In wisselvallige en tergend traag ”Untried Untested” blijft de kinderlijke verwondering over de natuurwetten teveel op afstand

Wat is zwaartekracht? Wat is lucht? Wat is adem? In Untried Untested van choreograaf Kate McIntosh onderzoeken vier vrouwen met simpele middelen de magische werking van de natuur. Ze zijn gewapend met tientallen zwarte ballonnen, een kluwen scheepstouw, een handjevol veren, een paar zakken aardappels, windmachines en tl-lampen, een speelvloer van pakpapier. En hun eigen lichamen. Helaas blijft die verwondering té ver op afstand door het vreemde, onevenwichtige tempo.

Bij binnenkomst is de speelvloer leeg en rommelen de vier performers van Untried Untested achteloos met hun rekwisieten. Een voor een lopen ze op en bezaaien de speelvloer met zwarte ballonnen. En ze verdwijnen weer. Vanaf de zijkant beginnen drie windmachines te blazen. Heel zachtjes trillen de ballonnen in de luchtstroom, komen in beweging en worden langzaam naar het midden van de vloer gedreven. Ze dansen! Spontaan komt er orde in de chaos.

Dat is van korte duur. Woest storten de vier performers zich op het rubber. Met klauwende handen knijpen ze de ballonnen kapot, bijten erin, trappen erop, nemen een snoekduik en verpletteren ze, of botsen ermee tegen de zaalmuur. Bij elke knal stort er iemand ter aarde. Het snerpende gekraak, veroorzaakt door de wrijving met het rubber, maakt een indrukwekkende teringherrie. Deze hilarische chaos zet door. Totdat alles kapot is, en de speelvloer bezaaid met losse ballonflodders.

Even later staan twee spelers naast elkaar en tonen verschillende dingen aan het publiek: een handjevol veren, een steen, een boek of een kluwen touw. Allebei met een blik die zowel verontschuldigend als uitdagend lijkt. Opeens blaast een derde speler, liggend in een hoek van de speelvloer een ballon op. Ze springt op, zet een sprint in en rent tegen de zaalmuur aan. Met een harde knal klapt de ballon en de performer smakt op de grond. Voor dood. Geestig natuurlijk, maar ik heb geen idee wat ik hiermee aanmoet.

Bovenstaande grilligheid is symptomatisch voor Untried Untested. Lange passages met zeer minimale beweging worden afgewisseld met plotselinge, absurdistische en hysterische versnellingen. Daar is in principe niets mis mee. Maar het meeste in Untried Untested gebeurt op zo’n hemeltergend langzaam tempo, dat juist bij die plotselinge versnellingen alle spanning in één klap wegglipt en – helaas – ook de associaties niet beklijven.

Op één geweldig beeld na.

Tegen het eind van de voorstelling is één van de vrouwen is ter aarde gestort. Ze wordt als een lappenpop door de anderen in een cirkel over de speelvloer gesleept, die bezaaid is met rekwisieten. Ze blijft haken. Er ontstaat een scheur in het pakpapier en met een oorverdovend geraas wordt het hele papieren speelvlak kapot getrokken. Als in een verwoestende, allesverslindende draaikolk die alles met zich mee sleurt; een tsunami van papier en rotzooi. Ze eindigt als een gigantische berg.

Dit prachtige slot maakt veel goed, maar er ging veel wisselvalligheid aan vooraf.