‘This is not a love story’ is intiem en eenvoudig, maar neemt je mee op een reis waarvoor de aardbol niet groot genoeg is #Internationale Keuze

Wat is je relatie met walvissen? A. Totaal niet in geïnteresseerd. B. Een beetje geïnteresseerd. C. Heel erg dol op walvissen.
Zo’n vraag hoor je niet vaak in het dagelijks leven. Hij komt voor in ‘This is not a love story’, een vertelde, gedanste en gemusiceerde ‘Zweedse roadmovie’ van choreografe/filmmaakster Gunilla Heilborn. Een reis die Heilborn met de dansers Johan Thelander en Kristiina Viala heeft gemaakt van Tromsö naar Lissabon leverde het materiaal voor deze voorstelling.

Gelukkig werd het geen met dans geïllustreerd geografisch reisverslag. Er is een dagboek bijgehouden en het lijkt of daaruit alleen de afdwalende gedachten tijdens lange ritten en de speelse invallen en gesprekjes in de voorstelling zijn terechtgekomen. Filosofietjes waarvoor je thuis in alle drukte geen plaats hebt in je hoofd. Je kunt een relatie met stenen hebben, ook met dieren en vervolgens misschien met mensen. Als twee personen naar de horizon lopen, verdwijnen ze tenslotte in één punt. Mijmeringen volgen over de film ‘Vanishing Point’ en over Fridtjof Nansen, wiens spannende poolreis nooit het einddoel bereikte. Heb je wel eens iemand ontmoet die een moord heeft gepleegd? Een visser? Beschrijf een foto die je is bijgebleven. Een man op straat met een hondje op wieltjes. Een wandelend stel in een park met achter de bomen mensen die in een carrousel door de lucht zweven.

Alles in deze voorstelling wordt gewoon en casual gebracht. Maar zonder dat je het steeds beseft, komt er een enorme rijkdom over je heen. Dat gebeurt als je het dagelijkse keurslijf achter je laat en op reis gaat. Je hoofd breekt open. Je fantasie springt vrij rond. Beelden uit het gewone leven krijgen iets verfrissends of blijken een sprankelende absurditeit te bevatten, zoals Heilborn ook veel in haar filmwerk laat zien.

In ‘This is not a love story’ werken tekst en dans samen om emoties dicht op de huid voelbaar te maken. Heilborns werk is in dit opzicht te vergelijken met dat van Pia Meuthen, die ook dans inzet om een verhaal over onderlinge relaties van een dramatische emotionele onderlaag te voorzien. Heilborn is hierop de lichte variant. Dat ze het in het kleine zoekt, in verwikkelingen die op het eerste gezicht allesbehalve dramatisch zijn, maakt dat je helemaal meegaat in deze intieme reis.

De dans en de muziek hebben precies de ongedwongenheid die past bij de voorstelling. Geen heftige emoties, al wordt daar door de personages wel naar verlangd. Liefde is er toch wel, maar zo vanzelfsprekend dat het niet opvalt. Houden de man en de vrouw van walvissen? Een beetje. De meeste mensen geven op de meeste vragen die hen in het leven gesteld worden het gematigde antwoord. De personages in ‘This is not a love story’ zijn heel gewoon, heel gemiddeld. Daarin klikt het tussen die twee. Het is een afloop waar je een enorme voldoening bij voelt.

‘This is not a love story’, choreografie: Gunilla Heilborn (Zweden). Gezien 18 september, Krijn Boon Studio, Rotterdam. Aldaar nog te zien: 19 september, 19.30 uur.