het Japanse gezelschap Cheltfish achter. De regisseur van dat clubje, die er al even nerdy bij loopt als de personages die hij laat zien, vertelde ons dat de vervreemding ook in Japan werkt. Dit is zo’n voorstelling die je anders naar je werk laat gaan, de volgende dag. Een topper in de kleine zaal.

Volg De Dodo om rechtstreeks op de hoogte te blijven van onze belevenissen op het Holland Festival.