Nergens gaat de zon zo functioneel onder als op Terschelling

De hele tribune zit vol met mensen in poncho of regenpak. En daaronder minstens drie lagen kleding. Want het is koud, het waait en de kans op een bui is groot. ‘’Het ultieme Oerolgevoel,’’ klinkt veel. De meeste mensen blijven monter lachen, fietsen stug door, van voorstelling naar voorstelling en maken er maar het beste van.

De grote charme van Oerol is en blijft locatietheater. Nergens gaat de zon zo functioneel onder als tijdens Oerol. Een zandafgraving, manege, kerkje, schuur, bostheater of duinmeertje worden nooit meer hetzelfde als je er eenmaal een voorstelling hebt beleefd.

Theater Gnaffel maakt in ‘Vuil water’ echt gebruik van de bosjes achter in de tuin van café De Groene Weide van de Terschellinger zanger Hessel. Twee verliefde poppen verdwijnen zoenend achter de struiken, wat ook hun ondergang betekent. Overigens een wonderbaarlijke voorstelling van vier acteurs, die zo vergroeid raken met hun poppen en ze zo tot leven wekken, dat je verbaasd bent over tranen die poppen blijkbaar kunnen oproepen.

Waddenzee

‘’Er zal iemand komen’’ van Ilmer Rozendaal  lijkt speciaal geschreven voor het stuk gras bij de Wierschuur in Oosterend. Deze locatie grenst aan de Waddenzee. Vanaf de tribune zie je de zee, met daarvoor als enige decorstuk een eenzaam huisje, dat de nieuwe eigenaren voor het eerst zien. De man en vrouw willen rust en eindelijk samen zijn, zonder iemand anders. Maar de voormalige eigenaar komt even langs en zorgt voor veel jaloezie, wantrouwen en onrust. Een meditatief stuk vol herhalende teksten van de Noorse schrijver Jon Fosse. Terwijl je net dacht dat dit stuk voor deze plek was bedacht, zo tot zijn recht komt het.

Tryater heeft met de stal, waar de twee boeren hun koeien melken en tussendoor hilarische maar ook ontroerende herinneringen aan hun jeugd ophalen, ook al een toepasselijke locatie. De vertaling van de Friese tekst op een balk van de hooizolder is een mooi detail. Ondertussen giert de wind om de stal en dat geeft gratis een extra dimensie aan ‘Heimwee naar Hurdegaryp’’.

Zo spelen alle elementen hun eigen rol op het eiland. En krijgt zelfs de zon weer een applaus, als die zich even laat zien achter het wolkendecor. Of op het juiste moment onder gaat.